Η ζωγράφος Ειρήνη Πέννα για το "Τάγμα της ελπίδας"

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Αγαπητέ Νίκο, σε ευχαριστώ για την πρόσκλησή σου να μιλήσω για ένα εξαιρετικό πραγματικά βιβλίο, «Το Τάγμα της Ελπίδας». 

Η δυσκολία που συνάντησα έγκειται στο πώς να παρουσιάσω όλα αυτά τα σημαντικά ζητήματα, τα οποία πραγματεύεσαι χωρίς να αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής σε όσους δεν το έχουν ήδη διαβάσει. Έτσι θα κινηθώ στα πλαίσια γενικών αρχών που παρουσιάζεις υπό το πρίσμα της ζωγράφου, καθώς ένας πίνακας είναι το βασικό σου εύρημα για να αναπτυχθεί η ιστορία και οι χαρακτήρες του βιβλίου.

Στο βιβλίο, λοιπόν, ο συγγραφέας έχει εντοπίσει την αντιστοιχία ζωγράφου και συγγραφέα, καθώς ο δεύτερος ζωγραφίζει με τις λέξεις πάνω στις λευκές σελίδες, δημιουργεί ήρωες, δίνει χρώμα σε τοπία και σε συναισθήματα, σε τόπους και σε χρόνους, σε ταξιδεύει, φεύγει και γίνεται ένα με τον ζωγράφο, αλλά και με το δημιούργημά του. Αγγίζει με την πένα του τρόπους σκέψης που γίνονται τρόπος ζωής, έχει το χάρισμα της γραφής, του λόγου και αναλαμβάνει την ευθύνη του, να το χρησιμοποιεί.

Οφείλω, δε, να σε ευχαριστήσω, Νίκο, για το ότι δεν διστάζεις να εξυμνείς τους ζωγράφους - δημιουργούς τους οποίους αποκαλείς «μάγους» αλλά και υπηρέτες του Θεού, εργαλεία επίτευξης του έργου Του, ταγμένους και συντονισμένους με τον Παγκόσμιο Ρυθμό του Σύμπαντος, αποκαλύπτοντας το μυστικό της δημιουργίας:

«Η ουσία του μυστικού κρύβεται στην ανυπαρξία επιθυμίας παρέμβασης στον ρυθμό και στην εγγενή σοφία της Φύσης. Πίστεψε! Μόνο έτσι μπορείς να νικήσεις τον θάνατο», γράφεις χαρακτηριστικά.

Είδα καθαρά τον αγώνα σου για να δώσεις ζωή στο δημιούργημά σου. Αναγνώρισα τα βήματα, ίδια μπροστά στη λευκή σελίδα, ίδια μπροστά στο λευκό καμβά, ακολουθώντας τα κοινά στάδια μέχρι την επώδυνη γέννα:

Φόβος μπροστά στο άγνωστο - στη λευκή σελίδα

Αγωνία  μετά τις πρώτες πινελιές

Ελπίδα για τους δρόμους που αυτές ανοίγουν, μέχρι η έμπνευση να  σε κυριεύσει και ο πίνακας να ολοκληρώνεται σχεδόν μόνος του, ως να έχει νόηση, θέληση και σκοπό.

Όσον αφορά στους πίνακες, ο συγγραφέας είναι σαφής, γράφει για «νεκροτομεία πινάκων», δηλαδή τους βλέπει ως αντικείμενα με ζωή, άξιους να εντρυφήσουμε μέσα τους και να ανακαλύψουμε τα μυστικά τους. Είμαι σίγουρη ότι, αν στη θέση της λέξης «πίνακας» βάλουμε τη λήξη βιβλίο, θα έχουμε ξεκλειδώσει μια από τις μύχιες σκέψεις του Νίκου.

Στην εξέλιξη του βιβλίου εμπλέκει ευρηματικά, φιανομενικά ασύνδετα γεγονότα, τοποθετώντας χαρακτήρες του βιβλίου σε ιστορικά επεισόδια σχεδόν πάντα με κάποια ανατροπή ή έκπληξη προς τον αναγνώστη. 

Όπως είναι κατανοητό και από τον τίτλο του βιβλίου σημαντικό ρόλο στην πλοκή παίζει το «Τάγμα της Ελπίδας», για  το οποίο θέλοντας να μην αποκαλύψω πολλά, όπως και στην αρχή δεσμεύτηκα, θα αναφέρω μόνο τούτο: Ο συγγραφέας δεν διστάζει μέσα από το βιβλίο του Τάγματος να δώσει συνοπτικά οδηγίες ζωής στους αναγνώστες. Κοινές αρχές που πρέπει να διέπουν τις κινήσεις κάθε δημιουργού, είτε πινάκων είτε βιβλίων, είτε κάθε άλλης μορφής δημιουργίας. Μα πάνω από όλα απευθύνεται σ’ εκείνον που θέλει να καταπιαστεί και να πραγματοποιήσει το «Opus Magnum» του, το Μεγάλο Έργο, δηλαδή την δημιουργία του Ανώτερου Εαυτού του. Ο μύστης, ο ερευνητής ακολουθεί μοναχικό δρόμο, αλλά στην πορεία θα αναζητήσει τη συνδρομή φίλων-συνοδοιπόρων κατόχων ψηγμάτων γνώσης, για να δημιουργήσει τον μεγάλο καθρέπτη της Αλήθειας του. Έτσι, ως νόρμα και εδώ, κάθε κάτοχος του πίνακα αν και εστιάζει και βυθίζεται σε αυτόν προστρέχει στη βοήθεια φίλων-ειδικών.

Γιατί τελικά όπως προκύπτει μέσα από τη δράση και την πλοκή του βιβλίου εργαλεία και μέσα υπάρχουν πολλά, ο άνθρωπος όμως είναι αυτός που αποφασίζει – τα χειρίζεται και τέλος υλοποιεί. 

Κλείνοντας πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι το «Τάγμα της Ελπίδας» μου χάρισε ένα ταξίδι μέσα από πολλά μονοπάτια.  Πέτυχε το στόχο του, όπως κάθε καλό βιβλίο επιδιώκει, να κάνει δηλαδή τον αναγνώστη να σκεφθεί και να στραφεί στον εσώτερο εαυτό του. ‘Όπως και κάθε πίνακας άλλωστε, είναι μια πύλη, με τη διαφορά από τις συνηθισμένες ότι κάθε διαφορετικό άνθρωπο τον οδηγεί σε διαφορετικό προορισμό, αυτόν για τον οποίο έχει εσωτερικά ετοιμαστεί, ακόμα και αν ο ίδιος δεν το έχει ήδη συνειδητοποιήσει.

Ομιλία της ζωγράφου Ειρήνης Πέννα 

στην παρουσίαση του βιβλίου στην 15η Έκθεση βιβλίου Σινιών στις 11/12/2011.