Tα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Δεν ξέρεις καλά καλά πως γίνονται και από πού κρατά η σκούφια τους. Δεν ξέρεις τη χρησιμότητά τους. Πολλές φορές αγνοείς τις προεκτάσεις της ύπαρξής τους, αλλά άμα επιμένουν για καιρό να σε σκοτίζουν… κάτι δεν πάει καλά. Αρχίζεις και νιώθεις άβολα. Ναι, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ναι, τα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Προέρχονται από αγνές πρώτες ύλες, από καταναλωτικές επιθυμίες και μανιώδεις εξάρσεις και καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, όπως τα όνειρα ξεχνιούνται και σβήνουν με το πρώτο φως της μέρας. Αυτά που δεν ξεχνάμε ποτέ είναι και τα όνειρα που επιμένουν, που επανέρχονται πάλι και πάλι, που θέλουν σώνει και καλά να μας αποδείξουν πως πρέπει να δώσουμε κάποια βάση στα κρυφά μηνύματά τους. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά τα μπερδέψαμε τα πράγματα, ειδικά εμείς οι Κερκυραίοι. Αφήσαμε τα σκουπίδια να γίνουν ο καθημερινός μας εφιάλτης. Μετατρέψαμε τα όνειρα της νύχτας σε σκουπίδια της μέρας. Βρώμισαν τα όνειρά μας, ξημέρωσε για τα καλά, αλλά εμεί...
Σύνθημα 33ον: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ
Ο τοίχος σου είναι υπέροχος. Είσαι πολύ ταλαντούχος. Πολύ καλές δουλειές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως αν μπορούσες να γράψεις τα συνθήματά σου στον τοίχο του σπιτιού τους (ή καλύτερα των πολυτελών σπιτιών τους) να γυρνούσαν λίγο το κεφάλι να ρίξουν μια ματιά. Και μετά θα γυρνούσαν από την άλλη μεριά να κάνουν νόημα στους σωματοφύλακές τους για να σε συλλάβουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη φοβάσαι, θα πληρώσω εγώ την εγγύηση!
Ωχ, πολύ πικρό το σημερινό, πόσο ακόμη αίμα, άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τοίχος σου μάς θυμίζει όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε, αλλά πρέπει να θυμόμαστε...
Χρυσές ωτοασπίδες και διπλά τζάμια τους βοηθούν να κραυγάζουν κόσμια. Ο ήχος από τις φωνές για το αίμα που χύνεται δεν μπορεί να περάσει τους μικρούς τους παραδείσους. Οπότε γιατί να ταραχτούν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου ακόμη υπομονή...
ΑπάντησηΔιαγραφή@γωγώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες, γωγώ, στον δικτυακό χώρο της προωπικής μου έμπνευσης. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα.
@θεριό ανήμερο
Με τέτοιους συμμάχους δεν φοβάμαι να γράψω πουθενά. Το έχω σκοπό άλλωστε κάποια στιγμή να το επιχειρήσω (μεταξύ μας). Όταν θα έχει πια στερέψει η υπομονή μου.
@dodos
Είναι η φώνή της συνείδησής μας, καλέ μου φίλε, ο τοίχος. Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ και κάνω. Μια βουτιά στα ενδότερα της συνείδησής μας κάθε σύνθημά του, να μας θυμίζει και να μην ξεχνά.
@georgia
Συμφωνώ. Μήπως όμως και οι δικές μας φωνές διαμαρτυρίας δεν είναι αρκετά ισχυρές; Μήπως; Μήπως κι εμείς επαναπαυόμαστε στην δεδομένη καθημερινότητά μας και δεν τους ενοχλούμε με την ανθρώπινη ηχορύπανση που τους πρέπει;
@candyblue
Κι εμένα, καλή μου φίλη, μου έχει εξαντληθεί η υπομονή. Γι' αυτό ξεσπάω στους τοίχους!