Έμπνευση

Η πολιτική είναι σαν το ποδόσφαιρο. Μια μπάλα δημοσιότητας που τρέχει πάνω κάτω στο τερέν της ανυποψίαστης ζωής μας, ένας αγώνας καθημερινότητας με σφικτή άμυνα και πιεστική επίθεση. Πλάγια και κόρνερ, φάλτσα και ευθύβολα σουτ, αποκρούσεις και δοκάρια. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου με τις δικές του σκοπιμότητες, τα δικά του αποτελέσματα πρόκρισης, τις πιθανότητες και τα πολιτικά στοιχήματα των κομμάτων. Ένας αγώνας που διαρκεί τετραετίες, με ή χωρίς ηθελημένες καθυστερήσεις. Κτυπήματα κάτω από τη μέση, φάουλ και οφσάιντ. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου είναι ίσως το καλύτερο μάθημα για έναν πολιτικό. Αντιδράσεις του πάγκου στις χαμένες ευκαιρίες που δεν χάνονται, ροχάλες στα κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, Χριστοπαναγίες και επικλήσεις αγίων, χειροκροτήματα και ζητωκραυγές από το παθιασμένο πλήθος, αποδοκιμασίες και γιουχαΐσματα στα άτυχα αποτελέσματα. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την πολιτική, πάει και τέλειωσε. Στόχος και των δυο είναι, αν μη τι άλλο, η επίτευξη ενός γκολ στο τέρμα του αντιπάλου. Επι...

Δεν έχουν το Θεό τους μερικοί στην Ελλάδα. Νομίζουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα. Κι αν θέλετε να το συζητήσουμε, να το συζητήσουμε. Ας πιάσουμε λοιπόν την παιδεία που τόσος ντόρος γίνεται τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια. Μερικοί νομίζουν ότι επειδή έβγαλαν τα μάτια τους κι έκαναν παιδιά το κράτος πρέπει σώνει και καλά να τους τα σπουδάσει με το ζόρι. Κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι αν κάνουν φροντιστήριο από το πρωί μέχρι το βράδυ θα γράψουν καλά στις Πανελλαδικές, ή τουλάχιστον θα πιάσουν τη βάση. Κάποιοι άλλοι νομίζουν πως τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να δουν μια άσπρη μέρα. Άλλοι από την άλλη έχουν την εντύπωση πως αν γράψουν Πανελλαδικές εξετάσεις, επειδή πληρώνει ο μπαμπάς φόρους κάθε χρόνο, θα μπουν και στο Πανεπιστήμιο. Άλλοι πάλι θεωρούν πως αφού κατάφεραν και μπήκαν στο Πανεπιστήμιο σώνει καλά θα βγουν! Του πούστη! Άλλοι, περισσότερο αφελείς, νομίζουν ότι θα αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο και θα κάνουν αυτό πο...

Λένε πως ότι γράφεται χωρίς κόπο γενικώς διαβάζεται χωρίς ευχαρίστηση. Κι ο κόπος ορίζεται διαφορετικά κάθε φορά. Στην περίπτωση της "Κρεμάλας" δεν ήταν τόσο σημαντικός ούτε ο χρόνος που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί, ούτε οι ιδέες, οι τεχνικές, ούτε ακόμα και το όποιο ταλέντο. Ο κόπος ορίζεται κάπως διαφορετικά. Είναι ένα κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού. Είναι ένα δυσεπίλυτο προσωπικό αίνιγμα που κλήθηκα να επιλύσω μόνος καθώς την έγραφα λέξη προς λέξη, γράμμα προς γράμμα. Ένα διαφορετικό παιχνίδι κρεμάλας με το ίδιο μου το παρελθόν, με τα εφηβικά μου όνειρα και τις σχολικές μου αναμνήσεις. Στην περίπτωση της "Κρεμάλας", ετούτος ο κόπος αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στο πετσί μου με τον χαμό ενός καλού φίλου. Είναι ίσως εκείνο το αγνό κομμάτι του εαυτού σου που όσο κι αν προσπαθείς δεν ξεχνάς! Είναι εκείνο το κομμάτι που σε καταδιώκει για μια ζωή μέσα από φαντασιώσεις και όνειρα, μέσα από υπερφυσικά μηνύματα και σημάδια. Ένας καλός φίλος μου είπε πως ο καλός συγγραφέας ου...

