tag:blogger.com,1999:blog-301545242024-03-07T09:25:38.877+02:00ΈμπνευσηΠροσωπικό ιστολόγιο του συγγραφέα Νίκου Παργινού.
Θυσιαστήριο έμπνευσης και χώρος εναπόθεσης σκέψεων στο μετερίζι της συγγραφής με καταλύτη το χιούμορ και οδηγό την ίδια τη ζωή.Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.comBlogger404125tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-39652116561051383252019-04-17T13:04:00.001+03:002019-04-17T13:04:22.490+03:00Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifIzGQt7GOf4uUxJzEVkuIM2qWHbW1r8nLhEIdOH6gR5_vZuv8HRVB_WBw5u7FjqQW4gJ-SP3vzddqc9ewkVfgGjnX07IbFrGrFlPWtorYF1ek3VnHDtpG3CuFbgZdOCKLQWuD/s1600/Machimari-foto.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="464" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifIzGQt7GOf4uUxJzEVkuIM2qWHbW1r8nLhEIdOH6gR5_vZuv8HRVB_WBw5u7FjqQW4gJ-SP3vzddqc9ewkVfgGjnX07IbFrGrFlPWtorYF1ek3VnHDtpG3CuFbgZdOCKLQWuD/s320/Machimari-foto.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Σε κάθε
καινούργια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δουλειά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Νίκου νιώθω την υπέρβαση του. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σε κάθε καινούργιο βιβλίο υπερβαίνει τον
εαυτό του και η ανάγνωση γίνεται πρόκληση.</b> Πρόκληση είναι η ιστορία, πρόκληση
είναι οι αλήθειες του βιβλίου που μας φέρνουν μπροστά στις δικές μας αλήθειες, στα
υπαρξιακά μας ερωτήματα, στον τρόπο πραγμάτωσης του βαθύτερου στόχου μας, πρόκληση
είναι το άπλετο φως που ρίχνει στα κενά της ιστορίας μας, της παράδοσης μας, πρόκληση
είναι η τόλμη του να μελετάει, να γράφει και να υπηρετεί με σεβασμό τον
πολιτισμό του νησιού μας, πρόκληση είναι που εμμένει πάντα στον κύκλο της ζωής
που περικλείει τα μικρά σημαντικά πράγματα που ορίζουν τον άνθρωπο και το συναίσθημα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="background: white; color: black; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Όταν πήρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα χέρια μου «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Το σταυροδρόμι των<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ηρώων</b>», πιστέψτε
με, τρόμαξα. Με τρόμαξε ο χρόνος που μου απέμεινε για να το μελετήσω. Για άλλη
μια φορά όμως, μέσα από το γραπτό του Νίκου έζησα τα καλύτερα ξενύχτια μου. Έζησα
ένα μοναδικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ταξίδι ψυχικής, πνευματικής
αφύπνισης που ξεκινά από την σμιλευμένη και μυστηριακή <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καππαδοκία</b>, από την μαγική <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντινούπολη</b>,
το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έμντεν</b>, την παρακμιακή τότε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βενετία</b> και τέλος την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κέρκυρα</b>, τον στρατηγικό τόπο που η
κατάκτηση του από τους Οθωμανούς τους άνοιγε τις πύλες της Ευρώπης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">«<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Το
σταυροδρόμι των Ηρώων</b>» είναι μια συναρπαστική ιστορία, μια ζωντανή
μυθοπλασία απόλυτα ενταγμένη στο ιστορικό της πλαίσιο. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Με αφηγηματικό ταλέντο και γλαφυρότητα ρίχνει φως και αναδεικνύει το
σημαντικότερο ιστορικό γεγονός, αυτό, της πολιορκίας του νησιού της Κέρκυρας
από τους Τούρκους το 1716. </b>Ένα γεγονός παγκόσμιας ιστορικής σημασίας που
λίγοι το γνωρίζουν και που καθόρισε την μετέπειτα πορεία όχι μόνο της Ελλάδας
αλλά και της Ευρώπης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Κάθε σελίδα φωτίζεται όχι μόνο από την ιστορική
εκείνη περίοδο του νησιού αλλά και από τα ουσιώδη των πράξεων των ηγετών, μα
κυρίως των ηρώων του. <span style="background: white; color: black;">Με</span> το
ταλέντο της γραφής του και την επιδεξιότητα του λόγου, μας στρέφει την προσοχή στην
ανθρώπινη πλευρά, <span style="background: white; color: black;">υφαίνει τις
προσωπικές πολιορκίες των πρωταγωνιστών στα χαρακώματα της ψυχής τους. Με γραφή
γλαφυρή, σταθερή και προσανατολισμένη ξαναγίνεται για άλλη μια φορά
θεματοφύλακας των αξιών και των ιδανικών μας καθώς εμμένει στα αξιακά ζητήματα.</span>
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="background: white; color: black; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Ανοίγει την ιστορία
των ηρώων του, ανοίγει την ψυχή τους να χωρέσουμε όλοι εμείς να σταθούμε μαζί
τους στο σταυροδρόμι και να διαλέξουμε εκείνο τον δρόμο που οδηγεί στα θαύματα
της δύναμης μας, στην μοναδικότητα του καθενός μας, του κάθε ανθρώπου που
καταφέρνει να γίνει ξεχωριστός, όταν ερωτεύεται, όταν αγαπά, όταν τολμά, όταν
ελευθερώνεται πραγματικά από τα δεσμά του «εγώ». Γιατί το «Εγώ» είναι το
εμπόδιο που μας κρύβει την ουσία των πραγμάτων, αναδεικνύοντας ως υπέρτατο το
επουσιώδες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="background: white; color: black; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Καθένας μας, όσο
μακριά και αν βρίσκεται από το μονοπάτι του, κρύβει μέσα του τον άνθρωπο που,
αν αναδειχθεί, θα θεριέψει σαν φωτιά τρέποντας σε φυγή τις σκιές της ζωής του
και θα ενωθεί στο σταυροδρόμι με άλλους μαζί. Μαζί! Μαζί θα συναντηθούμε να
αλλάξουμε τις ζωές μας και γιατί όχι και τον κόσμο. Το σπουδαίο ΜΑΖΙ το τόσο
αναγκαίο και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="background: white; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Μέσα από τις δράσεις και τον
ψυχισμό των ηρώων του, ο Νίκος, κ<span style="color: black;">αι το έχω ξαναπεί
αυτό, έχει το ταλέντο και τον ανθρώπινο τρόπο να βάζει τάξη στην ζωή μας φέρνοντας
μας μπροστά στα ιδανικά και απέναντι στον απώτερο ψυχισμό μας.</span></span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Και αυτό συμβαίνει, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γιατί είναι
ανθρώπινοι οι ήρωες του, είναι εγώ, εσείς, εμείς. Βιώνουν, πονάνε, έχουν ψυχή
και μπαίνουν στην διαδικασία της αναζήτησης παλεύοντας τον εαυτό τους σε μάχες
εσωτερικές μα και σε μάχες στρατηγικής σε μια αδυσώπητη μάχη για <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την σωτηρία της πατρίδας. Και κάτω από την
ύπαρξη του θανάτου το ταξίδι της ζωής γίνεται συναρπαστικό. Έρωτες, συγκρούσεις,
εκδίκηση, συγχώρεση, θάνατος… και αλλάζουν οι άνθρωποι και ρίχνουν φως στην
ψυχή τους. Οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άνθρωποι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλάζουν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πιο εύκολα αν κάποιος πιστέψει σ’ αυτούς.
Εξάλλου εάν ο κόσμος ετούτος μπορεί να ελπίζει σε μια κάποιου είδους
μεταμόρφωση έχει τόσο μεγάλη ανάγκη αυτούς τους λίγους, τους ρομαντικούς, τους
μαχητές που κοιτούν κάμπιες και στην θέση τους βλέπουν πεταλούδες.<span style="background: white; color: black;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Ο Νίκος αγαπάει το νησί, το διαβάζει, το
ανακαλύπτει σε όλους τους χρόνους, φτάνει μέχρι τα μύχια της πολυπολιτισμικής
του ιστορίας εκφράζοντας με την σύγχρονη δυναμική της γραφής του την Κέρκυρα
του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων, των θρύλων και των παραδόσεων</span><span style="background: white; color: black; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">.</span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> Την Κέρκυρα δεν την χαρακτηρίζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο μουσική. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Η Κέρκυρα έχει παρελθόν, έχει ιστορία που έρχεται από τα βάθη των
αιώνων και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι απόλυτα αναγκαίο να
αναδειχθεί και ο Νίκος με τα βιβλία του καλύπτει αυτή την αναγκαιότητα.</b> Την
αναγκαιότητα να γνωρίσουμε την ιστορία ή όσοι την ξέρουμε να μην την ξεχνάμε. Γιατί
</span><span style="color: #7e7e7e; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">ο λαός που δεν γνωρίζει ή ξεχνά την ιστορία του δυστυχώς είναι
καταδικασμένος να την ξαναζήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Ζωντανεύει μνήμες παρελθόντος που δεν τις ζήσαμε αλλά τις ανασαίνουμε
στα σπλάχνα της πόλης μας. <span style="background: white; color: black;">Στο
σταυροδρόμι των ηρώων θρύλοι<span style="letter-spacing: -.35pt;"> και
παραδόσεις, εντοπίζονται βαθιά στο χρόνο, συνυφασμένα με τις ανθρώπινες αξίες
και τις ηθικές αντιλήψεις, διαπερνούν την ψυχή του Κερκυραίου αναγνώστη και όχι
μόνο.</span> Στο σταυροδρόμι των ηρώων βρίσκουμε τις ρίζες μας, το παρελθόν μας.
</span></span></b><span style="background: white; color: black; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Είναι απόλυτα
αναγκαίο, να γνωρίζουμε την καταγωγή μας, τις ρίζες μας, όχι μόνο τις δικές μας
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά και των άλλων που ρίζωσαν κι
άπλωσαν τα κλαδιά τους στην ίδια πορεία του χρόνου, στους ίδιους χώρους κι
έζησαν μαζί τις μικρές και τις μεγάλες ιστορίες τους. Όλοι οι λαοί έχουν
ιστορία και παράδοση. Η γνώση, ο σεβασμός, η αποδοχή στην παράδοση όλων όσων
ζουν δίπλα μας, μαζί μας, είναι πηγή αξιών και βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη
πολιτισμού. Κι όσο παλεύεις με την ψυχή σου να γίνεις άνθρωπος τόσο συνδέεσαι
πιο βαθιά με την παράδοση όχι μόνο την δική σου αλλά όλου του κόσμου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Σμιλεύοντας το παρελθόν ο Νίκος μας διδάσκει το
σήμερα και ό,τι αυτό περικλείει, τον πόλεμο, την βία, την ανισότητα, την
ανασφάλεια, την ξενοφοβία, την δύναμη της εξουσίας μα και την δύναμη της αγάπης.
Και καθώς εμβαθύνει λογοτεχνικά και ξεγυμνώνει τα πάθη και τις αδυναμίες των
πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος, αναρωτιέμαι, αν ο καθένας μας με τα πάθη και
τις αδυναμίες μας θα μπορούσε να γίνει ήρωας ή ακόμα ηγέτης ή πόση ανάγκη έχει
ο καθένας μας να αναζητά ήρωες ή ηγέτες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Οι ήρωες έχουν ηθικό μεγαλείο, ανδρεία, ικανότητα
δράσης παρά τις αντιξοότητες. Θρίαμβο σε τουλάχιστον πνευματική και ηθική μορφή.
Όμως, ξέρετε, υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι γύρω μας που ζουν ή πεθαίνουν κάνοντας
συγκλονιστικές πράξεις, που δημιουργούν βάσεις για κάτι εξελικτικό, άνθρωποι
για τον άνθρωπο που δεν ζητάνε κανένα αντάλλαγμα, καμία αναγνώριση. Καθημερινοί,
αποφασισμένοι, που δίνουν μάχη στην καθημερινότητα τους και με κουράγιο και με
αξιοπρέπεια υποστηρίζουν αυτό που πιστεύουν πραγματικά. Άνθρωποι ξεριζωμένοι
από πατρίδες που προσπαθούν να ξαναστήσουν την ζωή τους, τη ζωή των παιδιών
τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Από την άλλη, πόσο ανάγκη έχουμε από ηγέτες. Νομίζω
πως εμείς είμαστε ηγέτες της μοίρας μας, της οικογένειας μας, του κοινωνικού
μας κύκλου. Και είναι ηθική υποχρέωση να είμαστε ηγέτες, όχι έχοντας την αλαζονεία
της εξουσίας ή τον έλεγχο, αλλά την δύναμη να εμπνέουμε και να οδηγούμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Ηγέτης θα πει να θέτεις το όραμα και να το παλεύεις
μέχρι τέλους, μέχρι την πραγμάτωση του. Ηγέτης θα πει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να ξέρεις να μοιράζεσαι την επιτυχία σου
γνωρίζοντας πως ο δρόμος για την επιτυχία δεν είναι μοναχικός. Συλλογικότητα,
όραμα, πίστη στο σταυροδρόμι των πρωταγωνιστών οπού συναντώνται οι νόμοι της
ιστορίας αλλά και οι ουράνιοι δρόμοι που δημιουργούν την ιστορία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Πίστη. Η πίστη είναι ο ισχυρότερος μαγνήτης που
έλκει τα γεγονότα στη ζωή μας καθώς τα φέρνει στο κατώφλι της πραγμάτωσης τους.
Το θαύμα συνδέεται με την εσωτερική μας εικόνα την πίστη που στηρίζει την
ύπαρξη μας. Μια πολιορκία, μια μάχη που έδειχνε χαμένη, μια τιτάνια προσπάθεια
να κερδηθεί η ζωή, η ειρήνη. Εκεί λοιπόν έρχεται η πίστη με την μορφή του Άγιου
που χαρίζει την δύναμη να κερδηθεί αυτό που φάνταζε μέχρι την τελευταία στιγμή ακατόρθωτο.
