Το λάδι και τα... λαδώματα

Το εθνικό σπορ της χώρας μας είναι το λάδωμα. Κρατικές υπηρεσίες, δημόσιοι φορείς και υπουργεία, νοσοκομεία, δικαστήρια, νομαρχίες, δήμοι και κοινότητες ακόμα και εκκλησίες φαίνεται πως γνωρίζουν πλέον καλά και από πρώτο χέρι πως το λάδι είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες των καλοδουλεμένων γραφειοκρατικών μηχανών.
Από τα απλά πιστοποιητικά μέχρι τα αυθαίρετα της πολεοδομίας, από μια απλή εξέταση μέχρι την διεκπεραίωση υποθέσεων ρουτίνας. Όλοι και όλες τα παίρνουν, σε φακέλους και φακελάκια με ή χωρίς αποστολέα, σε τσέπες εσωτερικές και εξωτερικές. Οι διαπλεκόμενοι της χώρας επιβεβαιώνουν τον άγραφο κανόνα με την καθημερινή συνενοχή τους. Ένας κανόνας που δείχνει να επιβεβαιώνεται και με την εξαίρεσή κάποιων λίγων που δεν δέχονται να ενταχθούν στις συντεχνίες που συντηρούν τα γρανάζια του συστήματος με μπόλικο λάδι.Το λάδι είναι το τοπικό προϊόν της Κέρκυρας και από τα καμάρια της Ελλάδας. Η Μεσόγειος φημίζεται για το καλό της λάδι. Κάνει καλό στη υγεία, στο σεξ, στην καρδιά, στην χοληστερίνη, στα τριγλυκερίδια και την οσφυοκαμψία. Κάνει καλό στα άλατα των δημοσίων υπηρεσιών και υπερβαίνει ασφαλιστικές δικλείδες, ξεπερνά νόμους, ανοίγει παράθυρα και πόρτες, νομιμοποιεί αυθαίρετα, μετατρέπει τα ράντζα σε σουίτες πολυτελείας, συγχωρεί αμαρτίες και αφορεσμούς, αθωώνει ενόχους, παρακάμπτει ουρές και ξεπερνά εμπόδια. Στην Κέρκυρα, υπάρχουν ατέλειωτοι βενετσιάνικοι ελαιώνες που μαραζώνουν βιολογικά χωρίς σχέδιο και προοπτική στη λαίλαπα των λιπαντών των υπουργείων και των κυβερνήσεων. Οι Βενετοί κάτι ήξεραν που προγραμμάτισαν την καταπράσινη επένδυση των κακοτράχαλων βουνοπλαγιών του νησιού. Κάπου, κάποτε, ετούτο το λάδι θα χρησιμεύσει, υπέθεσαν και είχαν απόλυτο δίκιο μεταξύ μας. Υπάλληλοι και διευθυντές, υπουργοί και βουλευτές, δικαστές, και αρχιμανδρίτες, όλοι λιπαίνουν τις τσέπες τους με οξύτητες που συνιστούν εκατοντάδες κατασκευαστές καλού ελαιολάδου. Κάτι μου λέει πως για να πάει μπροστά ετούτο το νησί χρειαζόμαστε κι άλλους νεωτερισμούς γαιοκτήμονες και ελαιοκαλλιεργητές. Οι εποχές προχώρησαν πολύ. Ο δάκος και η παστέλα κατάλαβαν πως το λάδι είναι αγαθό πολλαπλών χρησιμοτήτων και έτρεξαν πρώτοι να σφετεριστούν τον ελαιόκαρπο της διαπλοκής και να θέσουν σε υπολειτουργία τις αναπτυξιακές μηχανές του νησιού. Οι παραγωγοί απολογούνται στους υπευθύνους πως κάθε πέρσι και καλύτερα και οι επιδοτήσεις για το πολύτιμο αγαθό από την Ευρωπαϊκή Ένωση σκαλώνουν στις αλάδωτες τσέπες των γραφειοκρατών στις Βρυξέλες. Χρειάζεται πρόγραμμα και εκσυγχρονισμός, λένε οι ειδικοί. Χρειάζονται μελέτες, αναδιάρθρωση και βιολογική ταυτότητα. Χρειάζεται επιτέλους ένα σχέδιο που θα τυποποιεί με τους δικούς μας κανόνες το λάδι που παράγουμε και δεν θα εξάγεται με τη σέσουλα σε ντενεκέδες στους μεσάζοντες των υπεραγορών της Ευρώπης. Το λάδι στο καντήλι του Κερκυραϊκού ελαιώνα λιγοστεύει και πρέπει επιτέλους κάποιος να το καταλάβει. Κάποιος με ή χωρίς λαδωμένα χέρια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το λάδι το χρειαζόμαστε. Χωρίς αυτό θα νεκρώσουν τα πάντα στο νησί. Κι ο τουρισμός, και οι εμπορικές επιχειρήσεις της πόλης. Όλα. Τόσους και τόσους σπούδαξαν. Τόσες και τόσες υποθέσεις ξελάσπωσαν. Οι Βενετοί κάτι ήξεραν. Εμείς, πότε περιμένουμε για να το μάθουμε;

(Άρθρο του Νίκου Παργινού από το περιοδικό Image Κέρκυρα - Απρίλιος 2005)