Προσωπικό ιστολόγιο του συγγραφέα Νίκου Παργινού.
Θυσιαστήριο έμπνευσης και χώρος εναπόθεσης σκέψεων στο μετερίζι της συγγραφής με καταλύτη το χιούμορ και οδηγό την ίδια τη ζωή.
Εξετάσεις και πάλι εξετάσεις
Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Το χειρότερο με τις εξετάσεις δεν είναι όταν τις δίνεις… είναι όταν περιμένεις τα αποτελέσματά τους. Σαν να σταματάει ο χρόνος ρε παιδί μου και να μην περνάνε οι μέρες μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα.Και να είστε σίγουροι πως μια ζωή όλο και κάποιο αποτέλεσμα εξετάσεων θα περιμένετε. Αρχής γενομένης από την ίδια την οικογένεια, να περπατήσεις, να αρθρώσεις, να μιλήσεις, να σαγηνέψεις, να πείσεις. Μετά έρχεται το σχολείο με τα μαθήματα, τους δασκάλους, τους φίλους, τους συμμαθητές, τις προκλήσεις του άλλου φύλου, το Πανεπιστήμιο με τις εξεταστικές του, οι οργανώσεις, οι σύλλογοι και οι φοιτητικοί φορείς. Μετά η προοπτική του Δημοσίου και οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ για μια άσπρη μέρα στο δημόσιο, η αποστολή βιογραφικών και οι συνεντεύξεις στον επαγγελματικό τομέα, οι διαρκείς εξετάσεις στα προσωπικά με το έτερο ήμισυ, τα οικογενειακά τεστ που δοκιμάζουν την αντοχή σου, οι εξετάσεις που ελέγχουν τους δείκτες της προσωπικής σου υγείας, οι εξετάσεις των άλλων που πολλές φορές σε αγχώνουν περισσότερο. Αλλά και η καθημερινή κατάθεση δικαιολογητικών σε τράπεζες και οργανισμούς για χρηματοδοτήσεις, για πιστοποιητικά, για υπεύθυνες δηλώσεις, για το αυτονόητο, την απαιτούμενη άδεια οδήγησης, τη γνώσης της ξένης γλώσσας, τη γνώση της μουσικής και πάσης φύσεως τεχνών, οι εξετάσεις ενώπιον ακροατηρίου με συνοδεία συνηγόρου υπεράσπισης αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι εξετάσεις είναι παντού και πάντα. Καιρός να το συνηθίσουμε και να πάρουμε και κανέναν υπνάκο στα πεταχτά αν μας δοθεί η ευκαιρία. Να είστε σίγουροι πως ο χρόνος θα περάσει έτσι πιο γρήγορα για τον ερχομό των πολυπόθητων αποτελεσμάτων.
Προσπαθώντας να σου αφήσω σχόλιο, ήθελα να σου πω , ποιες ήταν για μενα οι πιο αγωνιώδεις εξετάσεις στη ζωή μου. Ή μάλλον, όπως σωστά είπες, ποια ήταν η περισσοτέρο αγωνιώδης περίοδος αναμονής αποτελεσμάτων...
Στην αρχή σκέφτηκα τις Πανελλαδικές. Μετά όμως είπα...όχι...περισσότερη αγωνία είχα όταν περίμενα τα αποτελεσματα από το τεστ εγκυμοσύνης στο γυναικολόγο! Μετά πάλι...είπα όχι! Πιο πολύ αγωνία είχα όταν περίμενα να πάρω το πτυχίο, κι έπρεπε να περάσω όλα τα μαθήματα! Μετά...όχι....τη μεγαλύτερη αγωνία την είχα όταν έδωσα ΑΣΕΠ για να διοριστώ ως εκπαιδευτικός. Κι ύστερα είπα...μα τι λέω; Για θυμήσου τότε; Α!! Και τότε; Και παρατότε; :-D
Συμπερασμα : Δεν μπόρεσα να καταλήξω σε κανένα συμπερασμα! Η αγωνία είναι αγωνία, και ανάλογα με την ηλικία και τη φάση που βρίσκεσαι , είναι το ίδιο τυρρανική :-)
"Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ" συνεχίζει το ταξίδι του κάνοντας στάση στην Αθήνα και στο Cafe Πολυχώρο "Αίτιον" (Τζιραίων 8-10 σταθμός μετρό ΑΚΡΟΠΟΛΗ), όπου την Δευτέρα 5 του Δεκέμβρη στις 19:30 θα παρουσιαστεί στο αναγνωστικό κοινό της πρωτεύουσας. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας κα Έφη Μαχιμάρη και ο ο ποιητής κ. Γιάννης Σκληβανιώτης, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός κα Σοφία Ιωάννου. Σας περιμένουμε.