Το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα, του δικού μας άγιου. Η δημιουργική λαϊκή φαντασία
που στηρίζεται σ’ ένα απροσδόκητο, σε μια βαθιά επιθυμία, σ ένα συμπτωματικό εύρημα,
μας βοηθάει να περάσουμε από το επίπεδο της σύλληψης στο επίπεδο της
πραγμάτωσης.</span><span style="background: white; color: #1c1e21; font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Helvetica; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Η πίστη δίνει κουράγιο στον άνθρωπο από όπου κι αν πηγάζει και ο
άνθρωπος που ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, με θάρρος και δύναμη, που δίνει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάχες να βελτιώσει την ζωή του, να φωτίσει την
ψυχή του τότε ναι, ζει το θαύμα της πραγμάτωσης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Διαβάζοντας «Το Σταυροδρόμι των Ηρώων» βγαίνουμε
από τα αδιέξοδα των καιρών σαν σύνολο, σαν λαός, σαν άτομα. Γνωρίζουμε πια και
δεν ξεχνάμε. <span style="background: white; color: black;">«<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Είμαστε η μνήμη που έχουμε, χωρίς μνήμη δεν θα ξέραμε ποιοι είμαστε</b>»,
λέει ο νομπελίστας Πορτογάλος <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ζοζέ
Σαραμάγκου</b>. Αγαπημένε Νίκο, καλοτάξιδο σε όλες τις στεριές σε όλες τις
θάλασσες.</span><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-23354988599659930552016-12-03T13:45:00.000+02:002016-12-03T13:46:21.084+02:00Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXqVjHra9gkYQ6-5CM-Xsz1DTqL1J6yyQ2EHg_J7pNIvayMCbWg4aR8-9qdE5KNuIPOMYjOmY4NRJXAjnUveQlIO7KNxFJuMY0GheQD8YSPijVaRHYpNPMXp3VwZEBelwylI-R/s1600/%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%25CE%2597+%25CE%2591%25CE%2598%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXqVjHra9gkYQ6-5CM-Xsz1DTqL1J6yyQ2EHg_J7pNIvayMCbWg4aR8-9qdE5KNuIPOMYjOmY4NRJXAjnUveQlIO7KNxFJuMY0GheQD8YSPijVaRHYpNPMXp3VwZEBelwylI-R/s640/%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%25CE%2597+%25CE%2591%25CE%2598%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2591.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
"Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ" συνεχίζει το ταξίδι του κάνοντας στάση στην Αθήνα και στο Cafe Πολυχώρο "Αίτιον" (Τζιραίων 8-10 σταθμός μετρό ΑΚΡΟΠΟΛΗ), όπου την Δευτέρα 5 του Δεκέμβρη στις 19:30 θα παρουσιαστεί στο αναγνωστικό κοινό της πρωτεύουσας. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας κα Έφη Μαχιμάρη και ο ο ποιητής κ. Γιάννης Σκληβανιώτης, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός κα Σοφία Ιωάννου. Σας περιμένουμε.</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-92122985958664964652016-10-20T18:39:00.000+03:002016-10-20T18:40:50.403+03:00Ο "Σκαλιστής των μπαστουνιών" στην Κέρκυρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPycJDGzuqN3hpTpnkFP_unFOMmcizQ49_NgOnTFEUpRbHZI2NeZr2q7jUcOf4I9gL-NbbeWOv5Ry8Y5yFKleHHHjUg4zDc6tmDTN1pff7AbScHDaYmOSiJuGIC4S072WUd4vy/s1600/afisa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPycJDGzuqN3hpTpnkFP_unFOMmcizQ49_NgOnTFEUpRbHZI2NeZr2q7jUcOf4I9gL-NbbeWOv5Ry8Y5yFKleHHHjUg4zDc6tmDTN1pff7AbScHDaYmOSiJuGIC4S072WUd4vy/s400/afisa.jpg" width="321" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή θα παρουσιάσουμε το νέο μου βιβλίο "<b>Ο Σκαλιστής των μπαστουνιών</b>" στην Κέρκυρα, την <b>Δευτέρα 24 Οκτωβρίου</b> και ώρα <b>7:00</b> μ.μ. στο <b>Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητρόπολης Κέρκυρας</b><i> (Ακαδημίας 2)</i>. Έχω την τιμή να με πλαισιώσουν τρεις αξιόλογοι ομιλητές, τρεις άνθρωποι και φίλοι που εκτιμώ βαθύτατα για όσα πρεσβεύουν, αλλά και να ζωντανέψει η γραφή μου από μια εξαίρετη ηθοποιό. Σας περιμένουμε.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-75606197562902920702016-10-09T18:59:00.001+03:002016-10-09T18:59:45.276+03:00Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGXYwOT2OZU1LXXkHYBgRRzzArvpnBZ-A111l4OkQSuBTSo8io5fpNnUgMPhN8rrJEE1kBovjSSLSUoub8Nu_SxZ00uxAkWAXGRVzJRx78s9X83nGrRUiufgiQbUDay3YsEzVs/s1600/14212553_491974614335204_9076664810610270318_n.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGXYwOT2OZU1LXXkHYBgRRzzArvpnBZ-A111l4OkQSuBTSo8io5fpNnUgMPhN8rrJEE1kBovjSSLSUoub8Nu_SxZ00uxAkWAXGRVzJRx78s9X83nGrRUiufgiQbUDay3YsEzVs/s320/14212553_491974614335204_9076664810610270318_n.png" width="202" /></a></div>
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;">Η έκδοση ενός βιβλίου που φέρει το όνομά σου σε γεμίσει με ικανοποίηση και περηφάνια. "Ο Σκαλιστής των Μπαστουνιών", λοιπόν, το πέμπτο βιβλίο της συγγραφικής μου πορείας είναι γεγονός, από τις εκδόσεις "Φιλύρα".</span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;"><b>ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ:</b></span></span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;">Το ξύλο είναι όπως ο άνθρωπος. Ωριμάζει με τον καιρό και μπορείς να του δώσεις το σχήμα που θέλεις και επιθυμείς. Το έμαθα καλά χρόνια τώρα. Κι από το ξύλο μπορείς να φτιάξεις τα πάντα. Αρκεί να βρεις το κατάλληλο κομμάτι, να το αφήσεις να αναπνεύσει, να ωριμάσει και να ετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να υποδεχθεί το επιτηδευμένο χάδι σου. Κι όταν περάσει ο καιρός, τότε μόνο μπορείς να το μεταμορφώσεις. Να εκπαιδεύσεις τα στρώματά του και να το σμιλεύσεις περίτεχνα. Να του αλλάξεις σχήμα και μορφή κατά το δοκούν. Να γίνεις θεός και να νιώσεις τη μαγεία της δημιουργίας να σε περιστοιχίζει. Τότε, πίστεψέ με, γίνεσαι ένα με το ξύλο που λαξεύεις. Τα δάκτυλά σου γίνονται προέκταση της επιφάνειάς του, το αγγίζεις και νιώθεις πως αγγίζεις ένα ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου. Έτσι είναι, πίστεψέ με, και ο άνθρωπος. Θέλει τον χρόνο του και φυσικά θέλει αγώνα. Θέλει μεράκι και απεριόριστη υπομονή. Μπορείς να τον επεξεργαστείς, να επενδύσεις πάνω του, να αλλάξεις την υπόστασή του, την κοσμοθεωρία του, τα όνειρα και τις επιδιώξεις του, να τον αλλοτριώσεις, να τον μεταμορφώσεις. Αυτό έμαθα τόσα χρόνια πλάι στο ξύλο, χαϊδεύοντάς το για μια ζωή. Αυτό έμαθα τόσα χρόνια κι ανάμεσα σ' ανθρώπους, εγώ, ο Σκαλιστής των Μπαστουνιών.</span></span></span></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-4209486968711852032016-05-30T08:33:00.004+03:002016-05-30T08:39:38.821+03:00ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ (ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<b><span style="background-color: black; color: white; font-family: "cambria"; font-size: 16pt;">Εισήγηση του ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΙΚΟΥ
ΠΑΡΓΙΝΟΥ στη διημερίδα:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="background-color: black; color: white; font-family: "cambria"; font-size: 16pt;"><br /></span></b></div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span>
</span></span><br />
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 115%;">
<span style="background-color: black;"><span style="background-color: black; color: white;"><i><span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ</span></i><i><span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-bidi-font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></i></span></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 115%;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-size: 16pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5chkgn-TLfwhsA762xQ4ybIkxZLKPRzT2QBdJlRs3oPTMcpqm1gtpBG054ig8pLPfO6_4iet8eoYyABeweL7HOczQYij1KHciCJkbUCha06W9lA7M3DcNmc8wb-WS8C25d6_k/s1600/300.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="background-color: black;"><span style="background-color: black; color: white;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5chkgn-TLfwhsA762xQ4ybIkxZLKPRzT2QBdJlRs3oPTMcpqm1gtpBG054ig8pLPfO6_4iet8eoYyABeweL7HOczQYij1KHciCJkbUCha06W9lA7M3DcNmc8wb-WS8C25d6_k/s320/300.jpg" width="226" /></span></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή αποδέχθηκα την πρόσκληση να μιλήσω
σε τούτη τη σημαντική διημερίδα που αφορά ένα κομβικό γεγονός για την ιστορία
του τόπου μας και να συνδέσω ετούτο το ιστορικό γεγονός με τον δημιουργικό
κόσμο της λογοτεχνίας.</span></div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><br /></span></span>
</span></span><br />
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή μου γιατί, πρώτα απ’ όλα,
πλαισιώνομαι από εξαίρετους και ιδιαίτερους ανθρώπους του πνεύματος, αλλά και
γιατί συναντώ όλους εσάς, τους ευαισθητοποιημένους ανθρώπους της σκέψης, τους
λάτρεις της ιστορίας, σε τούτον τον καταπληκτικό και ιδιαίτερο χώρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«…Η Κέρκυρα σείεται από τα χτυπήματα που πέφτουν βροχή, παντού φωνές
και κραυγές, ενώ ο καύσωνας κάθεται αφόρητος πάνω στα ερείπια. Η κάψα των
καμένων σπιτιών σουβλίζει το δέρμα των ανθρώπων, η οσμή των πτωμάτων πικρίζει
το σάλιο τους, ενώ οι ακαταπόνητες προσπάθειες υπερβαίνουν κατά πολύ το
υποφερτό. Ο στρατάρχης, ο οποίος αναγκάστηκε να προκαλέσει αυτήν την κόλαση,
παίρνει κι αυτός μέρος σ’ αυτόν τον κόσμο των βασάνων. Τον ασυννέφιαστο ουρανό
δεν τον βλέπει ως χαμόγελο του Θεού, ούτε την καταγάλανη θάλασσα ως το χάδι του
θεϊκού χεριού. Το μόνο που βλέπει είναι οι διαβολικές δυνάμεις, οι οποίες,
σχηματίζοντας ένα τεράστιο κύμα από σώματα και πυροβόλα, εφορμούν προς έναν
σωρό από ερείπια, τον οποίον έχει την υποχρέωση να υπερασπιστεί.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Γι’ άλλη μια φορά στέκεται πάνω στην ακρόπολη, η οποία απειλείται
περισσότερο από κάθε άλλο σημείο της πόλεως. Δίπλα του, ο διοικητής της
ακροπόλεως Ντα Ρίβα, παρατηρεί τις μονάδες πυροβολικού απέναντι από το νησί του
Βίδου, οι οποίες συνεχίζουν να πυροβολούν πάνω από τη θάλασσα τις εγκαταστάσεις
των Τούρκων. Μπροστά από την Πόρτα Ρεμούντα σκάνε τεράστιες νάρκες. «Είναι οι
δικές μας», φωνάζει ο Ματθίας. «Λιποτάκτες πρόδωσαν την τοποθεσία τους.
Υποτίθεται πως θα μας προφύλαγαν από την κύρια επίθεση».<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«Προετοιμάζονται», μουρμουρίζει ο Ντα Ρίβα. «Κάποια στιγμή πρέπει να
ξεκινήσουν, εκτός κι αν επιθυμούν να μας απωθήσουν βήμα προς βήμα. Τότε ακόμη
και τα εγγόνια τους θα είναι σε θέση να έρθουν και να προσφέρουν εδώ ωφέλιμες
υπηρεσίες…» <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η πολιορκία του 1716 και το θαύμα του Αγίου μας, αποτελούσε ανέκαθεν
για μένα ένα ιστορικό γεγονός που εξέπεμπε μια ιδιαίτερη και διαφορετική αίγλη
χρόνο με τον χρόνο. Οι λατρευτικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνταν κάθε φορά,
αλλά και όσα μπόρεσα σιγά – σιγά να μάθω μέσα από τα βιβλία, τις μελέτες και τα
σκόρπια δημοσιεύματα που έπεσαν κατά καιρούς στα χέρια μου, προσέδωσαν ακόμα
μεγαλύτερες διαστάσεις σ’ όσα αισθανόμουν από μικρό παιδί. Δεν σας κρύβω, πως
ως ένας άνθρωπος που εδώ και λίγα χρόνια ξεκίνησε δειλά – δειλά μια συγγραφική
διαδρομή, που έχει καταγεγραμμένους δυο τίτλους ιστορικών μυθιστορημάτων με
κερκυραϊκό χρώμα, ετούτο το γεγονός της πολιορκίας του νησιού αλλά και της
σωτήριας επέμβασης του Αγίου μας, με εξιτάρει και με ωθεί να ασχοληθώ κάποια
στιγμή μ’ αυτό διεξοδικά, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικό ιστορικό υπόβαθρο και
προσωπική πρόκληση για μια νέα αξιόλογη συγγραφική διατριβή. </span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αυτά όμως, δεν
αφορούν την παρούσα εισήγηση, παρά αποτελούν προσωπικές μου σκέψεις, που έκρινα
σκόπιμο να καταθέσω στη συζήτησή μας. Επιτρέψτε μου όμως, πριν προχωρήσω σε μια
παράθεση της βιβλιογραφίας αλλά και μερικών ακόμα μικρών αποσπασμάτων που
αφορούν την πολιορκία του νησιού και το θαύμα του Αγίου μας, να μοιραστώ μαζί
σας μερικές σκέψεις και κάποιους προβληματισμούς που έχουν να κάνουν <b>με τη
σχέση ιστορίας και λογοτεχνίας </b>που ενδέχεται να καθορίσουν ένα σαφές
πλαίσιο για περαιτέρω συζήτηση και ερμηνεία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>«Ναι, επιτρέπεται να
βιάζουμε την ιστορία…»</b>, έλεγε <i>ο <b>Αλέξανδρος Δουμάς</b></i>, <b>«…με
την προϋπόθεση όμως ότι θα της κάνουμε παιδί»</b>. Δυστυχώς, στις μέρες μας, γινόμαστε όλο και πιο συχνά, μάρτυρες άκαρπων
ιστορικών βιασμών, βιασμών που αντί να καρποφορήσουν έναν γόνιμο και διαρκή
διάλογο με το παρελθόν, εξυπηρετούν ευτελείς σκοπιμότητες και εθνικούς
καιροσκοπισμούς. Ένας άλλος συγγραφέας, ο Ισλανδός νομπελίστας
<b><i>Χαλντόρ Λάξνες</i></b>, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας πως: <b>«Η
διαφορά ανάμεσα σ’ έναν μυθιστοριογράφο και σ’ έναν ιστορικό, είναι πως ο
πρώτος λέει ψέματα επίτηδες και χάριν αστεϊσμού, ενώ ο δεύτερος λέει ψέματα έχοντας
τη φαντασίωση ότι λέει την αλήθεια»</b>. </span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η <b>Ιστορία</b> <b>γράφεται πάντα εκ των υστέρων</b>, αφού τα
γεγονότα έχουν συντελεσθεί και οι συνέπειές τους είναι ορατές. Ο ιστορικός
επιβάλλεται να αποστασιοποιείται από τις προσωπικές <a href="https://www.blogger.com/null" name="_GoBack"></a>του
αντιλήψεις και να μεταφέρει στο έργο του την αντικειμενικότητα. Από την άλλη, ο
λογοτέχνης που ασχολείται με την Ιστορία ως υλικό για τη συγγραφή του, έχει ένα
σαφές <b>πλεονέκτημα</b>, <b>κανείς δεν απαιτεί απ’ αυτόν αλήθεια και
αντικειμενικότητα. </b>Ο λογοτέχνης ψάχνει διεξοδικά το ιστορικό υπόβαθρο,
συνθέτει μέσα απ’ αυτό υπαρκτούς ή φανταστικούς ήρωες που ξεπηδούν μέσα από τα
γεγονότα ή γεννιούνται από το δημιουργικό του δαιμόνιο και καλείται να τους
αναλύσει διεισδύοντας στα ανεξερεύνητα συναισθήματά τους. Παράλληλα, μας βοηθάει,
απολαμβάνοντας το έργο του, να χτίσουμε τις δικές μας σκέψεις πέρα και πάνω απ’
αυτό, αξιοποιώντας το και καλλιεργώντας μέσω αυτού την ψυχή μας. Είναι όντως
γεγονός, πως στα αφηγηματικά έργα <b>διαχέονται ιδέες</b> και <b>προκαταλήψεις</b>,
εκλαϊκεύονται <b>επιστημονικές, φιλοσοφικές </b>και <b>ανθρωπολογικές θεωρίες</b>,
καθιστώντας το ίδιο το αφηγηματικό έργο ως <b>πολιτισμικό ενδιάμεσο</b> που
συντελεί στη <b>διάδοση ιδεών</b> και στη <b>μετάδοση θετικών ή αρνητικών
στερεοτύπων</b>. Κι αν η επιστημονική ιστορία και η γραφή της αποτελούν κυρίως <b>επαναπροσέγγιση
τεκμηρίων</b> και <b>αναζήτηση της ερμηνείας των φαινομένων</b>, η
μυθιστορηματική ιστορία, αποτελεί, κυρίως<b>, πρόσληψη της ίδιας της Ιστορίας
μέσα από δευτερογενείς πηγές ή από άμεσες βιωματικές αφηγήσεις και εμπειρίες. </b></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; text-align: left;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; text-align: left;">Με ποιο τρόπο,
όμως, η λογοτεχνία φέρνει την Ιστορία
στην καρδιά του παρόντος; Πόσο καλά μπορούμε να αναπαραστήσουμε το πνεύμα και
το κλίμα μιας άλλης εποχής; Πόσο θεμιτό είναι να μετατρέπεις την ιστορία σε
νουάρ μυθιστόρημα, και πόσο χρήσιμη είναι τελικά η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού
κειμένου για ένα ιστορικό γεγονός; </span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="background-color: black; color: white;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">Δυστυχώς,
δεν έχω τις απαιτούμενες απαντήσεις, θέτω απλά τα ερωτήματα. Αν θέλετε παρόλα
αυτά την προσωπική μου άποψη, δεν έχω παρά να σας καταθέσω μια από τις αιτίες
που θεωρώ πως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μας επέτρεψε να παρατηρήσουμε την
κοινή πορεία που ακολούθησαν τόσο η ιστοριογραφία όσο και το μυθιστόρημα, </span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">και
το ό,τι λειτούργησαν κατ’ εμέ συμπληρωματικά. Ήταν ετούτη η κοινή πεποίθηση,
ότι τα δυο αυτά είδη ανήκουν σε δυο διαμετρικά αντίθετους χώρους. </b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">Η
ιστοριογραφία στο χώρο της έρευνας και της πραγματικότητας, και το μυθιστόρημα
στο χώρο της τέχνης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της φαντασίας. Ιστορικοί
και φιλόλογοι σεβάστηκαν και αναγνώρισαν στο διάβα του χρόνου ετούτη την
αυτονομία της μιας και της άλλης πλευράς. </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">Αναμφίβολα, όμως, κι αυτό το
λέω έχοντας υπόψη και τα προσωπικά μου βιώματα, το ιστορικό μυθιστόρημα είναι η
πιο δύσκολη μορφή μυθιστορήματος. Κι αυτό, γιατί πέρα της προϋπόθεσης να είναι
καλό ως μυθιστόρημα, ταυτόχρονα πρέπει να </span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">στέκει </b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">και</span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><i> ιστορικά</i></b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">,
για το πραγματικά μεγάλο δε, ιστορικό μυθιστόρημα, απαιτείται ακόμα μια
προϋπόθεση, η </span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">νέα προσέγγιση</b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;">, η </span><b style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">νέα θεώρηση</b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; line-height: 150%;"> της ιστορικής
περιόδου όπου εξελίσσεται η πλοκή του.</span></span></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; margin-left: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; margin-left: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Για την πολιορκία του 1716 η ιστορική βιβλιογραφία
είναι πλούσια. Το ιστορικό της έχει αναλυθεί διεξοδικά και εμπεριστατωμένα,
χάρη στην εξαίρετη μελέτη του συμπολίτη μας <i><b>Γεώργιου Αθανάσαινα</b></i>, <i>«<b>Το
ασέδιο των Κορυφών</b>»,</i> του <b>2001</b>. Για το θαύμα
σημαντική είναι η συμβολή του <b><i>Ιωάννη
Ζερβού</i>
</b>στα <b>1869</b> όπου απλοποίησε γλωσσικά το συναξάρι του
Αγίου. Το ίδιο κείμενο χρησιμοποιεί και ο <i><b>Λαυρέντιος Βροκίνης</b></i> το <i><b>1909</b></i>, ο <i><b>Σπύρος Μάρκου Θεοτόκης</b></i> το <b><i>1914</i>,</b> αλλά και ο <i><b>π.
Αθανάσιος Τσίτσας</b></i> το <i><b>1972</b>
</i>στο <i><b>«Μνήμη του 1716»</b></i>. Αναφορά στο θαύμα του
Αγίου κάνει και ο <i><b>π.