Ζούμε στην εποχή της ομαδοποίησης των συμφερόντων, όπου τα πάντα τείνουν να τεθούν υπό τη σκέπη μιας και μόνης αρχής, με άμεσες ή έμμεσες επιρροές από την αρχή του ενός ανδρός. Μας επιβάλλουν το καθεστώς της ενιαίας σκέψης, μας ορίζουν το πλαίσιο της κίνησης των ιδεών, προσπαθούν να εντρυφήσουν τη διαδικασία της συγκέντρωσης με το πενιχρό ταλέντο τους σ’ ένα συλλογικό ασύμμετρο καμβά. Από την τρομοκρατία της ελεύθερης έκφρασης, μέχρι την απειλή της ειρήνης στο πέρασμα ενός αφοπλισμένου πολέμου. Από τον ορυμαγδό της τυποποίησης μέχρι τη μοναδικότητα της έκπληξης. Από τη σύνθλιψη των διαφορετικών, την ασφυξία της ελευθερίας, μέχρι τη γοητευτική προσαρμογή της δράσης, της σκέψης και της γραφής. Από τη Βαγδάτη και την Ουάσινγκτον, μέχρι την Αθήνα και την Κέρκυρα. Θεσσαλονίκη Γιάννινα με δυο παπούτσια πάνινα. Ήλθαν ετούτες οι σκέψεις στο νου, σ’ ένα νοσταλγικό δημοσιογραφικό χορό στη μεταφορική πίστα του πνεύματος, της σκέψης, της γοητείας της γραφής, της αναγραφής, της τύπωσης. Οι μυημένο...

Μια επίσκεψη στον οφθαλμίατρο κι ένα τέταρτο στην αίθουσα αναμονής μ’ έκαναν να φέρω στο νου μου μερικές φράσεις για τα μάτια. Μάτια εδώ, μάτια εκεί, μάτια παραπέρα. Μάτια μου.. Μπορεί κάποιος να μην μας γεμίζει το μάτι, αλλά σπάω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να φανταστώ τι πρέπει να κάνει ο άμοιρος για να μας το γεμίσει. Γεμιστά μάτια ακόμα δεν έχω συναντήσει. Μπορεί να κοιτάμε κάποιους με μισό μάτι, αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως στο καλό το κάνουμε αυτό. Μπορεί για τα μαύρα της τα μάτια να κάνουμε και τον μεγαλύτερο άθλο κι αυτή να τα έχει γαλάζια. Μπορεί να κάνουμε μαύρα μάτια για να δούμε κάποιον, αλλά εμένα μια ζωή πράσινα είναι και έχω καιρό να δω πολλούς. Μπορεί να μην παίρνουμε τα μάτια μας πάνω από κάτι, αλλά εμένα τόσα πολλά μου αρέσουν και τα μάτια μου είναι πάντα αλλού. Μπορούμε να παίρνουμε των ομμάτιών μας και να φεύγουμε απελπισμένοι αλλά να’ μαστε ειλικρινείς. Έχετε δει πολλούς να τα αφήνουν πίσω τους; Μπορεί να μην χορταίνει κάποιον το μάτι μας, αλλά μπορεί ποτέ...

Κάθε Δευτέρα νιώθω πως επιστρέφω και πάλι στην πραγματικότητα. Άλλες φορές ομαλά, άλλες φορές ανώμαλα. Είναι οι στιγμές που ξαναγυρνάς θέλεις δε θέλεις στα γνωστά και τα τετριμμένα. Βάζεις το "κουστούμι" της καθημερινότητας και ξεκινάς. Περνάει και φεύγει η μαγεία του Σαββατοκύριακου, της παύσης. Κι εσύ, αναγκασμένος να επιστρέψεις, να γυρίσεις θέλοντας και μη σελίδα και να ρίξεις μια πρόχειρη ματιά σ' όλα όσα θα διανθίσουν τη νέα εβδομάδα που έρχεται... που ήρθε για να είμαστε απόλυτα ακριβείς. Το διάλειμμα τέρμα λοιπόν, τα κεφάλια μέσα. Back to life, back to reality. Επιστροφή στην καθημερινότητα, επιστροφή στις νέες προκλήσεις που θα δώσουν τροφή στο υποσυνείδητο και θα τροφοδοτήσουν με πολλαπλούς καύσιμους ψεκασμούς τους κινητήρες των προσωπικών μας ονείρων. Άλλωστε, κάθε Δευτέρα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ' ένα νέο Σαββατοκύριακο, γεμάτο νέες προκλήσεις και νέα ανεκπλήρωτα όνειρα. Αυτή θεωρώ πως είναι και η σωστή προοπτική. Η Δευτέρα είναι η επόμενη κενή σελί...