Ομιλία στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου στην Θεσσαλονίκη στις 28 Νοεμβρίου 2014 Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, το βιβλίο αυτό άσκησε επάνω μου μια γοητεία. Το συμπέρασμα που έβγαλα από την αρχή ακόμη, ήταν ότι με αυτό το βιβλίο, ήθελα δεν ήθελα θα ταξίδευα! Με “άρπαξε” ας μου επιτραπεί η έκφραση στην κυριολεξία και όσο προχωρούσα στην ανάγνωση, το βιβλίο με κρατούσε όλο και πιο γερά. Εκατό σελίδες πριν από το τέλος, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα αντιφατικό συναίσθημα. Πρόκειται για μια αντίδραση που βιώνω απέναντι σε βιβλία όπως αυτό του Νίκου Παργινού. Δεν ήξερα αν θέλω να το τελειώσω! Από τη μία ανυπομονούσα να δω πως θα τελείωνε η ιστορία, ακόμη κι αν τη γνώριζα χονδρικά, από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει αυτό ταξίδι που τόσο με συνεπήρε. Το βιβλίο το άνοιξα με λαχτάρα και το έκλεισα με βαθιά συγκίνηση. Έζησα τις στιγμές, τις εικόνες, τις αγωνίες του, με έκανε να δεθώ περισσότερο με τις προσωπικότητες και την ιστορία του τόπου μου, όρισε ένα ακόμη σημείο που με ε
Σε κάθε καινούργια δουλειά του Νίκου νιώθω την υπέρβαση του. Σε κάθε καινούργιο βιβλίο υπερβαίνει τον εαυτό του και η ανάγνωση γίνεται πρόκληση. Πρόκληση είναι η ιστορία, πρόκληση είναι οι αλήθειες του βιβλίου που μας φέρνουν μπροστά στις δικές μας αλήθειες, στα υπαρξιακά μας ερωτήματα, στον τρόπο πραγμάτωσης του βαθύτερου στόχου μας, πρόκληση είναι το άπλετο φως που ρίχνει στα κενά της ιστορίας μας, της παράδοσης μας, πρόκληση είναι η τόλμη του να μελετάει, να γράφει και να υπηρετεί με σεβασμό τον πολιτισμό του νησιού μας, πρόκληση είναι που εμμένει πάντα στον κύκλο της ζωής που περικλείει τα μικρά σημαντικά πράγματα που ορίζουν τον άνθρωπο και το συναίσθημα. Όταν πήρα στα χέρια μου « Το σταυροδρόμι των ηρώων », πιστέψτε με, τρόμαξα. Με τρόμαξε ο χρόνος που μου απέμεινε για να το μελετήσω. Για άλλη μια φορά όμως, μέσα από το γραπτό του Νίκου έζησα τα καλύτερα ξενύχτια μου. Έζησα ένα μοναδικό ταξίδι ψυχικής, πνευματικής αφύπνισης που ξεκινά από την σμιλευμένη και μυστ
Το χειρότερο με τις εξετάσεις δεν είναι όταν τις δίνεις… είναι όταν περιμένεις τα αποτελέσματά τους. Σαν να σταματάει ο χρόνος ρε παιδί μου και να μην περνάνε οι μέρες μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και να είστε σίγουροι πως μια ζωή όλο και κάποιο αποτέλεσμα εξετάσεων θα περιμένετε. Αρχής γενομένης από την ίδια την οικογένεια, να περπατήσεις, να αρθρώσεις, να μιλήσεις, να σαγηνέψεις, να πείσεις. Μετά έρχεται το σχολείο με τα μαθήματα, τους δασκάλους, τους φίλους, τους συμμαθητές, τις προκλήσεις του άλλου φύλου, το Πανεπιστήμιο με τις εξεταστικές του, οι οργανώσεις, οι σύλλογοι και οι φοιτητικοί φορείς. Μετά η προοπτική του Δημοσίου και οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ για μια άσπρη μέρα στο δημόσιο, η αποστολή βιογραφικών και οι συνεντεύξεις στον επαγγελματικό τομέα, οι διαρκείς εξετάσεις στα προσωπικά με το έτερο ήμισυ, τα οικογενειακά τεστ που δοκιμάζουν την αντοχή σου, οι εξετάσεις που ελέγχουν τους δείκτες της προσωπικής σου υγείας, οι εξετάσεις των άλλων που πολλές φορές σε αγχώνουν περισσότερο. Αλλά και η καθημερινή κατάθεση δικαιολογητικών σε τράπεζες και οργανισμούς για χρηματοδοτήσεις, για πιστοποιητικά, για υπεύθυνες δηλώσεις, για το αυτονόητο, την απαιτούμενη άδεια οδήγησης, τη γνώσης της ξένης γλώσσας, τη γνώση της μουσικής και πάσης φύσεως τεχνών, οι εξετάσεις ενώπιον ακροατηρίου με συνοδεία συνηγόρου υπεράσπισης αλλά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι εξετάσεις είναι παντού και πάντα. Καιρός να το συνηθίσουμε και να πάρουμε και κανέναν υπνάκο στα πεταχτά αν μας δοθεί η ευκαιρία. Να είστε σίγουροι πως ο χρόνος θα περάσει έτσι πιο γρήγορα για τον ερχομό των πολυπόθητων αποτελεσμάτων.
Προσπαθώντας να σου αφήσω σχόλιο, ήθελα να σου πω , ποιες ήταν για μενα οι πιο αγωνιώδεις εξετάσεις στη ζωή μου. Ή μάλλον, όπως σωστά είπες, ποια ήταν η περισσοτέρο αγωνιώδης περίοδος αναμονής αποτελεσμάτων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αρχή σκέφτηκα τις Πανελλαδικές.
Μετά όμως είπα...όχι...περισσότερη αγωνία είχα όταν περίμενα τα αποτελεσματα από το τεστ εγκυμοσύνης στο γυναικολόγο!
Μετά πάλι...είπα όχι! Πιο πολύ αγωνία είχα όταν περίμενα να πάρω το πτυχίο, κι έπρεπε να περάσω όλα τα μαθήματα!
Μετά...όχι....τη μεγαλύτερη αγωνία την είχα όταν έδωσα ΑΣΕΠ για να διοριστώ ως εκπαιδευτικός.
Κι ύστερα είπα...μα τι λέω; Για θυμήσου τότε; Α!! Και τότε; Και παρατότε; :-D
Συμπερασμα : Δεν μπόρεσα να καταλήξω σε κανένα συμπερασμα! Η αγωνία είναι αγωνία, και ανάλογα με την ηλικία και τη φάση που βρίσκεσαι , είναι το ίδιο τυρρανική :-)
Καλημέρα :-)