Ιωάννης Σκιαδόπουλος</b></i> στην ποιητική συλλογή <i><b>«Άσμα Καινόν»</b></i> του <i><b>1988</b>.</i> Το θαύμα όμως
αναφέρεται και σε πολλές επιστολές αξιωματούχων οι οποίοι έζησαν από κοντά τα
γεγονότα της πολιορκίας. Σε τούτες τις <i>αφηγηματικού τύπου</i> επιστολές που δεν καταγράφονται απλώς τα γεγονότα, αλλά
παρατίθενται και προσωπικά βιώματα και συναισθήματα με έντονη λογοτεχνική
διάθεση, υπάρχει διάχυτο το πνεύμα, ότι η Κέρκυρα σώθηκε χάρη στην παρέμβαση του προστάτη Αγίου της. Στα αρχεία του νομού
της Κέρκυρας στις πράξεις του συμβολαιογράφου <i><b>Πρωτοπαπά Δημητρίου Μανάτου</b></i>, βρίσκεται καταχωρημένο το χρονικό της πολιορκίας,
όπου κάνει αναφορά <b>στον
καλόγερο με την πατερίτσα, τη βρεφοκρατούσα γυναίκα στα δεξιά του και το
φως που εξέπεμπε</b>, χρονικό που δημοσιεύτηκε και το <b>1952</b>
κι από τον <b><i>Νίκο Λευτεριώτη</i>.</b> Στα <b>1908</b> ο ανθυπίλαρχος <b><i>Νικόλαος Βράιλας – Βάρθης</i> </b>δημοσιεύει από τα ιταλικά εκτεταμένη επιστολή του <i><b>Δημητρίου Στρατηγού</b></i>, υπασπιστή του <b>Σούλεμπουργκ</b>, με τίτλο: «<i><b>Η εν έτει 1716 ένδοξος πολιορκία της
Κέρκυρας</b>»</i>,
όπου περιλαμβάνονται τα της πολιορκίας και στην τελευταία σελίδα της, η επιστολή
κάνει λόγο για τον μοναχό που
έφερε πυρσό και έτρεψε σε φυγή τους Οθωμανούς<i>. </i>Αλλά και οι εκτενείς εκθέσεις και
αναφορές του ίδιου του στρατάρχη <i><b>Σούλεμπουργκ</b>
</i>που χρησιμοποιεί τρίτο
πρόσωπο για τον εαυτό του στις εξιστορήσεις του καθώς και οι προσωπικές του επιστολές
παρουσιάζουν λογοτεχνικό ενδιαφέρον, όπως επίσης και οι εκθέσεις του
αρχιναυάρχου <b>Πιζάνι</b>, του προνοητή <b>Λορεντάν</b> αλλά και άλλων που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα εκείνων
των ημερών, επώνυμων αλλά και ανωνύμων.</span><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i>
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Κατά το μεσημέρι ο ουρανός σκοτεινιάζει. Επί σχεδόν
τρεισήμισι μήνες ακολουθούσε η μια ηλιόλουστη μέρα την άλλη – όλες τους όμορφες
σαν τα μαργαριτάρια της κοντέσας Αϊμέ Μοντσενίγκο. Τώρα, ο ουρανός κατακλύζεται
από σύννεφα στο χρώμα του θειαφιού. Ακριβώς στη μέση ορθώνεται ένα κατάμαυρο
βουνό, και σε λίγο ο ένας κεραυνός μετά τον άλλον κεντρίζουν τη γη. Η βροχή
πέφτει ακατάπαυστα, τα χαρακώματα πλημμυρίζουν αμέσως, το νερό αχρηστεύει όλες
τις νάρκες. Τη μάχη δεν τη σκέφτεται κανείς, διότι κανείς δεν είναι σε θέση να
κάνει έστω και τρία βήματα.</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i>
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Καθώς μαίνεται η καταιγίδα η Γκαριζέ παρουσιάζεται στον
Ματθία. Τα ρούχα της κολλούν πάνω στο σώμα της και τρέμει από τον πυρετό.</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«Γκαριζέ έρχεται από τους Τούρκους».</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«Τι έχεις να αναφέρεις Γκαριζέ;»</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«Ακόμη τέσσερις μέρες, μετά έρχεται μεγάλη μοίρα να
βοηθήσει τον στρατάρχη, ισπανικά, πορτογαλικά και μαλτέζικα καράβια. Στο
στρατόπεδο των Τούρκων λυσσομανά η καταιγίδα. Νερό πέφτει από ουρανό και
πλαγιές, χαρακώματα πλημμύρισαν, σκηνές καταστράφηκαν από τον αέρα, άνθρωποι
και ζώα κτυπήθηκαν από τους κεραυνούς. Ο Κότζα έστειλε πριν από την καταιγίδα
ενισχύσεις από την Αλβανία. Γενίτσαροι, όμως πιστεύουν ότι Αλλάχ δεν θέλει να
κατακτήσουν Τούρκοι την Κέρκυρα, γι’ αυτό εκδηλώνει την οργή του».</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η βροχή χτυπά στα παράθυρα και οι κεραυνοί φωτίζουν τα
ερείπια της πόλεως. Το βράδυ ο ουρανός ανοίγει. Ο στρατάρχης στέλνει τους
φρουρούς, τους οποίους εξόπλισε με αξίνες, και πάλι στα πόστα τους. Τα τουφέκια
αχρηστεύτηκαν. Μόνον οι μονάδες πυροβολικού συνεχίζουν κανονικά τη μάχη.</span></i><i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Το πρωινό της 21<sup>ης</sup> Αυγούστου, ανακοινώνεται πως
οι Τούρκοι φέρνουν νέες πολιορκητικές σκάλες, και πως και οι δικές τους μονάδες
πυροβολικού ενισχύονται. Η κύρια επίθεση, λοιπόν, βρίσκεται ακόμη μπροστά. Όλη
τη μέρα την αναμένει ο στρατάρχης. Στους στρατιώτες του διαμηνύει, πως θα
πρέπει να αντέξουν ακόμα λίγο, καθώς μια ενισχυτική μοίρα δυο χιλιάδων ανδρών
βρίσκεται ήδη καθ’ οδόν. Το βράδυ, οι Τούρκοι αυξάνουν τους πυροβολισμούς, ενώ
λίγο πριν τα μεσάνυχτα εξακοντίζονται ολόκληροι λόφοι πύρινου σίδηρου προς το
Φρούριο. Ξαφνικά τα πυροβόλα σιγούν. Ο στρατάρχης φωτίζει τα μέτωπα στον
μέγιστο βαθμό, τα στρατεύματα τροφοδοτούνται με νέα τουφέκια, τα οποία στέλνει
ο ραβίνος Ζέμο στο Φρούριο. Κάθε στρατιώτης κρατά τρία τουφέκια και για το
καθένα πενήντα σφαίρες. Ανιχνευτές, οι οποίοι έφτασαν έως και τα χαρακώματα των
Τούρκων, δηλώνουν μεγάλη αναστάτωση, εξαιτίας του σκοταδιού, ωστόσο, δεν είναι
σε θέση να διακρίνουν κάτι συγκεκριμένο.</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Τα πάντα δείχνουν την επικείμενη επίθεση. Η Κέρκυρα
περιμένει έως το επόμενο πρωινό. Η επίθεση δεν πραγματοποιείται. </span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στις 22 Αυγούστου, νωρίς το πρωί ο στρατάρχης στέλνει εκ
νέου τους ανιχνευτές του, μαζί και τον Έκτορα. Έπειτα από δυο ώρες, επιστρέφουν
με αιχμαλώτους και αναφέρουν: «Τα χαρακώματα είναι γεμάτα πυροβόλα, όμως
εγκαταλελειμμένα από τους στρατιώτες. Ούτε στο στρατόπεδο υπάρχουν πλέον
Τούρκοι. Οι αιχμάλωτοι αυτοί κοιμούνταν, καθότι είχαν καταναλώσει μεγάλες
ποσότητες τοξικών. Όταν ξύπνησαν, αμύνθηκαν απεγνωσμένα, ωστόσο δεν γνωρίζουν
τι απέγινε ο στρατός τους».</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">«Στείλτε αμέσως Έλληνες κατασκόπους», διατάζει ο Ματθίας.</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Έπειτα από τέσσερις ώρες επιστρέφουν, οι μεταμφιεσμένοι ως
βοσκοί, ανιχνευτές. «Ολόκληρος ο τουρκικός στρατός μεταφέρθηκε στο λιμάνι στα
Γουβιά. Ένα μέρος έχει ήδη επιβιβασθεί. Το άλλο μέρος πορεύεται προς την κορυφή
της βόρειας Κέρκυρας, ώστε να μεταβεί στην Αλβανία από το πιο κοντινό σημείο».</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ο Ματθίας διατάζει να του φέρουν έναν από τους αιχμαλώτους.
«Ρωτήστε τον, Στρατηγέ, πόσους άνδρες έχασε ο σερασκέρης;».</span></i><br />
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ο Τούρκος κοιτάζει τον στρατάρχη με αυστηρό ύφος, τη στιγμή
που ο υπασπιστής του μεταφράζει την απάντησή του. «Ο Αλλάχ μίλησε. Ο Αλλάχ δεν
είναι στο πλευρό του σερασκέρη. Τιμώρησε τον μισό στρατό του. Η βροχή και μόνον
κόστισε πέντε χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες».</span></i></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Το
παραπάνω απόσπασμα, καθώς και όλα όσα προηγήθηκαν, προέρχονται από το ιστορικό
μυθιστόρημα <i>«Ο<b> Βασιλιάς της Κέρκυρας</b>»</i> του <i><b>Βέρνερ βον ντερ Σούλεμπουργκ</b></i>, απογόνου του στρατάρχη <i><b>Σούλεμπουργκ</b></i>, που κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στα ελληνικά από το
γερμανικό πρωτότυπο, σε μετάφραση του <i>Ι<b>ωάννη
Γιάγκου</b></i>, από τις εκδόσεις <i>«<b>Έψιλον</b>»</i> το <b>2008</b>. Πέρα όμως από τα παραπάνω, απ’
όσα τουλάχιστον γνωρίζω, η
πολιορκία και το θαύμα του Αγίου δεν
έχουν αξιοποιηθεί δυστυχώς λογοτεχνικά στις μέρες μας, αν και θα αποτελούσε, κατά την
προσωπική μου άποψη πάντα, ιδανικό σκηνικό για τη συγγραφή όχι μόνο ενός
εξαιρετικά ενδιαφέροντος ιστορικού μυθιστορήματος, αλλά ακόμα και ενός φιλόδοξου
σεναρίου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: white;">Ζούμε
σε μια εποχή που επιζητούμε με πάθος την άμεση και έγκυρη πληροφόρηση για τα
γεγονότα των τελευταίων 24 ωρών μέσα από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις
εφημερίδες, το διαδίκτυο, δεν είμαστε όμως οι καλύτερα πληροφορημένοι για τα
γεγονότα των τελευταίων 6.000 ετών. Έχουμε χάσει την επαφή
μας μ’ αυτό που μας ένωσε ως έθνος κι ως κοινωνία εξ αρχής. Κι αυτή, η
παράμετρος, θεωρώ, πως αποτελεί, δυστυχώς, σημάδι ενός έθνους που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και μιας κοινωνίας που
δείχνει να καταρρέει. Δεν πρέπει όμως να
ξεχνάμε, πως οι άνθρωποι όλων
των εποχών μοιάζουν, και η ιστορία δεν
είναι χρήσιμη επειδή διαβάζει εκεί κανείς το παρελθόν, αλλά επειδή διαβάζει εκεί κανείς το μέλλον. <span style="color: #252525;">Ας ψάξουμε λοιπόν στα
χαρακώματα και τις επάλξεις εκείνης της Κέρκυρας, αναζητώντας λαμπερούς ήρωες
που να αξίζουν να γίνουν πρωταγωνιστές σύγχρονων ιστορικών μυθιστορημάτων. Αρκεί
να ρίξουμε μια ματιά στην πύλη του παλαιού Φρουρίου, στον ανδριάντα του Σάξονα
γεροστρατάρχη </span><i><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">Σούλεμπουργκ</span></i><span style="color: #252525;"> που ηγούταν της
άμυνας του νησιού. </span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">«<b>Τον
στρατάρχη που σκαρφάλωνε στις επάλξεις με το σπαθί στο χέρι και γκρέμιζε τους
πολιορκητές, ανατρέποντας συγχρόνως την πορεία αιώνων ιστορικής
αναγκαιότητας…</b>»,</span><span style="color: #252525;"> όπως γράφει χαρακτηριστικά ο </span><i><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">Γεώργιος Αθανάσαινας</span></i><span style="color: #252525;"> στο </span><i><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">«Ασέδιο των
Κορυφών»</span></i><span style="color: #252525;">, </span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">«<b>…δείχνοντας
πως τα μικρά γεγονότα του περιθωρίου διαμορφώνουν κάποτε τη ροή της ιστορίας</b>».</span><span style="color: #252525;"> Αρκεί να θυμηθούμε
μερικές γραμμές από το σωζόμενο χειρόγραφο ενός ανώνυμου Γάλλου για την
πολιορκία, και το τραγικό τέλος του </span><i><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">Σπύρου Λάζαρη</span></i><span style="color: #252525;">, Αλβανού από την ηπειρωτική Στερεά και διερμηνέα του Σερασκέρη. </span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">«<b>Ο Λάζαρης…</b><i>»</i></span><span style="color: #252525;">, σύμφωνα πάντα με το
χειρόγραφο, </span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">«…<b>βρισκόταν
από την αρχή της πολιορκίας με αρκετούς άνδρες του στο εχθρικό στρατόπεδο, και
αν και φαινομενικά έδειχνε αφοσίωση στον Σερασκέρη, μέσα του επιθυμούσε να
παραμείνει η Κέρκυρα υπό την κυριαρχία της Βενετίας</b>».</span><span style="color: #252525;"> Κατέγραψε λοιπόν,
τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του τουρκικού στρατοπέδου σε γράμμα του προς
τον προνοητή </span><i><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">Λορεντάν</span></i><span style="color: #252525;">, αλλά προδόθηκε από
ένα Κορακιανίτη ιερέα που εκείνος θεωρούσε αγαθό και τίμιο, αλλά είχε δηλώσει
υποταγή στους Τούρκους, κι έτσι κατέληξε αλυσοδεμένος να δέχεται τα
βασανιστήρια του Σερασκέρη για μέρες, παραμένοντας όμως πιστός στο δόγμα του
μέχρι τις τελευταίες του οδυνηρές στιγμές. Αν ψάχνουμε για ήρωες και πρότυπα,
για τη σημερινή νεολαία μας που πάσχει από αξίες και ιδανικά, </span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;">ας ανατρέξουμε στον Άγιο και προστάτη
μας, που έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, μέσα από
τους εκκλησιαστικούς ψαλμούς που γράφθηκαν γι’ αυτόν και αποτελούν πέρα από εκκλησιαστικά
κείμενα και λογοτεχνικά αριστουργήματα. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, θεωρώ πως είναι
επιβεβλημένη η επιστροφή μας σ’ όλα όσα πρεσβεύει, </span><span style="color: #252525;">ώστε</span><span style="color: #252525; mso-bidi-font-family: Cambria; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span style="color: #252525;">να αποτυπωθεί ξανά και με διαφορετικούς τρόπους το
θαυμαστό πέρασμά του από την ιστορία του τόπου μας. Αυτό θα πρέπει να είναι το
στοίχημά μας με το πεπρωμένο και τις νέες γενιές που έρχονται πίσω από εμάς.</span></span></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: black;"><span style="background-color: black; color: white;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Αν με ρωτάτε, για να επιστρέψουμε στα αρχικά ερωτήματα της
εισήγησης, </span><b><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">η λογοτεχνία
κρίνεται απαραίτητη, όταν</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">καταφέρνει
να βγάλει την Ιστορία από τα μουσεία κι από τις προθήκες, τους ανδριάντες και
τις εικόνες, όταν καταφέρνει να μειώσει την αίσθηση απόστασης που υπάρχει από
το σήμερα στο τότε, όταν φέρνει το παρελθόν στην καθημερινότητα. Όταν μας δίνει
την αίσθηση ότι είμαστε κομμάτι μιας ροής γεγονότων και σχέσεων, οι οποίες
ξεκινάνε από πολύ μακριά στο χρόνο και πηγαίνουν πολύ - πολύ μακριά στο
μέλλον.</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Όταν μας δίνει να καταλάβουμε,
πως όλοι εμείς, ως ζωντανοί οργανισμοί του σήμερα, αποτελούμε ένα κυματισμό σ’
αυτό το ποτάμι του οποίου οι ρίζες εικάζονται και οι εκβολές αγνοούνται. </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Όταν καταφέρνει να επαναπροσεγγίσει τη σχέση
της με την ιστορία, προτείνοντας πλοκές που δεν υπηρετούν απλά τα γεγονότα αλλά
μοιάζουν να τα καθοδηγούν, και η αλήθεια αναδεικνύεται όχι με ιστορικές
αποδείξεις αλλά μέσα από εσωτερικούς διαδρόμους, με τη συνδρομή της ψυχής. </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Όταν αυτοσκοπός της δεν είναι το εύκολο
κέρδος, η προβολή, οι έπαινοι, τα βραβεία και η υστεροφημία, αλλά ούτε να δίνει
συμβουλές και να ορίζει, παρά αντιθέτως, να αφήνει το πεδίο ανοιχτό αποτελώντας
το έναυσμα για περαιτέρω ιστορικές αναζητήσεις. </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Μα επιτρέψτε μου να συμπληρώσω κλείνοντας, </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">κι όταν</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">μας
επιστρέφει στη χαρά και τη μαγεία της αφήγησης, στη γοητεία της ανάγνωσης. Όταν
σε κάνει να θέλεις να γυρίζεις τις σελίδες, όταν κάθε φράση σε οδηγεί στην
επόμενη, όταν δεν είσαι ένας μελετητής ο οποίος κάθεται σε ένα γραφείο και
αγκομαχάει για να τελειώσει το βιβλίο, αλλά είσαι ένα παιδί, όταν μπορεί να σε
ξανακάνει το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου ένα παιδί, ένα παιδί που
ταξιδεύεις μαζί του. Κι αυτό ως ένα παραμύθι το οποίο έχει τη δύναμη να φωτίζει
την πραγματικότητα την οποία ζούμε, ο καθένας από μας, να μας κλονίζει τις
βεβαιότητες τις οποίες έχουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και τη γύρω ζωή και
ενδεχομένως να τις ανατρέπει κιόλας.</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Γιατί</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα, έχει