Της Κυριακής τα απογεύματα είναι δυσβάστακτα. Κάτι με πιάνει. Ασφυκτιώ. Θέλω να αποδράσω. Να φύγω. Είναι οι ώρες της περισυλλογής, της σκέψης. Η ώρα που ξυπνούν οι αναμνήσεις και τα όνειρα. Η ώρα των φαντασμάτων. Η ώρα των απτών αποδείξεων. Είναι σαν να σταματάνε οι δείκτες των ρολογιών και να κολλάνε στις τρεις, όλη μέρα. Τρεις η ώρα είναι πάντα πολύ αργά ή πολύ νωρίς για οτιδήποτε κι αν θες να κάνεις. Τις Κυριακές ποτέ δεν κοιτάζω ρολόι. Δεν μ' ενδιαφέρει. Ίσως γιατί ξέρω πως θα τελειώσουν και θα ξημερώσουν Δευτέρες. Ίσως γιατί δεν θέλω να τελειώσουν. Ίσως γιατί τις Κυριακές δεν θες να κάνεις τίποτα. Θες να χαθείς. Να νιώσεις χαμένος. (Απόσπασμα από το βιβλίο "ΚΡΕΜΑΛΑ" - Κεφάλαιο 41ο)

Όταν σε πάρει η κάτω βόλτα συνήθως σε παίρνει για τα καλά. Ίσως γιατί η κατηφόρα πολλές φορές δεν έχει σταματημό. Έτσι μου λέει ένας καλός φίλος όποτε τον συναντώ και μου εξιστορεί τις όποιες αναποδιές του. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, μου λέει, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις για λίγο πίσω και να πατήσεις φρένο. Στην ανάγκη να κατεβάσεις ταχύτητα ή να σηκώσεις χειρόφρενο αν δεν έχεις άλλη επιλογή. Σήμερα νιώθω πως είναι μια τέτοια μέρα για μένα. Άσχημη χθεσινή βραδιά, δύσκολο πρωινό ξύπνημα, δυσάρεστα μαντάτα, ακόμα και μικροατυχήματα που ταράσσουν την υποτιθέμενη ηρεμία της καθημερίνοτητας. Ένα Τρισάγιο ίσως δεν θα έβλαπτε. Αυτό, βέβαια, μου το προτείνει άλλος φίλος, χωρίς δεδομένο λόγο, έτσι για το καλό, για τα ανίερα φαντάσματα που μας καταδιώκουν παντού. Αλλά έχω την εντύπωση πως ο Θεός έχει και για μας τους σημερινούς γκαντέμηδες. Ίσως ετούτη η απότομη κατηφόρα να είναι και η απαρχή μιας νέας περιόδου. Ναι, ναι. Τώρα που κοιτάω προς τα πίσω, ακολουθώντας κα...

Έμπνευση. Μια ιδέα, που λένε πως γεννιέται ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία στο βάθος της συνείδησης, χωρίς την παρεμβολή της θέλησης. Ένας λόγος ικανός να σε κάνει να νιώσεις τη μαγεία της ζωής. Η ουσία της τέχνης. Η προτροπή που χρειάζεσαι για να αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Έτσι και τούτο το θυσιαστήριο έμπνευσης, ετούτο το ιστολόγιο. Ένας χώρος γραφής και σκέψης, ένας ανοικτός λογαριασμός κατάθεσης ψυχής στο χώρο του διαδικτύου που θα στοιβάζονται επιταγές έμπνευσης στο εμπόριο της αναγνωστικής και λαίμαργης ματιάς μας. Ταξίδι στο χώρο, το χρόνο, τη λογική και την τέχνη. Ταξίδι σχεδιασμένο και απρόσμενο. Ταξίδι χωρίς επιστροφή. Κάθε γραμμή και μέτρο, κάθε επιταγή και θυσία, κάθε θυσία κι ένα ταξίδι. Καλό μας ταξίδι, λοιπόν, καλοί μου συνεπιβάτες.