Πότε ακριβώς;

Συχωρέστε με που παίρνω τον λόγο, αλλά δεν κατάλαβα και θέλω πραγματικά να καταλάβω.

Κάνω χαζές ερωτήσεις κοιτώντας στα μάτια την κόρη μου.

Χαζές ερωτήσεις χωρίς απάντηση. Ερωτήσεις που ξεπηδούν μέσα από τα αθώα μάτια της.

Ψάχνοντας απαντήσεις που με βγάζουν στον δρόμο και στις πλατείες.

Γιατί η κόρη μου ονειρεύεται ακόμα και δεν μπορώ να της το στερήσω.

Και κάποιος πρέπει εν τέλει να απαντήσει στα κουτά μου ερωτήματα.

Πότε ακριβώς το μέλλον μας μετατράπηκε από υπόσχεση σε απειλή;

Πότε ακριβώς η εμπιστοσύνη μας έγινε ωμός εκβιασμός τους;

Πότε ακριβώς η ψήφος μας από αναφαίρετο δικαίωμα έγινε ποταπή υποχρέωση;

Πότε ακριβώς η δημοκρατία μας μετατράπηκε σε κοινοβουλευτικό υποκατάστατο;

Πότε ακριβώς ο κοινοβουλευτισμός μας έγινε το καλύτερο άλλοθί τους;

Πότε ακριβώς αυτά που εξαγγέλθηκαν έγιναν πράξη;

Πότε ακριβώς η ανιδιοτελής προσφορά έγινε προαπαιτούμενη μίζα;

Πότε ακριβώς τα χρήματα που υπήρχαν κι ήταν πολλά έγιναν λίγα κι έκαναν φτερά;

Πότε ακριβώς εκεί που μας χρωστούσαμε βγήκαμε και χρεωμένοι;

Πότε ακριβώς η πείνα μας έγινε η καλοπληρωμένη σύγκλισή τους;

Πότε ακριβώς για τη σύγκλισή τους δεν επαρκεί η πείνα μας;

Πότε ακριβώς ο φόβος μας έγινε η καλοστημένη επιδίωξή τους;

Πότε ακριβώς η ελπίδα μας έγινε αγανάκτηση;

Πότε ακριβώς η αγανάκτησή μας έγινε ποτάμι;

Πότε ακριβώς η εργασία μας έγινε παράπτωμα;

Πότε ακριβώς η σύνταξη μας έγινε κακούργημα;

Πότε ακριβώς το δικαίωμά μας στην εργασία έγινε υποχρέωσή μας στην ανεργία;

Πότε ακριβώς η οικογένειά μας έγινε αδίκημα που μας καταδικάζει;

Πότε ακριβώς η δικαιοσύνη μας τυφλώθηκε και δεν βλέπει τις όποιες αδικίες τους;

Πότε ακριβώς τα όνειρά μας καταδικάστηκαν να μένουν μόνο όνειρα;

Αν με ρωτάτε το τώρα δεν είναι το τότε της απάντησης.

Τώρα ίσως να έχουμε χάσει ακόμα περισσότερα από το τότε.

Η λίστα είναι μεγάλη κι ο καθένας μπορεί να την συμπληρώσει.

Λένε πως μόνο αφού έχεις χάσει τα πάντα, είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα.

Εμείς; Πότε ακριβώς;