μια κατάρα και μια ευλογία παράλληλα</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">. </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Η
κατάρα της τέχνης είναι να είναι διακοσμητική, η ευλογία της είναι να είναι
ανατρεπτική.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: left;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: left;">
<i><span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, η πρόσοψη της οποίας είχε υποστεί
ελάχιστες ζημιές, ο στρατάρχης δίνει εντολή να ψάλλουν έναν ευχαριστήριο ύμνο
προς τον Κύριο. Γονατίζει ευρισκόμενος ανάμεσα στους στρατιώτες του, ενώ τα
χείλη του μουρμουρίζουν τις προσευχές της βόρειας πίστης του. Ο Άγιος κοιτάζει
με τα πολύχρωμα μάτια τον γονατιστό αιρετικό, ενώ το μουμιοποιημένο του πρόσωπο
λάμπει υπό το φως των αμέτρητων κεριών.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: left;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><i>Έξω από την εκκλησία, γονατίζουν οι άνδρες του στρατάρχη, αποκαμωμένοι,
ωστόσο αρκετά συγκινημένοι με το θαύμα της Κέρκυρας. Οι καμπάνες χτυπούν
δυνατά, ενώ οι κάτοικοι αγκαλιάζονται και εκστομίζουν ευχαριστίες προς τον Άγιο
Σπυρίδωνα.</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 115%; text-align: left;">
</div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 1.2pt; text-align: left;">
<span style="background-color: black; color: white; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Σας
ευχαριστώ.</span><span style="color: #252525;"><span style="background-color: black;"><span style="background-color: black; color: white;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span> </span></span><span style="background-color: white; color: #252525;"><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-21138407898053441992016-05-28T22:57:00.002+03:002016-05-28T22:57:21.266+03:00Μια καυτή σκυτάλη κι ένας καλός πρόσκοπος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX69NUKjN9mhq6U77a8x3nEwmjYZ9ButcIDj3ZPHORiJdlBKHvt0wU4RbzbCS3-BuMHy02SBCqremJNfTgU2rafTY_MeR-N8oKbZt4uBsETI0ocxBjepT0IejZpLlC02JYbjy3/s1600/xaris.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX69NUKjN9mhq6U77a8x3nEwmjYZ9ButcIDj3ZPHORiJdlBKHvt0wU4RbzbCS3-BuMHy02SBCqremJNfTgU2rafTY_MeR-N8oKbZt4uBsETI0ocxBjepT0IejZpLlC02JYbjy3/s400/xaris.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>Υπάρχει ένα παιδί, που ως καλός
πρόσκοπος, δεν δίστασε λεπτό, πήρε τη σκυτάλη που βρέθηκε στο διάβα του και μας
παρέσυρε σ’ έναν ακόμα αγώνα ανθρωπιάς και δύναμης. </b>Παρότι στην Αγγλία τον
νιώθουμε δίπλα μας, πλάι μας, σε κάθε στενό, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κατάστημα
που συντηρεί έναν μικρό κουμπαρά και μαζεύει λεπτό το λεπτό τη βοήθεια των
συνανθρώπων του. Τον νιώθουμε δίπλα μας σε κάθε εκδήλωση που μας καλεί να του
συμπαρασταθούμε και μας τον θυμίζει. <b>Είναι ο Χάρης.</b> Ο Χάρης που συνεχίζει με αξιώσεις και ελπίδες τον
αγώνα του μακριά από την Ελλάδα, και παράλληλα μας ξυπνά και πάλι μνήμες από το
πρόσφατο παρελθόν, τότε που και πάλι, πριν λίγα χρόνια μόλις, συσπειρωθήκαμε ως
κοινωνία και επιχειρήσαμε να βοηθήσουμε ένα ακόμα δικό μας παιδί, τον Πάνο. Η
Κέρκυρα, για ακόμα μια φορά, κάνει το καθήκον της, όπως είμαστε σίγουροι πως αυτό
θα έκανε και ο Χάρης, ως καλός και ευσυνείδητος πρόσκοπος. Εκείνος πήρε τη
σκυτάλη του αγώνα από τον Πάνο και βάλθηκε να μας ξυπνήσει και πάλι από την
καθημερινότητα και τα μικρά προβλήματά της. Να μας καταδείξει τα αυτονόητα, τα
σημαντικά, να μας πάρει από το χέρι και να μας αφυπνίσει κάνοντάς μας συνεργούς
στον αγώνα επιβίωσής του. Όχι, δεν είναι ο μόνος που δίνει έναν τέτοιο δύσκολο
αγώνα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε τρία λεπτά, κι ένα παιδί κάπου στον κόσμο παρασύρεται
από τούτο το αδίστακτο κύμα της κακιάς αρρώστιας και καλείται να παλέψει με
νύχια και με δόντια για τα αυτονόητα. Με πείσμα, με πάθος, με επιμονή, κόντρα στους
κανόνες, κόντρα στην ίδια τη φύση, κόντρα σε κάθε λογική. Ο πόνος που βιώνουν αυτά τα παιδιά ας
μας γίνει επιτέλους μάθημα. Και να είστε σίγουροι, πως όσο καλύτερα μάθουμε το
μάθημά μας, τόσο θα απαλύνει ο πόνος που βιώνουν. Ας γίνουμε μάνες να τα
αγκαλιάσουμε, πατέρες να τα κουβαλήσουμε στωικά στην ανηφόρα του <i>Γολγοθά</i>
τους. Όσο μειώσουμε τις πλασματικές αποστάσεις και τα στεγανά της
αποστασιοποίησης, άλλο τόσο θα μοιράζεται και ο πόνος τους, και στο τέλος θα
γίνει κάποια στιγμή ανώδυνος, για όλα τα παιδιά του κόσμου, και για τα δικά μας
παιδιά. Μετά τον Πάνο, ο Χάρης μοιάζει ένας άξιος αγωνιστής ζωής που
μπορεί και πρέπει να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Ας μην κρυβόμαστε, το
έχει κάνει ήδη, και θα συνεχίζει να το κάνει, γιατί έχει και τη δική μας συνδρομή.
Τη μικρή ή τη μεγάλη, δεν έχει σημασία. Έχει στο πλευρό του τους γονείς του, τους
δικούς ανθρώπους, τους φίλους και τους γνωστούς, έχει την ιατρική ευκαιρία που
του αξίζει. Έχει τις ευχές και τις σκέψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, τις προσευχές
μας. Καλή επιστροφή, αγόρι μου, είμαστε μαζί σου.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>Νίκος Παργινός</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><i>Συγγραφέας</i></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-82586184338951410222016-01-28T08:38:00.000+02:002016-01-28T08:38:10.892+02:00"Ο ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΣ" της Ειρήνης Κορακιανίτη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4C2Qr_iHp9jk_hiVeaFZISScSXOS-TF-_QruoVpNYBv-Kl2NIbmANNmMekHgtihiYGElBfuyLgexLe9h8wYVFiemWM1jErg0gJlFrvVbljJoer0jhBx_YndRQMpZYqiejV1tc/s1600/o_kolomvianos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4C2Qr_iHp9jk_hiVeaFZISScSXOS-TF-_QruoVpNYBv-Kl2NIbmANNmMekHgtihiYGElBfuyLgexLe9h8wYVFiemWM1jErg0gJlFrvVbljJoer0jhBx_YndRQMpZYqiejV1tc/s320/o_kolomvianos.jpg" width="214" /></a><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 13.0pt;"><b>Ομιλία του Νίκου Παργινού </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 13.0pt;"><b>στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κέρκυρα,</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 13.0pt;"><b>την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016 </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 13.0pt;"><b>στο βιβλιοπωλείο "ΠΛΟΥΣ"</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 13.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11pt; line-height: 150%;">Φίλες & φίλοι. </span><span style="font-family: Cambria; font-size: 11pt; line-height: 150%;">Με μεγάλη
χαρά και ιδιαίτερη τιμή βρίσκομαι απόψε εδώ, σε τούτο το ιδιαίτερο και φιλόξενο
βιβλιοπωλείο, στο πλευρό μιας συντοπίτισσας συγγραφέως, για να πω δυο λόγια για
το νέο της βιβλίο. Είναι μεγάλη η χαρά μου, γιατί βρίσκομαι για ακόμα μια φορά,
ανάμεσα σε εκλεκτούς φίλους της γραφής και της ανάγνωσης. Μα, είναι ιδιαίτερη
και η τιμή που γίνεται στο πρόσωπό μου, να σταθώ απέναντί σας και να σας
μιλήσω, ως αναγνώστης αλλά και ως συγγραφέας, για ένα νέο βιβλίο με κερκυραϊκό
χρώμα και καταγωγή, τον «<b>ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟ</b>» της <b>Ειρήνης Κορακιανίτη</b>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Γνώρισα την Ειρήνη Κορακιανίτη μέσα από τη δουλειά της,
με το πρώτο βιβλίο της, το «<b>ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ</b>», που είχαμε την χαρά
και την τιμή να παρουσιάσουμε μαζί ενάμιση χρόνο πριν. Τότε, είχα αποδεχθεί με
σχετική επιφύλαξη, η αλήθεια να λέγεται, την πρόσκληση να μιλήσω για μια
άγνωστη Κερκυραία, που δειλά – δειλά είχε γράψει το πρώτο της βιβλίο, ένα
αστυνομικό μυθιστόρημα που είχε να κάνει με την Κέρκυρα. Δεν σας κρύβω, πως
είμαι φανατικός λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, κι αυτό, αποτέλεσε κι έναν
από τους λόγους για τους οποίους βρέθηκα τότε δίπλα της. Θέλησα να διαβάσω από
περιέργεια περισσότερο το βιβλίο της κι εφ’ όσον με ικανοποιούσε η δουλειά της,
να την ενθαρρύνω μ’ όλη μου την καρδιά και την ψυχή στο νέο ξεκίνημά της και τη
μεγάλη προσπάθειά της. Κι αυτό, γιατί ξέρω, πως είναι πολύ δύσκολο για έναν νέο
συγγραφέα να βρει συμμάχους σε τούτες τις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Κι
επειδή, κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, κι εγώ υπήρξα ένας ταπεινός αναγνώστης
που έβρισκε το κουράγιο να πάρει μολύβι και χαρτί και να αποτυπώσει τις αγνές του
σκέψεις, και να αναζητήσει την καταξίωση στο λογοτεχνικό κατεστημένο, δεν το
σκέφτηκα καθόλου, να γνωρίσω από κοντά την Ειρήνη και να τη βοηθήσω στην
προσπάθειά της. Τώρα, δυο χρόνια σχεδόν από τότε, νιώθω να δικαιώνομαι<b> </b>για
εκείνη την απόφασή μου, να σταθώ στο πλάι της, αφού εκείνη μοιάζει να έχει βρει
το δρόμο της και η συγγραφή να μην αποτελεί κάτι το εφήμερο και το περιστασιακό
αλλά μια συνειδητή επιλογή που φαίνεται πως την γεμίζει και την ολοκληρώνει κι
όλοι εμείς αρχίζουμε πλέον για τα καλά να ακολουθούμε τα λογοτεχνικά της
χνάρια, βήμα – βήμα, βιβλίο το βιβλίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ο <b>Τζιμ Μόρρισον</b>, ο γνωστός αμερικανός τραγουδιστής
των «</span><b><span lang="EN-US" style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Doors</span></b><b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">»</span></b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">, έλεγε πως: «<b>Τα ναρκωτικά είναι ένα στοίχημα, ένα
στοίχημα με το μυαλό σου<i>». </i></b>Δεν σας κρύβω, πως αυτή η φράση μου ήρθε
στο νου και στοίχειωσε την ανάγνωση του «<b>ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΥ</b>» της Ειρήνης. <b>Το
βιβλίο έμοιαζε μ’ ένα στοίχημα εξ αρχής στο μυαλό μου, ένα στοίχημα τόσο για τη
συγγραφέα και για τους πρωταγωνιστές του βιβλίου, όσο και για εμένα τον ίδιο
και τους αναγνώστες του. </b>Πάνω σε τούτο το στοίχημα, κατά την ταπεινή μου
πάντα άποψη, στηρίζει όλο της το συγγραφικό οικοδόμημα η Ειρήνη σε τούτο το νέο
βιβλίο της. Πρωταγωνιστής του βιβλίου, δεν είναι ο Κολομβιανός του τίτλου, αλλά
ο δαιμόνιος αστυνομικός διευθυντής που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο της, ένας
αστυνομικός, που φαντάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες των κλασικών
αστυνομικών μυθιστορημάτων και του κινηματογράφου, ο υποστράτηγος<b> </b>Γιώργος
Μαρκόπουλος. Δαιμόνιος, πολυμήχανος, τετραπέρατος, με παρουσιαστικό
καλοφτιαγμένου κινηματογραφικού αστέρα, αποτελεί ίσως τον ιδανικό πρωταγωνιστή
για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Πρόκειται για τον ίδιο εκείνο αστυνομικό, που
καλείται να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει μισό στο προηγούμενο βιβλίο,
καθώς, ένας από τους ανθρώπους που τον ταλαιπώρησαν, παραμένει ασύλληπτος.
Έχοντας επιλύσει τους γρίφους της πρώτης περιπέτειας, τις κλοπές έργων τέχνης
και τους φόνους που τις συνόδευσαν, ο τετραπέρατος αστυνομικός θα έρθει
αντιμέτωπος με μια νέα πρόκληση αυτή τη φορά, μια πρόκληση που ίσως δεν
φανταζόταν, αλλά σταδιακά, σελίδα τη σελίδα, μοιάζει να αποκαλύπτεται κατά τη
διάρκεια της αφήγησης. Πλέον, έχει να αντιμετωπίσει ένα διεθνές κύκλωμα
διακίνησης ναρκωτικών, μια περίεργη συμμορία ανθρώπων του υποκόσμου, που
οδηγούνται κατά τη διάρκεια της αφήγησης, μαεστρικά, μέσω της σταδιακής
νάρκωσης, από τα στεγανά της συγκάλυψης και του μυστηρίου, στα μονοπάτια της
αποκάλυψης και της αλήθειας. <b>Ναρκωτικά, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, περίεργα
κυκλώματα διακίνησης ουσιών, εταιρείες φαντάσματα που λειτουργούν σε διαφορετικά
επίπεδα άνθρωποι που μοιάζουν να φορούν πολλά και διαφορετικά προσωπεία, το
βιβλίο, μοιάζει να εισέρχεται σ’ έναν κόσμο δύσβατο, σ’ ένα περιβάλλον
περίπλοκο, δυσνόητο, μα και διεστραμμένο.</b>
Ο <b>«ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΣ» </b>είναι ένα κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα
μυθιστόρημα με γρήγορη πλοκή, γραμμένο σε σύγχρονη και απλή γλώσσα που δεν
κουράζει, με κοφτές και μικρές προτάσεις, που λόγω της υπόθεσης, σε τραβά από
τις πρώτες κιόλας σελίδες, και σε προκαλεί να το τελειώσεις όσο το δυνατόν πιο
σύντομα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Λένε, πως</span></b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> <b>κανείς
δεν διαβάζει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για να φθάσει ως τη μέση, το διαβάζει
για να φθάσει ως το τέλος.</b> <b>Κι αυτό το πετυχαίνει και τούτη τη φορά η
Ειρήνη Κορακιανίτη</b>. Ο «<b>ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΣ</b>» παίρνει άνετα τη σκυτάλη από το
«<b>ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ</b>» και συνεχίζει την ιστορία, βάζοντάς μας, ως
αναγνώστες, στα βαθιά του υποκόσμου. Η Ειρήνη επιχειρεί με το δεύτερο κιόλας
βιβλίο της μια επιτηδευμένη αστυνομική καταδίωξη. Μας ταξιδεύει από την
Κολομβία και τους Παξούς, μέχρι την Αθήνα και τη μαγευτική Σαντορίνη, για να μας
μεταφέρει και πάλι στην Κέρκυρα. Στοιχεία, υποψίες, ευρήματα, κανόνες, νόμοι,
αφορμές, αιτίες, ένστικτο και συμπτώσεις στήνουν ένα τεράστιο δίκτυ στις
σελίδες του βιβλίου, που απλώνεται σελίδα τη σελίδα και σε τραβά σε μια δίνη
μυστηρίου, σε μια λογοτεχνική νιρβάνα. <b>Μόνο και μόνο γι’ αυτό, για τον τρόπο
που επέλεξε η Ειρήνη να στήσει την πλοκή της, της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.</b>
<b>Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με, και σας μιλώ ως συγγραφέας, να καταπιαστείς
με πράγματα τόσο εξεζητημένα.</b> Θέλει υπομονή, θέλει μεράκι, θέλει ταλέντο,
θέλει προπαντός ψάξιμο, θέληση, επιμονή και μαεστρία.<b> </b>Οι λεπτομέρειες,
από την άλλη, παίζουν κι αυτές καθοριστικό ρόλο στο βιβλίο. Από την εμμονή του
δαιμόνιου αστυνόμου<b> </b>Μαρκόπουλου με δαύτες, μέχρι την εξονυχιστική
αποτύπωσή τους από τη συγγραφέα, σε σημείο που μερικές φορές η αφήγηση να
γίνεται ακόμα και κουραστική αλλά ανταποδοτική για τον επίμονο αστυνομικό που
καλείται να αποδείξει κάθε τι που θεωρεί αληθές. Αν μη τι άλλο, θαύμασα στο
βιβλίο, την έρευνα και τις γνώσεις της Ειρήνης, σε ζητήματα γύρω από τις
επιχειρήσεις, τη ναυτιλία, το εμπόριο, την παραοικονομία, τους νόμους, τις
αστυνομικές διαδικασίες, το ποινικό δίκαιο, τη χημεία των ναρκωτικών, τη φυσική
των χαρακτήρων και την ευρηματικότητα των διαφορετικών καταστάσεων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoFooter" style="tab-stops: 36.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Η Ειρήνη, στήνει καλά το παιχνίδι της στη σκακιέρα της
συγγραφής. Από τη μια ο ήρωάς της, κι από την άλλη το κυνηγητό της σπείρας.
