Για τον Δημήτρη...

Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια από εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιούνη που έφυγε ο Δημήτρης από κοντά μας. Έφυγε αλλά δεν χάθηκε. Μέρα που είναι, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει εκείνη την εποχή.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που όσο κι αν προσπαθείς δεν καταφέρνεις με τίποτα να δεις την πραγματικότητα κατάφατσα. Είναι από εκείνες τις στιγμές που μένουν χαραγμένες για τα καλά μέσα στο μυαλό σου, αποτυπώνονται τόσο βαθιά και ανεξίτηλα στη μνήμη σου που είναι αδύνατο να τις ξεχάσεις ποτέ, όσο αδύνατο είναι και να τις χωνέψεις.
Μια τέτοια στιγμή είναι και ο χαμός ενός καλού φίλου. Του καλύτερου ίσως φίλου. Ενός φίλου που έφυγε νέος, τόσο νέος όσο κι εσύ. Ενός φίλου που γεννήθηκε με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες, γαλουχήθηκε με τις ίδιες αρχές, εκστασιάστηκε με τα ίδια ηλιοβασιλέματα, γέλασε με τα ίδια αστεία, έκλεψε με τα ίδια αίτια. Ενός φίλου που έφυγε τόσο ξαφνικά όσο αστραπιαία οι σκέψεις περιδιαβαίνουν το νου.
Συνήθως όταν χάνεται κάποιος όλοι μιλούν για εκείνα που έκανε. Διθύραμβοι για τα έργα, για το ήθος, το χαρακτήρα, ύμνοι για τις πράξεις, τα κατορθώματα. Όσο περισσότερα, τόσο μεγαλύτερες και οι αναφορές, λες και αυτά από μόνα τους, όσο σημαντικά ή ασήμαντα και αν είναι, εφ’ όσον μένουν, δεν συνεχίζουν να υφίστανται και δεν είναι ικανά να χαρακτηρίσουν τον εκλιπόντα και να τον καταξιώσουν ως αξέχαστο.
Για τον Δημήτρη θα επιχειρήσω να κάνω κάτι άλλο. Όχι γιατί αυτά που πέτυχε και πραγματοποίησε στη σύντομη ζωή του ήταν λίγα, αλλά γιατί πιστεύω πως αυτά δεν χρειάζεται καν να τα μνημονεύσω. Ξέρω πόσο σημαντικά είναι και τα κρατώ καλά μέσα μου μια και είναι τα απομεινάριά του και θα με συντροφεύουν μια ζωή, όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω. Όμως δεν είναι εκείνα που βομβαρδίζουν αυτήν την στιγμή την σκέψη μου, αλλά όλα εκείνα που ονειρεύτηκε, εκείνα που μπορούσε, αλλά δεν πραγματοποίησε.
Ο Δημήτρης δεν υπήρξε επιστήμονας. Δεν υπήρξε τεχνοκράτης, ούτε ποιητής ή καλλιτέχνης. Δεν ήταν πολιτικός, ούτε πρωταγωνιστής ποτέ, δεν υπήρξε πρωταθλητής, δεν βαπτίστηκε ήρωας. Ο Δημήτρης δεν κέρδισε ούτε ένα Όσκαρ, δεν διεκδίκησε το βραβείο Νόμπελ. Ο Δημήτρης δεν έγινε πατέρας, ούτε ποτέ του τιμήθηκε όπως του άξιζε… Θα μπορούσε όμως να τα πετύχει όλα τα παραπάνω αν ζούσε. Είχε τις δυνατότητες. Ο χρόνος όμως σταμάτησε γι’ αυτόν άδοξα και μαζί του και όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρά του. Πάνω στην άσφαλτο θρυμματίστηκαν και όλες οι ελπίδες των δικών του ανθρώπων που έβλεπαν καθημερινά στα μάτια του όλα τα παραπάνω.Δεν θα σας κουράσω για το ποιος ήταν ο Δημήτρης. Ούτε και αυτός θα καθόταν να σας εξηγήσει. Γιατί να το κάνω εγώ.