Ναρκωτικά, κόσμος παρανομίας, διαπλοκής και διαφθοράς, μα και θύματα, φόνοι,
απαγωγές και παράνομες πράξεις με παράπλευρες απώλειες, δολοπλοκίες, μίση και
έρωτες, αυταπάτες και όνειρα. Εκρηκτικό μέχρι στιγμής το μείγμα, αλλά εκείνη το
πάει ακόμα παραπέρα. Οι προκλήσεις για τον πρωταγωνιστή της δεν μένουν εκεί.
Από τη μια τα εγκλήματα, από την άλλη ο νεανικός έρωτας που είχε βγει στο
προσκήνιο από το προηγούμενο βιβλίο και η μετατόπισή του από το περιθώριο στο
επίκεντρο της νέας ιστορίας. Από τη μια η λογική και τα επιχειρήματα στο βωμό
της επαγγελματικής ενασχόλησης με τις υποθέσεις και την αλήθεια και από την
άλλη η φαντασία και το απόλυτο του πάθους στα πλαίσια της προσωπικής αναζήτησης
της ευτυχίας. Κι ενώ η Ειρήνη, χρησιμοποιεί τον έρωτα και τον ορθολογισμό για
να μας καθηλώσει στις γραμμές του βιβλίου της, με συνεχείς ανατροπές και
εκπλήξεις μας κρατά πάντα σε εγρήγορση. Το καθηλωτικό φινάλε της<b> δράσης
διαδραματίζεται και πάλι στην Κέρκυρα, σ’ ένα σκηνικό που, όπως φαίνεται,
μοιάζει να το γνωρίζει πολύ καλά.</b> <b>Μένει όμως κάτι ακόμα. Το περιτύλιγμα.
</b>Για να μας κάνει να μπούμε ακόμα περισσότερο στην ίδια την ιστορία της<b>. Κι αυτή τη φορά το περιτύλιγμα είναι η
ερωτική σχέση του πρωταγωνιστή. Ο επιτηδευμένος της παραγκωνισμός στο πρώτο
μισό του βιβλίου μετατρέπεται σε καταναγκαστικό εθισμό στο υπόλοιπο μισό.</b> <b>Η
Ειρήνη μάς ναρκώνει μαεστρικά και μας ξυπνά με το σοκ των ανατροπών της επιχειρώντας
την βίαιη απεξάρτηση μας από το γραπτό της.</b> </span><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 10.0pt;">Αν με ρωτάτε, αυτό που πετυχαίνει η
Ειρήνη με τούτο το δεύτερο βιβλίο της </span><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">είναι
αξιοσημείωτο. Ειδικά το ξεκίνημα, η αφετηρία του βιβλίου με κέρδισε. Ως
συγγραφέας και απαιτητικός αναγνώστης, δεν σας κρύβω, πως ίσως θα απαιτούσα,
φυσικά, ακόμα περισσότερα. Μεγαλύτερες ακόμα περιγραφές, βουτιές στα ενδότερα
των πρωταγωνιστών, διαφορετικούς χρόνους αποκαλύψεων μεταξύ ήρωα και αναγνώστη,
αλλά αυτά είναι τεχνικές που είμαι σίγουρος, </span><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 10.0pt;">πως
θα τις αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο μέλλον η Ειρήνη.<b> </b> <b>Ήδη η γραφή της είναι βελτιωμένη αισθητά
από το πρώτο βιβλίο, και πιστέψτε με, θα βελτιώνεται κάθε φορά και περισσότερο.
</b></span><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Και φυσικά, να αρχίσει να μας παρουσιάζει
επιτέλους<b> </b>ελαττώματα και αδυναμίες, σ’ αυτόν τον χαρισματικό αστυνομικό
διευθυντή Γιώργο Μαρκόπουλο, πέρα από τον εθισμό του στα κουτάκια της κόκα
κόλας. Όλα τα παραπάνω, θεωρείστε τα όμως, ως επαγγελματική μου διαστροφή και
καλοπροαίρετη κριτική, τίποτα περισσότερο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Το βιβλίο μοιάζει να στοιχειώνει στα χέρια του αναγνώστη,
και να σε τραβάει στη δίνη των αποκαλύψεων και της αναζήτησης καθώς γυρίζεις
μια – μια τις σελίδες. <b>Πέρα όμως από ο,τιδήποτε άλλο,</b> «<b>Ο ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΣ</b>»
<b>είναι μια χαρισματική διήγηση με συγγραφική αίγλη που κυλά γρήγορα παρά τη
μεγάλη του έκταση και σε αποζημιώνει με την απόλαυση και τη μαγεία της
ανάγνωσης, σε εθίζει, σε καθηλώνει, σε καθιστά έρμαιο της αφήγησής του.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoFooter" style="tab-stops: 36.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Λένε,</span></b><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> <b>πως <i>η ανταμοιβή της
τέχνης, δεν είναι ούτε η φήμη, ούτε η επιτυχία</i>, <i>αλλά ο εθισμός</i>.</b> <b>Η
ίδια η γραφή μοιάζει να σε καταδιώκει, κι ο δρόμος της, πιστέψτε με, δεν έχει
γυρισμό, μέχρι που γίνεσαι ένα με τις λέξεις, με το κείμενο, με το βιβλίο, τόσο
που παύεις να ζεις στο σήμερα και στο τώρα και συναντάς τον άλλο σου εαυτό στο
κάπου και το κάποτε.</b> Το έχω βιώσει,
με κάθε μου βιβλίο, με κάθε μου ήρωα. Είμαι σίγουρος πως το βίωσε και η Ειρήνη,
απόλαυσε κι αυτό το ταξίδι, φαίνεται
άλλωστε από το ίδιο το αποτέλεσμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoFooter" style="tab-stops: 36.0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ειρήνη, εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου. Να
συνεχίσεις να γράφεις, ο ήρωας που δημιούργησες, ο δαιμόνιος αστυνομικός
Γιώργος Μαρκόπουλος, μπορεί να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μιας εξαιρετικής
σειράς βιβλίων, με μυστήρια, εγκλήματα και νέες προκλήσεις, που θα μας
ταξιδέψει και θα μας αποπλανήσει στον κόσμο της ανακάλυψης.<b> </b></span></i><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Εγώ, πάντως, δεν σας κρύβω, πως νιώθω εξαρτημένος από τις
περιπέτειές του. Όσο για σένα, Ειρήνη, θα κλείσω παραφράζοντας δυο λέξεις της
σπουδαίας γαλλίδας συγγραφέως, της <b>Αναΐς Νιν</b>. «<b>Αυτή δεν χρειάζεται
όπιο. Έχει το χάρισμα της ονειροπόλησης</b>». Σας ευχαριστώ.</span><span style="font-family: Cambria; font-size: 13.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-33117065562183491732015-10-31T13:36:00.003+02:002015-10-31T13:36:36.268+02:00Τα κουραφέξαλα μιας υποψήφιας πολιτιστικής πρωτεύουσας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA3_NJUm9OWRg7uniKm8bXDXnfjgF3yJIVM5QdlPMTm4E764RpCjepHAzze5DIHRa9zRaWLK863knjhhWjCT54yTa6lmyaZNfflnyrPPuE6kN4qkY-FIPNSD4DZH8QcGfGQUQX/s1600/palaia-poli-kerkiras.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA3_NJUm9OWRg7uniKm8bXDXnfjgF3yJIVM5QdlPMTm4E764RpCjepHAzze5DIHRa9zRaWLK863knjhhWjCT54yTa6lmyaZNfflnyrPPuE6kN4qkY-FIPNSD4DZH8QcGfGQUQX/s400/palaia-poli-kerkiras.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είπα να μην γράψω, να μην γκρινιάξω, να μην γίνω κακός, αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να μην πω την άποψή μου για τα αυτονόητα, για όλα όσα ίσως όλοι μας γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να αποδεχθούμε ή δεν τολμάμε να πούμε δημόσια. Και εξηγούμαι. Δεν γράφω για να γίνω κακός ή για να μην υποστηρίξω την όποια προσπάθεια, γράφω για να την ενισχύσω καταδεικνύοντας μερικά αυτονόητα.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η Κέρκυρα, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης του 2021. Όχι γιατί δεν τον αξίζει τον τίτλο, αλλά γιατί όλα όσα γίνονται, έχω την εντύπωση πως γίνονται για το θεαθήναι, για την τιμή των όπλων, για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους. Μακάρι να διαψευσθώ, αλλά πολύ φοβάμαι, πως η πρόταση της πόλης είναι δυστυχώς καταδικασμένη. Η κατάθεση μιας πρότασης στο παρά πέντε, χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και καταγεγραμμένη θέληση να διεκδικηθεί ο τίτλος από την πόλη μας, δεν είναι κάτι ξένο απ’ όσα τραγελαφικά ζούμε όσοι διαμένουμε σε τούτον τον ευλογημένο τόπο. Η αλήθεια όμως είναι σκληρή και αδυσώπητη. Η σύγχρονη Κέρκυρα δεν θα μπορούσε ουσιαστικά να υποστηρίξει έναν τέτοιον τίτλο. Γιατί παρουσιάζει ένα τραγελαφικό πρόσωπο, απόρροια της ανεπάρκειας των υπευθύνων που έχουν τις τύχες της στα χέρια τους. Χωρίς ουσιαστικές υποδομές, με κατεστραμμένο οδικό δίκτυο, με σκουπίδια σε κάθε σημείο της πόλης, με ανεπαρκείς υπηρεσίες στους τομείς της ύδρευσης, της αποχέτευσης, του φωτισμού, μα ακόμα – ακόμα και με ελλιπή σχεδιασμό και δράση για τη διαφύλαξη αυτού του υπέροχου πολιτιστικού και αρχιτεκτονικού μνημείου που έχουμε την τιμή να αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι του.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Διεκδικούμε τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης και έχουμε ξεχάσει πεισματικά το παρελθόν μας. Δεν εννοώ φυσικά τις θαμμένες και κατεστραμμένες πύλες εισόδου της πόλης και τα πολυβολεία που θα αποκαλύπτουν κάθε φορά οι εκσκαφές των εκάστοτε έργων, που ακόμα κι αν δεν τα θάψουμε όπως – όπως φροντίζουμε και τα μετατρέπουμε σε σκουπιδότοπους χωρίς δεύτερη σκέψη, μα και τα ιδεώδη και τις αξίες για τα οποία αγωνίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες συντοπίτες μας. Ποιος τιμά τους 1.200 νεκρούς Κερκυραίους της Ναυμαχίας του 1571 που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «Ναυπάκτου»; Η Ναύπακτος φυσικά και κανείς άλλος. Ποιος σχεδιάζει να εορτάσει πανηγυρικά τα 300 συμπληρωμένα χρόνια από την πολιορκία του 1716; Κανείς. Ποιος τιμά τις προσωπικότητες του παρελθόντος, τον Καποδίστρια, τον Βούλγαρη, τον Μάντζαρο, τον Θεοτόκη και όλους τους άλλους που αδυνατώ να απαριθμήσω; Όχι με μνημόσυνα και τρισάγια, καταθέσεις στεφανιών και αερολογίες, αλλά με έργα, με δράσεις, με σεβασμό στη μνήμη και τα όσα πρεσβεύουν; Μόνο η παράθεση ενός ετήσιου ημερολογίου στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, με μέρες αφιερωμένες στη μνήμη των προσωπικοτήτων της Κέρκυρας και ουσιαστικές δράσεις τιμής τους, θα είχε, πιστέψτε με, οπλίσει και με το παραπάνω τον όποιο φάκελο της πόλης μας. Καμιά πόλη δεν θα μπορούσε να συγκριθεί στα μεγέθη των ανθρώπων ετούτου του βασανισμένου τόπου, καμιά! Μα ποιος να οργανώσει, να σκεφτεί, να πράξει κάτι τέτοιο, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τα αυτονόητα για να διαφυλάξουμε ανέπαφη αυτήν την έρμη την πόλη; Όταν τα σκουπίδια μάς έχουν περικυκλώσει, τα πεζοδρόμιά μας είναι οικτρά, τα τραπεζοκαθίσματα έχουν εισβάλει παντού, σε κάθε σοκάκι, οι δρόμοι μας αποτελούν παγίδες, οι συμπεριφορές μας είναι απαράδεκτες, όταν στο όνομα του τουρισμού και του εύκολου κέρδους έχουμε ξεχάσει τα πάντα, ακόμα και την ίδια την ταυτότητά μας;</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μα αν με ρωτάτε, πέρα από την ίδια την ιστορία ενός τόπου, ο πολιτισμός έχει να κάνει με τη στάση των ίδιων των ανθρώπων του σήμερα στην καθημερινότητα που όλοι βιώνουμε. Τον σεβασμό στον συνάνθρωπό μας, την αλληλεγγύη, τη φιλανθρωπία, την ευγένεια και το ήθος, τον πολιτικό πολιτισμό, τον σεβασμό στο περιβάλλον, την ίδια την ποιότητα της ζωής μας. Τα ζωντανά κύτταρα του πολιτισμού, αυτά είναι που έχουν σημασία. Αυτά είναι που ανθίζουν στα τοπικά μικρά σωματεία της γειτονιάς και των χωριών, στις ζεστές οργανώσεις, τις φιλαρμονικές, τις χορωδίες, τους πολιτιστικούς συλλόγους, τις σχολές, τις μικρές ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, τους πάμπολλους καλλιτέχνες και λογοτέχνες που κοσμούν με το έργο τους την κοινωνία μας και μένουν στο περιθώριο, αναξιοποίητοι. Όταν δεν μπορείς να υποστηρίξεις αυτά τα μικρά ζωντανά κύτταρα του πολιτισμού, όταν δεν μπορείς να σπείρες τα ιδανικά και τις αξίες που θεωρείς ότι πρεσβεύεις στη νεολαία του νησιού που αποδεδειγμένα και με στοιχεία έχει απομακρυνθεί από αυτές και μοιάζει να έχει προσγειωθεί για τα καλά σε μια επίπεδη πλαστική πραγματικότητα, όταν σφυρίζεις αδιάφορα για όλα τούτα, συγχωρέστε με, δεν μπορείς να καταθέτεις μια αξιόλογη πρόταση για να γίνει η πόλη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όχι γιατί δεν το αξίζει, αλλά γιατί θα ευτελίσεις τον ίδιο τον θεσμό με την πρότασή σου, θα τον διεκδικήσεις για να φάνε οι συνήθεις ημέτεροι, να πασαλείψεις τις αδυναμίες σου, να κρύψεις κάτω από το χαλί την ανεπάρκειά σου, να κερδίσεις πολιτικά από τίτλους, χωρίς ουσία και αντικείμενο.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πόλη χωρίς υποδομές, με ανεπαρκείς φορείς και υπευθύνους, με διαπιστωμένα χρονίζοντα προβλήματα που δεν πρόκειται να λυθούν ούτε σε τριάντα χρόνια, χωρίς συνεδριακά κέντρα, χωρίς ένα σοβαρό δημοτικό θέατρο να υποστηρίξει μια τέτοιου είδους προσπάθεια, χωρίς σχεδιασμό και προοπτική, συγχωρέστε με, μα νομίζω πως δεν έχει τύχη, παρά μόνο από σπόντα, με μέσο, με δάκτυλο από άνωθεν.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ας κάνουμε την αρχή λοιπόν, με ή χωρίς τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Δεν είναι τα λεφτά το θέμα. Πολλά δισεκατομμύρια έχει πάρει άλλωστε η Κέρκυρα ως χρηματοδοτήσεις και πολλά από αυτά καλούνται οι τοπικοί φορείς να τα επιστρέφουν για έργα που δεν έγιναν, έργα που δεν ολοκληρώθηκαν ή δεν εκπλήρωσαν τους αρχικούς στόχους. Στο χέρι μας είναι η Κέρκυρα να γίνεται κάθε χρόνο η αφορμή για να συγκεντρώνονται τα βλέμματα όλου του κόσμου στην πλούσια πολιτιστική σκιά της. Μπορούμε, χωρίς ευρωπαϊκά κονδύλια και τίτλους, να ξεκινήσουμε από του χρόνου, από φέτος, κι όχι από το 2021. Με εκδηλώσεις που να αξίζουν. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Με απαρχή την επέτειο των 300 χρόνων από την πολιορκία του νησιού που θα γιορτάσουμε (;) σε λίγους μήνες. Όχι με τις καθιερωμένες λιτανείες και βαρκαρόλες που ούτε κι αυτές δεν είμαστε σε θέση ουσιαστικά να διοργανώσουμε, αλλά με πραγματικές εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες, να μάθουν επιτέλους οι νέοι αυτού του τόπου, να αφήσουμε παρακαταθήκες στις νέες γενιές. Ας καταστήσουμε την Κέρκυρα, κομβικό σταυροδρόμι πολιτισμού, κι όχι περιθωριακό τωρινό πολιτιστικό κομπάρσο που καρκινοβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Στο χέρι μας, με ή χωρίς τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας. Το οφείλουμε σε τούτη τη γη, που υπήρξε πυξίδα του πολιτισμού, τη γη που παραλάβαμε από τους προγόνους μας και θα κληθούμε να παραδώσουμε κάποια στιγμή στα παιδιά μας.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Νίκος Παργινός</b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>Συγγραφέας</i></span><br />
<div>
<br /></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-85895001496485603702015-06-06T11:18:00.000+03:002015-06-06T11:18:59.002+03:00Τ' αηδονιού το δάκρυ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhClTPREOjrQowplfjZ00yM196J6DZfBdfhZFOr1-BWzxms3o7QIvaTTA1u-hWcoaT1TS-_k7oPcBSoQVoo8ihHj3US7U6dKiENtVUQLHWVbzs-9pzz6SA0zqaH8vEY8lxfw11/s1600/11403322_995447340479532_7060324765150179350_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhClTPREOjrQowplfjZ00yM196J6DZfBdfhZFOr1-BWzxms3o7QIvaTTA1u-hWcoaT1TS-_k7oPcBSoQVoo8ihHj3US7U6dKiENtVUQLHWVbzs-9pzz6SA0zqaH8vEY8lxfw11/s640/11403322_995447340479532_7060324765150179350_n.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><b><i>Ομιλία του Νίκου Παργινού στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κέρκυρα</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><b><i>Βιβλιοπωλείο Public, Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Φίλες & φίλοι. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή
βρίσκομαι απόψε εδώ, στο πλευρό ενός ταλαντούχου
νέου συγγραφέα για να πω δυο κουβέντες για το νέο του βιβλίο, που φέρει
τον τίτλο: «<b><i>τ’ αηδονιού το δάκρυ</i></b>». Και νιώθω πραγματικά τυχερός που μου
δίνεται και πάλι η δυνατότητα να συναντήσω ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο και την ανάγνωση και να καταθέσω και τη δική
μου ταπεινή άποψη, γι’ αυτό, το
νέο του δημιούργημα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Μια παλιά εβραϊκή παροιμία λέει
πως: <b><i>τα</i></b></span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> <b><i>δάκρυα είναι για την
ψυχή ό,τι το σαπούνι για το σώμα.</i></b> Οι γάλλοι, από την άλλη πιστεύουν
πως: <b><i>η ζωή είναι ένα κρεμμύδι που καθώς το ξεφλουδίζεις κλαις.</i></b> Μ’
αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα να διαβάζω το νέο βιβλίο του <b>Γιώργου Τζιτζικάκη</b>,
<b>«τ’ αηδονιού το δάκρυ»</b>, προετοιμασμένος κατάλληλα για μια ιστορία
ποτισμένη με δάκρυα και πόνο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Η αλήθεια είναι, πως παρότι γνωριζόμαστε με τον Γιώργο
αρκετό καιρό διαδικτυακά, δεν είχα
διαβάσει ποτέ κάτι δικό του. Ίσως να μην έχει διαβάσει, άλλωστε κι εκείνος,
κάτι δικό μου. Και ξεκινώντας το βιβλίο, δεν σας κρύβω, πως… φοβήθηκα για το περιεχόμενό του. Λίγο ο τίτλος, λίγο το κατακόκκινο εξώφυλλο, φοβήθηκα πως θα επρόκειτο για μια από
εκείνες τις δακρύβρεχτες ερωτικές
ιστορίες που διαβάζει η πλειονοψηφία των ελλήνων αναγνωστών (γυναίκες ως
επί το πλείστον) <b><i>που τρέχει το δάκρυ κορόμηλο</i></b><i> <b>και το κλάμα
πάει σύννεφο. </b></i>Φοβήθηκα πως θα επρόκειτο για ένα από εκείνα τα βιβλία που διαβάζονται μεν εύκολα, δεν αποτελούν δε
λογοτεχνία υψηλών προδιαγραφών, αλλά παρόλα αυτά, είναι λαοφιλή και κατακτούν
πάντα τις πρώτες θέσεις στα ευπώλητα.<b>
</b>Είπα να δώσω τόπο στην οργή
και να διαβάσω το βιβλίο<b><i>.</i></b><b> <i>Τραβάτε με κι ας κλαίω</i></b>,
είπα από μέσα μου. Μα ευτυχώς, ολοκληρώνοντάς το, στέκομαι απέναντί σας <b><i>και
δεν με κλαίνε οι ρέγκες</i></b>.<b> </b><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Λένε πως <b><i>υπάρχουν
ουσιαστικά δυο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο</i></b>. <b><i>Το
ένα είναι για να το απολαύσεις.
Το άλλο, είναι για να παινευτείς
γι’ αυτό.</i></b> Δεν σας κρύβω, πως βρίσκομαι απόψε, εδώ, γιατί διαβάζοντας <b>«τ’
αηδονιού το δάκρυ» </b>και το απόλαυσα,
αλλά και θέλω να παινευτώ γι’ αυτό.<b> </b>Για να δημιουργήσεις ένα δυνατό βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις
πρώτα απ’ όλα ένα δυνατό θέμα.
Κι αυτό το κάνει ο Γιώργος. Η ιστορία του ξεκινά σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων
της δεκαετίας του 1980, όπου ένα μονάκριβο μωρό, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η Κλειώ, αργοσβήνει από ανεξήγητη
αιτία. Ένας μισότρελος ασκητής
και μια παράξενη καλόγρια θα
αποκαλύψουν στους απελπισμένους γονείς της μικρής, στον πατέρα της
συγκεκριμένα, πως το κορίτσι είναι δεμένο χειροπόδαρα με μια τριπλή κατάρα, μια κατάρα που αν
κάποιος επιχειρούσε να αποδιώξει από το παιδί, θα έπρεπε οικειοθελώς να
φορτωθεί. Τριάντα χρόνια μετά, στην Αθήνα πλέον, η Κλειώ, η κόρη του Γιώργη και της Κωστούλας, μας παρουσιάζεται
από τον συγγραφέα παγιδευμένη σ’ έναν αποτυχημένο γάμο. Η ιατρικά αποδεδειγμένη
στειρότητα του συζύγου της, του Αντώνη,
του αλλοτινού γητευτή της που την πήρε από την Κρήτη στην Αθήνα, τα
εξωσυγυζικά τσιλιμπουρδίσματά του αλλά και η μεγάλη αλλοτρίωση της ίδιας της πρωταγωνίστριας, η αποξένωσή της, η μοναξιά και η εμφανισιακή παρακμή της οδηγούν τη σχέση του ζευγαριού σε οριακά
επίπεδα, στον ξεπεσμό. Ο Τζιτζικάκης, στήνει καλά το παιχνίδι του
στη σκακιέρα της συγγραφής. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ξέρετε, εμείς οι
συγγραφείς, να σας αποκαλύψω κάτι,<b> δεν διαβάζουμε ποτέ τους συναδέρφους μας,
έχουμε πάντα όμως την τάση να τους αναλύουμε. </b>Δέστε, λοιπόν, κατά την
ταπεινή μου άποψη, τι κάνει ο αγαπητός Γιώργος σε τούτο το βιβλίο.<b> </b>Από τη μια η ηρωίδα του. Μια καθαρόαιμη
κρητικιά στην Αθήνα. Μόνη ουσιαστικά. Κι από την άλλη μια οικογενειακή κατάρα,
που μοιάζει να την ακολουθεί σ’ όλη της τη ζωή. Μια κατάρα που σημάδεψε τόσο το
παρελθόν, όσο και το παρόν της. Εκρηκτικό μέχρι στιγμής το μείγμα, αλλά
ο Γιώργος το πάει ακόμα παραπέρα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Το βιβλίο, πέρα από ο,τιδήποτε άλλο, είναι μια ιστορία που αγκαλιάζει μαεστρικά ένα συγγραφικό τρίγωνο, ένα τρίγωνο που
δημιουργείται με κορυφή την αινιγματική πρωταγωνίστρια του βιβλίου, την Κλειώ.
Από τη μια το βαλτωμένο της παρόν, κι
από την άλλη το αινιγματικό της παρελθόν. Και στη μέση καθορίζοντας ίσως τα
πάντα, μια παλιά κατάρα. Μια κατάρα που σελίδα τη σελίδα ανδρώνεται στο βιβλίο και
μεταβάλλει τις γωνίες του τριγώνου, παλινδρομώντας την πρωταγωνίστρια, μεταξύ
της φαντασίας και της λογικής, της υποταγής και της επανάστασης, πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Όλα
μαεστρικά δοσμένα, μοιάζουν με έναν σκοτεινό
κόσμο που μέσω της γραφής αποκτά άξαφνα μια μικρή διττή ρωγμή, μια ρωγμή που είναι όμως ικανή να φωτίσει τα
πάντα, καθώς το φως εισέρχεται σιγά - σιγά, κι αποκαλύπτει αλήθειες, καλά
κρυμμένες.</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Το βιβλίο γραμμένο σε δυο επίπεδα σε μεταφέρει πότε στο τώρα και πότε στο τότε. Μοιρασμένη η ιστορία εξ ίσου. Αποτελείται
από δυο διαφορετικές ιστορίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και συγκλίνουν στο χώρο και στον χρόνο, σαν
ένα σπείρωμα που σφίγγει συνεχώς τον κλοιό του, σαν ένα
νόμισμα που περιστρέφεται και μας αποκαλύπτει κάθε
φορά, όλο και περισσότερο τις δυο πλευρές του καθώς μειώνεται η ορμή της περιστροφής του. Κι ο Γιώργος περιστρέφει παράλληλα το
νόμισμα και στα δυο επίπεδα, σε δυο χρόνους. Ξέρει άλλωστε, τόσα
χρόνια διαιτητής από περιστροφή νομισμάτων αλλά και πως να κρατά τις
ισορροπίες και τους συσχετισμούς. Δυο κομβικές στιγμές, αποτελούν τη διττή υπόσταση της ρωγμής που αρχίζει
να μας φωτίζει αργά αλλά σταθερά ξεδιπλώνοντας
και τις δυο πλευρές της ιστορίας μέχρι να συναντηθεί κάποια στιγμή ο
κυματισμός τους στη θάλασσα και ο θόρυβός τους να μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο
κύμα αποκαλύψεων και ανατροπών. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Από τη μια,
το θαύμα με το μωρό, την μικρή
Κλειώ, στον γκρεμό της ζωής και του θανάτου, η σκηνή της αναγέννησής της στο μοναστήρι του Μαραθοκέφαλου</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">όπου η Σταυροκατίνα, ως άλλη Πυθία στο
μαντείο των Δελφών,</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">αποφαίνεται
με σιγουριά για όλα</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">και
βάζει σ’ εφαρμογή τις επιταγές της κατάρας προς τον απελπισμένο της πατέρα</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">που σε προϊδεάζουν για τη
συνέχεια.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Ανατριχι</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">α</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">στική σκηνή.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Κι από
την άλλη, η νομοτελειακή εκτόξευση ενός
πήλινου κεσέ με γιαούρτι</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">στο μεταίχμιο της συζυγικής παρακμής, όπου η
Κλειώ του σήμερα δεινοπαθεί και επαναστατεί,</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">σπα
τη σιωπή της</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">, κι εναντιώνεται απέναντι στον μαρασμό ενός
αποτυχημένου γάμου,</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">η
σταγόνα ξεχειλίζει και παίρνει
επιτέλους την παρατημένη ζωή της στα χέρια της. </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Ο
Γιώργος ξεκινά μ’ αυτές τις δυο σκηνές και το βιβλίο μοιάζει να σε κρατά όλο
και περισσότερο δέσμιό του με
κάθε κεφάλαιο που διαβάζεις. Ξεκλειδώνει
μυστικά και αλήθειες, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">μα
παράλληλα σε τραβά όλο και περισσότερο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">σε μια
δίνη, σε κερδίζει, σε μαγεύει.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Από
τη μια, η κατάρα και τα σημάδια της
στους γονείς της πρωταγωνίστριας, το παρελθόν,
που ακόμα δεν έχει εξερευνηθεί απολύτως για εκείνη, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">γυρίζει και ξαναγυρίζει στο μυαλό της, ως
αυτομαστίγωμα και τιμωρία.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Κι από την άλλη, το
παρόν της, η σκιαγράφησή της, τα απόκρυφα του χαρακτήρα και των σκέψεών
της, το προσωπικό της αδιέξοδο
που αναζητεί λύσεις και απαντήσεις. Δεν σας κρύβω, πως μέχρι
τη μέση του βιβλίου, ήταν το παρελθόν και η ιστορία του που με κράτησε
προσκολλημένο στην ανάγνωση, εκείνο καθόριζε τα πάντα. Από τη μέση και μετά
όμως, οι ρόλοι αντιστράφηκαν ως δια μαγείας και πλέον τα κεφάλαια που
αναφέρονταν στο παρόν σε τραβούσαν να διαβάσεις παρακάτω και οδηγούσαν τις
εξελίξεις. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μα, πιστέψτε με,
μιλώντας ως συγγραφέας, ξέρω πως μένει
κάτι ακόμα, μια μικρή ειδοποιός
λεπτομέρεια, που χρειάζεται, πέρα
και πάνω από όλα τα προηγούμενα για να μεταμορφώσει ένα απλά συμπαθητικό βιβλίο, σε κάτι πραγματικά καλό. Το
περιτύλιγμα. Το περιτύλιγμα που θα σε κάνει να μπεις ακόμα περισσότερο στην
ίδια την ιστορία του και θα σου χρυσώσει
το χάπι της ανάγνωσης. Κι ο Γιώργος, επιτρέψτε μου, δεν το ξεχνά ούτε
αυτό. Ίσως γιατί εργάζεται στον τομέα
της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας. Το περιτύλιγμα, στην προκειμένη περίπτωση είναι η γλώσσα, οι ιδιωματισμοί της
Κρήτης, το περιβάλλον, οι άνθρωποι και οι τόποι που σε μεταφέρουν με άνεση και ευκολία στο εκεί και στο τότε. Είναι η πραγματική αγάπη του για το νησί της Κρήτης, το ταμπεραμέντο του,
που είναι εμφανές σε κάθε του λέξη, ακόμα και για κάποιον που δεν ξέρει
από πού κρατά η σκούφια του. Είναι η
επένδυση, η προσήλωση, η ανάδειξη, ο<b> </b>σεβασμός του συγγραφέα στους μύθους
και τις παραδόσεις της πατρίδας του, ενός πανέμορφου τόπου, που είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω από κοντά υπηρετώντας την πατρίδα στα μέρη εκείνα για έξι μήνες. Δεν σας κρύβω, πως η γραφή του Γιώργου, ο διάχυτος λυρισμός του, με
μάγεψε από τις πρώτες σελίδες. Ειδικά το κομμάτι που αναφερόταν στο παρελθόν
είναι πραγματικά εξαιρετικό, με κέρδισε, με συγκίνησε, μ’ έκανε όντως να
δακρύσω. Οι περιγραφές του,
οι λογοτεχνικές βουτιές του στα
ενδότερα των χαρακτήρων, ειδικά της πρωταγωνίστριας, αλλά και των <i>σκοτεινών</i>
χαρακτήρων του βιβλίου, ακόμα και οι επιτηδευμένες
λεπτομέρειες που προσθέτουν αίγλη σ’ ένα μυθιστόρημα, έκαναν τις σελίδες να κυλούν γρήγορα, κι έτσι το βιβλίο,
παρά τη μεγάλη του έκταση, δεν
αποδείχθηκε κουραστικό. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Ο
γνωστός Γάλλος συγγραφέας </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Βίκτωρ Ουγκώ</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">
υποστήριζε πως </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Τα μάτια
δεν βλέπουν καλά τον Θεό, παρά μόνο μέσα από τα δάκρυα. </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Η ιστορία της οικογένειας
των Αηδονάκηδων, τα δάκρυά τους, κλείνοντας το βιβλίο, οφείλω να ομολογήσω πως
με συγκίνησαν, ίσως γιατί ένιωσα να δικαιώνεται αυτός ο μεγάλος συγγραφέας με
τη ρήση του. </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Μην με ρωτήσετε για την
κατάρα, </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">αν
λύθηκε τελικά</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">, ούτε για τις </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">ανατροπές που υπάρχουν
ευτυχώς</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> και </span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">είναι πολλές μέσα</span><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"> στο βιβλίο και ανεβάζουν την αδρεναλίνη της
ανάγνωσης. Ούτε γι’ αυτές θα σας μιλήσω.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Κάποτε, κάποιος, είπε πως <b><i>τα δάκρυα που χύνεις για
τον εαυτό σου είναι δάκρυα αδυναμίας, τα δάκρυα όμως που χύνεις για τους άλλους
είναι σημάδι δύναμης.</i></b> Ολοκληρώνοντας το βιβλίο, <b><i>δεν σου κρύβω,
αγαπητέ Γιώργο</i></b>, <b>πως ΑΥΤΟ ένιωσα, πιο δυνατός, </b>ασχολούμενος με τα
ανθρώπινα πάθη και λάθη των Αηδονάκηδων, δακρύζοντας γι’ αυτά, <i>και σ’ ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου</i>
<i>γι’ αυτό το μαγευτικό ταξίδι που μου
χάρισες στις σελίδες του βιβλίου σου. </i>«<b>Τ’ αηδονιού το δάκρυ</b>» είναι σίγουρα ένα βιβλίο που θα πρότεινα να διαβάσετε ανεπιφύλακτα,
καλοί μου φίλοι, να ανοίξετε χωρίς ενδοιασμούς την κόκκινη πόρτα του σπιτιού
των Αηδονάκηδων, και να απολαύσετε το υπέροχο ταξίδι στις σελίδες του. </span><i><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">Σας ευχαρι</span></i><i><span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">σ</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-size: 11pt; line-height: 115%;">τώ.</span></i></span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-28031382548756867912015-06-04T09:12:00.002+03:002015-06-04T09:13:08.034+03:00Ο δρόμος του Θεού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP_jfzrqBBJdWZSoD0mgCqJO38Ottdv2vsHK3CtH5j4U909E5eB8llfEq_xygixNxE6V8ySSZqi6jZiUczRyrbkcjxdgWBEkDSvP7Jn8CYwVh_BSEPA-qfAWyyib0o-7IXJI1Q/s1600/%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%25A4%25CE%25A4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="355" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP_jfzrqBBJdWZSoD0mgCqJO38Ottdv2vsHK3CtH5j4U909E5eB8llfEq_xygixNxE6V8ySSZqi6jZiUczRyrbkcjxdgWBEkDSvP7Jn8CYwVh_BSEPA-qfAWyyib0o-7IXJI1Q/s640/%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%2599%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%25A4%25CE%25A4.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-font-size: 9.0pt;"><br /></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-font-size: 9.0pt;">Την ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος της
δύσης αρέσκεται σε ανούσια παιχνίδια με κουβάδες κρύου νερού που ίπτανται πάνω
από κεφάλια διασημοτήτων και μη, η ανθρωπότητα βιώνει την ψυχρολουσία
αποτρόπαιων θανατικών εκτελέσεων από τους φανατισμένους <b><i>Τζιχαντιστές</i></b>
της ανατολής. Η πίστη και <i>ο δρόμος προς το θείο</i> μοιάζει να έχει δυο
διαφορετικές πλευρές. Από τη μια η <i>πλήρης απαξίωση του Θεού</i> στα μάτια
του σύγχρονου και απελευθερωμένου ανθρώπου που διεκδικεί μια νέα θέση στο
στερέωμα μακριά και πέρα από θρησκευτικές δεσμεύσεις. Ο σύγχρονος πολιτισμένος
άνθρωπος της δύσης μοιάζει να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο με τη στάση του,
όσο και με τις πράξεις και τις ενέργειές του, κάθε τι που τον συνδέει με την
ξεπερασμένη από τους καιρούς φιλοσοφία της πίστης προς το υπέρτατο. Η επιστήμη,
οι ανακαλύψεις, ακόμα και η σκληρή και οδυνηρή πραγματικότητα με τις ασφυκτικές
υποχρεώσεις και τους καθημερινούς κανόνες έχουν μετατρέψει την πλειονότητα του
σύγχρονου δυτικού κόσμου σ’ άλλους προσανατολισμούς. Ο ευαγγελικός λόγος, η
πίστη και η παράδοση μοιάζουν ανίκανες να προσηλυτίσουν τον κοινό μέσο αστό,
που όλο και περισσότερο μοιάζει να απομακρύνεται από τον αγνό πυρήνα της
φιλοσοφίας της πίστης. Από την άλλη, μια ομάδα φανατισμένων ισλαμιστών μοιάζει
να λειτουργεί στον αντίποδα μιας ολόκληρης εποχής. Θεωρώντας καθήκον τους τις
απάνθρωπες πράξεις αφοσίωσης, κήρυξαν έναν ανένδοτο <i>ιερό αγώνα</i> στο όνομα
του Θεού, αγωνιζόμενοι ενάντια στους άπιστους, πραγματοποιώντας εκτελέσεις,
αποκεφαλισμούς, αλλά και άλλες αποτρόπαιες πράξεις. Μετά την<b><i> Αλ Κάιντα</i></b>,
οι <b><i>Τζιχαντιστές </i></b>αποτελούν τη νέα μεγάλη <i>ιερή μάστιγα</i> του
σύγχρονου κόσμου μας που με ακόμα πιο βίαιες και αποτρόπαιες πράξεις επιχειρεί
να προσδώσει θρησκευτική χροιά στην επανάσταση που ευαγγελίζεται.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-font-size: 9.0pt;"> Η
λέξη <b><i>τζιχάντ </i></b>είναι αραβική και σημαίνει <i>αγώνας</i>, <i>προσπάθεια</i>,
το να μοχθεί κανείς μ’ όλες του τις δυνάμεις, και αποκτά ιδιαίτερο νόημα όταν
αποτελεί το <i>θρησκευτικό καθήκον</i> και τον <i>αγώνα για τον Θεό</i> ως
πράξη αγνής αφοσίωσης. Από την εποχή του Μωάμεθ, οι λόγιοι του Ισλάμ διέκριναν
συνολικά περισσότερες από 14 κατηγορίες <i>τζιχάντ</i>, με αποτέλεσμα η έννοιά
της να μην ταυτίζεται απλοϊκά μ’ εκείνη του πολέμου, όπως συχνά πιστεύεται
σήμερα. Σύμφωνα με αρκετούς μελετητές, η εχθροπραξία αποτελεί μόνο μία από τους
διαφορετικούς τύπους <i>τζιχάντ</i>. Στη σύγχρονη εποχή, η <i>τζιχάντ</i>
γίνεται αντιληπτή μέσα από ένα ευρύ φάσμα απόψεων, μεταξύ των οποίων
περιλαμβάνονται συντηρητικές θεωρήσεις με βάση τον κλασικό ισλαμικό νόμο, καθώς
και ακραίες τοποθετήσεις που προωθούν τη<span class="apple-converted-space">ν ωμή
και απροκάλυπτη βία. </span>Η έννοια της <i>τζιχάντ </i>χρησιμοποιήθηκε τόσο
για να προάγει την αφοσίωση των πιστών, όσο και για τη <i>διεξαγωγή πολέμου</i>
προς υπεράσπιση της θρησκείας ή τον προσηλυτισμό. Το σύγχρονο Ισλάμ αποδίδει
έμφαση στον εσωτερικό πόλεμο του ανθρώπου και εγκρίνει τη σύρραξη με άλλα έθνη
μόνο ως <i>αμυντικό μέσο</i> και μόνο στην περίπτωση που κινδυνεύει η ίδια η
πίστη. Στη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας, πόλεμοι εναντίον μη Μουσουλμάνων
ονομάστηκαν τ<i>ζιχάντ</i> ώστε να αποκτήσουν θρησκευτική χροιά, αν και
προωθούνταν κυρίαρχα για πολιτικούς σκοπούς.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="background-color: black; color: white;"><i><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ο δρόμος
του Θεού</span></i><span style="font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"> είναι σίγουρο πως δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αυτό
είναι αλήθεια, είναι ανηφορικός, δύσβατος και κακοτράχαλος. Μέσα από τα
ευαγγελικά κείμενα, τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της πίστης, είναι
δεδομένο, πως όποιος επιθυμεί να πλησιάσει το υπέρτατο θα πρέπει να δοκιμάσει
ουσιαστικά τον εαυτό του, να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά του στις σειρήνες
του υπερκαταναλωτισμού και της ματαιοδοξίας, και να σμιλεύσει την υπόστασή του
μέσα από την ίδια τη φιλοσοφία της πίστης, της εγκράτειας και της μετάνοιας. Ο
δρόμος του Θεού περνάει από μέσα μας, κάνοντας περιήγηση σε κάθε πτυχή της
προσωπικότητάς μας. Προκαλεί μια πλήρη ενδοσκόπηση στην υπόστασή μας, μας
μεταφέρει στο γνωστό και στο άγνωστο και μας προετοιμάζει για τη μεταφορά σε κάτι
πέρα και πάνω από το εγώ μας. Είναι μια <i>διαδρομή αυτογνωσίας</i> που μπορεί
να σε οδηγήσει ακόμα και στην θέωση. Μα
συνάμα, είναι και μια διαδρομή που περνάει και <i>μέσα από τους άλλους</i>,
τους γύρω μας, τους εχθρούς και τους φίλους μας, αυτούς που αγαπάμε κι αυτούς
που δεν αγαπήσαμε, αυτούς που αποτελούν το περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να
μετουσιώσουμε σε πράξη την πρόοδο της όποιας διαδρομής μας, τους συνεπιβάτες
και συνοδοιπόρους μας, ακόμα κι αυτούς που επιδεικτικά επιλέγουν άλλους
ευκολότερους δρόμους. <o:p></o:p></span></span></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="color: white; font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Μα
επιτρέψτε μου, ο δρόμος του Θεού δεν είναι και <i>μονόδρομος</i>, δεν μπορεί να
επιβληθεί σε κανέναν, με ή χωρίς βία, παρά μόνο αν αποτελεί <i>προσωπική
επιλογή</i>. Κι όποτε επιβλήθηκε ιστορικά, είτε από τους θρησκευτικούς ηγέτες,
είτε ακόμα κι από το απλό λαϊκό αίσθημα, οδήγησε σε αντίθετα και καταστροφικά
αποτελέσματα. Δεν είμαι οπαδός της βίας, από όπου κι αν προέρχεται, πόσο μάλλον
όταν εξάγεται ως συμπέρασμα θρησκευτικών κειμένων και φιλοσοφιών, που όχι μόνο
δεν σε οδηγούν στο σωστό μονοπάτι αλλά σε ξεστρατίζουν από τον υψηλό στόχο της
ανεύρεσης του μοναδικού μονοπατιού προς το θείο. Από την άλλη, απάντηση στους
αποκεφαλισμούς δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι ένας κρύος κουβάς με παγάκια,
αλλά η στροφή στην πραγματικότητα και στο ύψιστο και ιερό μας καθήκον, η όποια
γόνιμη εσωτερική μας αναζήτηση να εξωτερικευτεί πλουσιοπάροχα και να την
μεταλαμπαδεύσουμε μεγαλόψυχα σ’ όλον τον δοκιμαζόμενο κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<span style="background-color: black; color: white;"><br /></span>
<br />
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: white; font-family: Cambria; font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Νίκος
Παργινός <o:p></o:p></span></b></div>
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 150%; margin: 6pt 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria;"><span style="color: white; font-size: 14.6666669845581px;"><b><i style="background-color: black;">Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑΤΑ - Τεύχος 11 - Άνοιξη 2015</i></b></span></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-43794437694470657112015-05-25T09:47:00.005+03:002015-06-02T12:56:38.645+03:00Παρουσίαση "τ' αηδονιού το δάκρυ" στην Κέρκυρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFx1Is045ghyuaOWtcG_ZLzLMGE3DTFF-n4s9F1m9GDDXwJbq8IWjtALkJbfLzewTRYKB-vtDnjcHErRACRJk7mSvazThOdk6gHKrMATYjXtHEkKGOtOWVS85zQTiAcBPPIQg/s1600/t-ahdoniou-to-dakri.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFx1Is045ghyuaOWtcG_ZLzLMGE3DTFF-n4s9F1m9GDDXwJbq8IWjtALkJbfLzewTRYKB-vtDnjcHErRACRJk7mSvazThOdk6gHKrMATYjXtHEkKGOtOWVS85zQTiAcBPPIQg/s400/t-ahdoniou-to-dakri.png" width="273" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή θα πω δυο λόγια για το νέο βιβλίο του αξιόλογου νέου συγγραφέα Γιώργου Τζιτζικάκη, "τ΄αηδονιού το δάκρυ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα". </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Ιουνίου 2015 και ώρα 7:00 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο Public (Ευγενίου Βουλγάρεως 82). </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Για το βιβλίο θα μιλήσει ακόμα η δημοσιογράφος - παρουσιάστρια Έλενα Χαρμπαλή και ο συγγραφέας.<br style="background-color: white; color: #1f1f1f; font-size: 13px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;" /><span style="background-color: white; color: #1f1f1f; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"><br /></span></span><br />
<br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Περίληψη Βιβλίου:</span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια. </span></span></span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;">Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, κι παρόλα όσα τους βρήκαν δεν λύγισαν στιγμή την αγάπη τους. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει.</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"> </span></span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px; text-align: justify;">Σε δεύτερους ρόλους, η κυρά Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις συμβουλές του, ο Σήφης με το άσβεστο μίσος του και η καλόγρια Σταυροκατίνα πλέκουν όλοι μαζί το κρητικό υφαντό της οικογένειας Αηδονάκη. Μυστικά, χρησμοί, επαναστάσεις, λυτρωμοί, θαύματα, μαντινάδες, μπαλωθιές, χοροί και γύρω όλα να μοσχομυρίζουν άρωμα από ζεστό ψωμί, λάδι και ρίγανη. Η απίστευτη ιστορία της οικογένειας Αηδονάκη - ένας ζωντανός θρύλος στα Χανιά.</span></span></span></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-77246194538632415982015-02-19T11:17:00.003+02:002015-02-19T11:18:28.238+02:00Η ευελιξία μιας επιτυχημένης κωλοτούμπας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8un81mtA9M2NARHD0CqH8j7x0tIn2zSly7AZx5ahAHOkbK1b3p4AmWse8JWk25GI3ZL9L-yrgywo21pV8zCwaVQVhqi9BbeSKg_B6w3TZG793bDwcXGRrkBx8MYDubBeUTWUC/s1600/kolotoumpa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8un81mtA9M2NARHD0CqH8j7x0tIn2zSly7AZx5ahAHOkbK1b3p4AmWse8JWk25GI3ZL9L-yrgywo21pV8zCwaVQVhqi9BbeSKg_B6w3TZG793bDwcXGRrkBx8MYDubBeUTWUC/s1600/kolotoumpa.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οδεύοντας προς το τελευταίο
κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε, όλα
όσα θεωρώ, πως πέτυχε ετούτη η νέα κυβέρνηση στον αγώνα που έδωσε μέσα και έξω
από τα στρογγυλά τραπέζια, υπερασπιζόμενη πρώτιστα το μέλλον ετούτης της
βασανισμένης χώρας. Μα παράλληλα, να υπενθυμίσουμε κι όλα όσα ξέχασε ή θεώρησε
πως έπρεπε να θυσιάσει, στο βωμό της υπεράσπισης της χώρας μέσα στη ζώνη του
ευρώ.</span></div>
<div class="MsoBodyText2" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Ναι,
το κούρεμα του χρέους το ξεχάσαμε, μπορεί να μην ήταν βιώσιμο το δυσβάσταχτο
χρέος προεκλογικά, μπορεί να ζητούσαμε έως και 50% κούρεμα, αλλά τώρα «μάθαμε»
πως δεν μπορούμε να το βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ναι, το
μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους θα τους «σκίζαμε» μέσα σε μια νύχτα,
αλλά τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε, θα πρέπει να σεβαστούμε και τις υπογραφές
των προηγούμενων αλλά και τους κανόνες μιας δανειακής σύμβασης που καλούμαστε
να τιμήσουμε. Και όχι, δεν είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος που έχει το περιθώριο
να ψηφίζει ό,τι νόμους θέλει, όταν θέλει, όπως θέλει, αλλά θα πρέπει και οι
δανειστές μας να έχουν λόγο σε ό,τι προγραμματίζουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Όλα τα παραπάνω, αν δεν τα αποδεχόμασταν, θα οδεύαμε με συνοπτικές διαδικασίες
στο δύσκολο και επώδυνο δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη, με ό,τι συνεπάγεται
αυτό. Από την άλλη, η κυβέρνηση,
απεμπολώντας όλα τα παραπάνω, μοιάζει να έχει έτοιμη μια συμφωνία που δείχνει
ελκυστικότερη από τις προηγούμενες, με τρεις τουλάχιστον σοβαρές επιτυχίες, αν
και εφ’ όσον, γίνουν πραγματικότητα και δεν μείνουν απλώς στα χαρτιά.</span></div>
<div class="MsoBodyText2" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Η διεθνοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας
μετέτρεψε μέσα σε δυο εβδομάδες τους αργόσχολους και τεμπέληδες Έλληνες σε
καταπονημένους ευρωπαίους που πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά την κρίση στο πετσί
τους. Η συσπείρωση του κόσμου στο πλευρό της κυβέρνησης έδωσε δύναμη στο
τραπέζι της διαπραγμάτευσης, διατρανώνοντας πως είναι επιβεβλημένη μια αλλαγή
πολιτικής, με επιστροφή στην ανάπτυξη. Το αίτημα και η επιμονή για μείωση του
πρωτογενούς πλεονάσματος ναι, είναι πλέον στο τραπέζι, και υπάρχουν μεγάλες
πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους, παρότι χωρίς συμμάχους στο
ευρωπαϊκό στερέωμα, παρότι πολλές φορές, αν όχι όλες, η κυβέρνηση έμοιαζε να
παλεύει μόνη της με τα θηρία των δανειστών της.</span></div>
<div class="MsoBodyText2" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Η «ευελιξία» που, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένη η
Ευρώπη να συμφωνήσει με την Ελλάδα, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την
πορεία της χώρας. Ίσως να δώσει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να αλλάξει όσους
περισσότερους επαχθείς όρους του μνημονίου προς όφελος της κοινωνίας, που
αποδεδειγμένα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προηγούμενες πολιτικές της
λιτότητας. Αλλά και οι ασφυκτικοί
ελεγκτικοί μηχανισμοί της τρόικας με τις απαράδεκτες και ωμές επεμβάσεις της σε
πολιτικούς προϊσταμένους υπουργείων, φαίνεται πως έλαβε τέλος, δίνοντας τη θέση
της, σε μια νέου τύπου αξιολόγηση, που να εμπνέει αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη
μέσα από τους θεσμούς, ώστε να μην προκαλεί το λαϊκό αίσθημα και την απαξίωση
του πολιτικού συστήματος της χώρας.</span></div>
<div class="MsoBodyText2" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 150%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Αν με
ρωτάτε, νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που ξέχασε από τις προεκλογικές τις
υποσχέσεις η κυβέρνηση, αλλά παράλληλα είναι και πολλά αυτά που δείχνει πως
κέρδισε, επιδεικνύοντας ευελιξία στην κωλοτούμπα της διαπραγμάτευσης.</span></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-80895084667401699172015-02-04T10:51:00.004+02:002015-02-04T11:02:32.739+02:00Ο Θησέας, ο Μινώταυρος και ο λαβύρινθος του χρέους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQSZHm-wdhYU5lF_8XySGL_axkrD_gTXDEF3oaED3WdDfl332YfcTw7h7md2Aszl7VJe3f4o3KvA6ZgwbDZFfVN3fT0umTdDluIQ_WOxd-oTiTf_HGFwJeAy2h5wo4ZWWnD68l/s1600/Minotaur.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQSZHm-wdhYU5lF_8XySGL_axkrD_gTXDEF3oaED3WdDfl332YfcTw7h7md2Aszl7VJe3f4o3KvA6ZgwbDZFfVN3fT0umTdDluIQ_WOxd-oTiTf_HGFwJeAy2h5wo4ZWWnD68l/s1600/Minotaur.jpg" height="360" width="640" /></a></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
Η προσπάθεια της νέας
κυβέρνησης για μια ελκυστική συμφωνία με τους δανειστές και τους εταίρους μας
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μου φέρνει στο μυαλό πολλά και διάφορα. Είναι γεγονός,
πως εδώ και μια εβδομάδα οι κυβερνώντες ετούτης της μικρής και χρεοκοπημένης
χώρας, που τόσο πολύ έχει σπιλωθεί για τον «άσωτο» βίο του παρελθόντος και τη
διαχείριση των κυβερνώντων της, άλωσαν τον κόσμο προσπαθώντας να καταλήξουν σε
μια συμφωνία που θα είναι εύπεπτη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της.
Μοιάζουν με σταυροφόρους χωρίς τη σύγχρονη πανοπλία της γραβάτας, με
νεωτερισμούς σε κάθε επίπεδο, επικοινωνιακούς, σημειολογικούς, επιχειρημάτων,
λύσεων, πολιτικής. Τα μηνύματα που αποστέλλουν κάθε φορά είναι καταιγιστικά και
η δράση τους μονοπωλεί τα επικοινωνιακά μέσα σ’ όλον τον κόσμο, καθιστώντας το
πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα κορυφαία οικονομικά, και όχι
μόνο, ζητήματα της ειδησεογραφίας. Πέφτουν σε αντιφάσεις, σε παραλογισμούς, σε
υπαναχωρήσεις αλλά και νέες διεκδικήσεις, αναλύουν και συνθέτουν, περιτυλίγουν
με νέες ιδέες το παλαιό, και δείχνουν πως επιζητούν όσο τίποτα άλλο να
ισορροπήσουν στο λεπτό και τεντωμένο σχοινί που τους έταξε η μοίρα,
προασπίζοντας το δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας για το
όνειρο και την ελπίδα. Δεν έχουν την πολιτική εμπειρία των προηγούμενων, δεν
έχουν το πρεστίζ των μεγάλων ηγετών που θα μπορούσαν και μόνο με το πολιτικό
τους εκτόπισμα να επηρεάσουν καταστάσεις κατά το δοκούν. Με τις πρωτοβουλίες τους,
όμως, κινούν το νήμα της διαπραγμάτευσης, παρασύροντας στον σκοπό τους ηγέτες
και οικονομικούς παράγοντες, ακόμα κι όταν είναι για να τους συνετίσουν, να
τους κόψουν τα φτερά, να τους μειώσουν, να τους ευτελίσουν. Καταθέτουν τη νέα
τρελή τους ιδέα και περιμένουν την όποια αντίδραση του αντιπάλου. Αναλύουν και
συνθέτουν και πάλι κάτι νέο χωρίς να περιμένουν, γνωρίζοντας πως ο χρόνος
πρέπει να μετριέται από τις όποιες προσπάθειές τους κι όχι από την αναμονή του
συνομιλητή τους. Υπερασπίζονται τη λογική με στρατηγική παράλογων
επιχειρημάτων, ίσως γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς σήμερα να υπερασπιστεί τη λογική απέναντι στο παράλογο του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Κι όλα αυτά, χωρίς εμπειρία
αλλά με ατσαλένια αυτοπεποίθηση που έχει σπάσει τον τσαμπουκά της αδιαλλαξίας της
αρτηριοσκληρωτικής Ευρώπης. Παίζουν με τη φωτιά, παίζουν με τα θηρία, παίζουν
με τις αγορές, τους επενδυτές, τους θεσμούς, τις υπογραφές των προηγούμενων, τη
συνέχεια του κράτους, την λαϊκή εντολή, τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις,
παίζουν με στρατηγική αλλά χωρίς δεδομένο σχέδιο, αλιεύοντας στα ανοικτά,
μακριά από τις πεπατημένες διαπραγματεύσεις του συνηθισμένου συστημικού
πολιτικού κατεστημένου. Ο λαβύρινθος των αγορών είναι δαιδαλώδης, η
αντιμετώπιση του χρέους και των μνημονίων φαντάζει όπως το κατόρθωμα του Θησέα
απέναντι στον πεινασμένο για αίμα και θυσίες Μινώταυρο, κι ο μίτος της Αριάδνης
είναι ετούτη η δύσκολη διαπραγμάτευση, η διαβούλευση που ίσως το ξετύλιγμα της
να τους επαναφέρει στο δρόμο της ανάπτυξης και της ελπίδας, της επιστροφής. Δεν
ξέρω τι και πόσα θα καταφέρουν σε τούτον τον άνισο αγώνα, αν και μεταξύ μας,
ακόμα κι αυτά που έχουν ήδη κατακτήσει μοιάζουν πολλά. Μόνο εκείνο το μαύρο
πανί με τρομάζει. Η θέα του, που ακόμα κι αν επιτύχουν στην αποστολή τους,
μπορεί να ξεχαστεί στην πορεία. Ας μην τα βάφουμε όμως μαύρα ακόμα, τώρα μόλις
μπήκαμε στο λαβύρινθο, ο Μινώταυρος ακόμα δεν έχει νικηθεί, ο μίτος τώρα ξεδιπλώνεται
δεν ξέρουμε τις αντοχές του. </div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-26552674893069984962015-01-29T09:54:00.001+02:002015-01-29T09:54:00.634+02:00Παιδίον δόξης λαμπρόν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9kGAxV3aBRqp0nVskXfLynoY_9HyNoYEqJ7icMxRlsvjvXQ8Edwj66ya4btCMgCekxuRamgeO0_YjhI8EBBd_qQmA385mVNZ7EfJNWWpDp7BHTHfTfyeJ9tN-Ph0kHMlIYQk7/s1600/Alexis-Tsipras.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9kGAxV3aBRqp0nVskXfLynoY_9HyNoYEqJ7icMxRlsvjvXQ8Edwj66ya4btCMgCekxuRamgeO0_YjhI8EBBd_qQmA385mVNZ7EfJNWWpDp7BHTHfTfyeJ9tN-Ph0kHMlIYQk7/s1600/Alexis-Tsipras.jpg" height="356" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Cambria;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria;">Ο <b>Αλέξης Τσίπρας</b> βρίσκεται
μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί Έλληνας
πολιτικός αρχηγός. Με νωπή λαϊκή εντολή, με μεγάλη δημοτικότητα, με ερείσματα
σε κάθε κοινωνικό ιστό της χώρας, με πολλαπλούς οπαδούς και συμμάχους εντός και
εκτός των συνόρων, αλλά και με τη διάθεση και την όρεξη ενός σαραντάρη να
αφήσει το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. <b>Δεν ξέρω πόσα απ’ όλα αυτά
που μας υποσχέθηκε θα καταφέρει να κάνει πράξη το επιτελείο που τον πλαισιώνει.</b>
Οι περισσότερες προεκλογικές εξαγγελίες του σκοντάφτουν στο θολό και ασφυκτικό
οικονομικό πλαίσιο που παραλαμβάνει από τους προηγούμενους κυβερνώντες.
<b>Δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, συμφωνίες και αξιολογήσεις, επίτροποι και
επιτροπές παρακολούθησης, όροι και πανωτόκια, αγορές και σκληρός ευρωπαϊκός πυρήνας,
όλα, συνθέτουν ένα δύσκολο και εκρηκτικό περιβάλλον, μέσα στο όποιο καλείται να
λειτουργήσει με επιχειρήματα, πρωτοβουλίες, συμμαχίες, τεχνογνωσία, πρόγραμμα αλλά
και διάθεση να αλλάξει μια χώρα που πέντε χρόνια τώρα κινείται μεταξύ φθοράς
και αφθαρσίας, όχι ως ισότιμο μέλος μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας, μα ως το κακό
και παραστρατημένο παιδί που χρήζει επιτήρησης και αυστηρής παραδειγματικής
τιμωρίας.</b><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria;">Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας και
οι άνθρωποί του θα τα καταφέρουν. Να καταδείξουν πως ο δρόμος της υποτέλειας
που πρέσβευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είναι ο μονόδρομος που θεωρούσαν
σώνει και καλά επιβεβλημένο. <b>Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αλλάξει την Ελλάδα,
ίσως γιατί θα πρέπει πριν από αυτό, να επιχειρήσει να αλλάξει την ίδια την
Ευρώπη, αυτό όμως που ξέρω, είναι πως αν καταφέρει έστω και το απειροελάχιστο
απέναντι στους δανειστές μας, θα έχει την ευκαιρία να παραμείνει στο τιμόνι της
χώρας για πολλά χρόνια.</b> Θα έχει την ευκαιρία να εκμηδενίσει τους πολιτικούς του
αντιπάλους, να σβήσει πολιτικά τον παραδοσιακό χώρο της κεντροαριστεράς, να
λεηλατήσει τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, να διευρύνει την επιρροή του προς
τα δεξιά αλλά και να εισχωρήσει με έμμεσο τρόπο στον χώρο της, αφού μέρος της επιτυχίας
του θα καρπωθεί και ο πολιτικός χώρος που συμμαχεί μαζί του στη νέα κυβέρνησή
του. <b>Πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για τον νέο πρωθυπουργό. Στο χέρι του είναι
εκείνο το «ε» του πεδίου να το μετατρέψει σε «αι» και να κατακτήσει τη δόξα που
θα του αξίζει, μα πρώτιστα, να περισώσει ό,τι απέμεινε από τούτη τη βασανισμένη
και πτωχευμένη χώρα. </b><o:p></o:p></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-59732589859702431082015-01-16T12:33:00.001+02:002015-01-16T12:33:12.786+02:00Η Μέρκελ το έκανε το χρέος της, εμείς;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpfqfytCDPgTWQi2NTHY7hZKN98v3dYsqun1DHDNZ2cdVqOJbQ_vPnPzfBgho-JIma5jCDyUJo4E89YvNf3I4c-6JHUhMRsiZl9TSJda3IldfB-UyMETwNZdfdqAnUZPHqm_1n/s1600/10301601_817322205006764_1289220340994814358_n+(1).jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpfqfytCDPgTWQi2NTHY7hZKN98v3dYsqun1DHDNZ2cdVqOJbQ_vPnPzfBgho-JIma5jCDyUJo4E89YvNf3I4c-6JHUhMRsiZl9TSJda3IldfB-UyMETwNZdfdqAnUZPHqm_1n/s1600/10301601_817322205006764_1289220340994814358_n+(1).jpg" height="400" width="310" /></a><span style="font-family: Calibri;">Και
τι δεν είχε ο μπαξές σε τούτη τη σύντομη προεκλογική περίοδο που βιώνουμε, μα
όσα κι αν ζούμε, πιστέψτε με, δεν διαφέρουν και πολύ από τις προηγούμενες
εκλογικές αναμετρήσεις. Και τούτη τη φορά πάντως, όσα χρόνια κι αν πέρασαν,
συνεχίζουν να κυριαρχούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τα ίδια χιλιοειπωμένα
διλήμματα των προηγούμενων εκλογών: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Μνημόνιο και
Αντιμνημόνιο», «Ευρώ ή Δραχμή», «Οργή εναντίον Φόβου». Και τα ζητούμενα του
τόπου ζουν και βασιλεύουν και παραμένουν τα ίδια. Οι μεταρρυθμίσεις, που όσες
κι αν έγιναν μέχρι τώρα, ακόμα δεν έχουν γίνει ή έγιναν κατά το δοκούν, προς
λάθος κατεύθυνση, με επιπολαιότητα, με ερασιτεχνισμό, με «εξωτερική παρέμβαση»
με έντονη την κοινωνική ανισότητα. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο φορολογικό
σύστημα, που όσο κι αν προσπάθησαν οι κυβερνώντες σαράντα χρόνια, ακόμα
παραμένει άδικο και ανορθολογικό. Η ισονομία και ισοπολιτεία που παρότι
κατοχυρώνεται συνταγματικά παραμένει μόνο στα χαρτιά. Η πάταξη της διαφθοράς
και της φοροδιαφυγής που σαράντα χρόνια τώρα έχουν εδραιωθεί κι έχουν γίνει
κτήμα της ίδιας της κοινωνίας μας. Η ανάπτυξη που έρχεται αλλά ακόμα δεν λέει
να φανεί. Η σχέση του κράτους και του πολίτη που δοκιμάζεται και έχει ακόμα να
δοκιμαστεί πολύ. Οι υποσχέσεις, οι ελπίδες, ο θυμός, η οργή, τα επιχειρήματα
εκείνων που μιλούν εκ του ασφαλούς, η ανικανότητα, η επιπολαιότητα, ο λαϊκισμός
που δίνει και παίρνει, οι υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά, η ανάγκη που αποτελεί
το επικρατέστερο εκλογικό κριτήριο, ο φόβος για τα χειρότερα που ακόμα δεν
έχουν έρθει. Η αλλαγή που θεωρείται επιβεβλημένη νομοτελειακά, οι λευκές
επιταγές που δίδονται απλόχερα με προσημειωμένα ψηφοδέλτια. Ποιους να ψηφίσεις,
λοιπόν; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Αυτούς
που μας κυβερνούν τόσα χρόνια και απέτυχαν να υλοποιήσουν όλα αυτά που μας
υποσχέθηκαν σαράντα χρόνια τώρα; Αυτούς που ασέλγησαν με χείριστο τρόπο στο
όνομα της σωτηρίας μας πάνω σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους; Αυτούς που
χρησιμοποίησαν την εκλογική ανοχή μας για να υπηρετήσουν το συμφέρον μιας χώρας
και μιας Ευρώπης που αποφασίζει να θυσιάσει τον κόσμο της στο βωμό της ίδιας
της υπόστασής της; Αυτούς που πλούτισαν τα χρόνια της κρίσης, που δεν έβγαλαν
συμπεράσματα για τις αιτίες που μας οδήγησαν μέχρις εδώ, αυτούς που συνεχίζουν
να ζουν με παχυλούς μισθούς, να αυγατίζουν την περιουσία τους, να μιλούν αφ’
υψηλού; Ποιος φταίει αλήθεια για όσα
ζήσαμε όλα ετούτα τα χρόνια; Αυτοί που κυβέρνησαν πριν τα μνημόνια κι έκαναν
του κεφαλιού τους; Αυτοί που μας επέβαλαν με το έτσι γουστάρω τα μνημόνια και
τους νόμους που τα συνόδεψαν; Αυτοί που υποσχέθηκαν να μας βγάλουν από τα
μνημόνια με ισοδύναμα μέτρα και συνέχισαν να χορεύουν στο σκοπό τους με την
ίδια και χειρότερη συνταγή; Αυτοί που κλήθηκαν να αναλάβουν ευθύνες άλλων εις
βάρος του λαού, αλλά ποτέ δεν απόδωσαν τις ευθύνες σ’ αυτούς που έπρεπε; Αυτοί
που θέλουν την Ευρώπη με το στανιό αλλά δεν υπολογίζουν πως ίσως η Ευρώπη να
μην μας θέλει; Αυτοί που ευαγγελίζονται το καινούργιο με χρησιμοποιημένα και
ακατάλληλα υλικά; Αυτοί που συνεχίζουν να υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα
χωρίς να υπολογίζουν πως δεν θέλουμε, διάολε, τον ουρανό με τα άστρα αλλά τα
αυτονόητα για μιας αξιοπρεπή ζωή; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Η
χώρα πτώχευσε, μα το δυστύχημα δεν είναι αυτό, αλλά πως πτωχεύει όλο και
περισσότερο καθημερινά. Πτώχευσε το ίδιο το πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι της
πολιτικής, οι κυβερνήσεις, οι ιθύνοντες, οι πρεσβευτές του λαού. Πτώχευσε
ετούτη η χώρα. Στέρεψε από ηγέτες, από ανιδιοτέλεια, από θάρρος και τόλμη, από
επιχειρήματα, από άξιο πολιτικό λόγο, από αντοχές, από αποθέματα, από ευθιξία,
από φιλότιμο. Στερέψαμε αλλά δεν φθάσαμε ακόμα στον πάτο. Όχι, αφού καμιά
κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη για ό,τι βιώνουμε, γιατί αν είχαν, όλο και κάποιοι θα
ήταν κατηγορούμενοι για όσα βιώσαμε, κάποιοι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για όλα
εκείνα τα σκάνδαλα, του χρηματιστηρίου, των ευρηματικών στατιστικών, των
ομολόγων, του Βατοπεδίου, των υποκλοπών, της </span><span lang="EN-US" style="font-family: Calibri; mso-ansi-language: EN-US;">Siemens</span><span style="font-family: Calibri;">, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των μεγάλων έργων
που αποδείχθηκαν πολυέξοδες μακέτες επί πληρωμή για τις μασέλες ημετέρων. Μόνο
ο λαός τιμωρήθηκε όσο του άξιζε για όλα τα παραπάνω. Για τις επιλογές του, τους
εκλεκτούς του που τον εκπροσωπούσαν, για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, για
την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τις τύχες του στις πλάτες τους. Μόνο ο
λαός και κανείς άλλος δεν πλήρωσε και με το παραπάνω τα αίσχη των κυβερνήσεών
του. Κι αυτό είναι που πονάει, τώρα, λίγο πριν τις εκλογές. Και είναι ο μόνος
που κάνει και την αυτοκριτική του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Ζούμε
την εποχή του παραλόγου. Την εποχή που η Ρόδος και η Μύκονος με νόμο έχουν
χαμηλότερο ΦΠΑ από την Ερείκουσα, τους Οθωνούς και το Μαθράκι, την εποχή που
δεν έχει σημασία πόσα χρωστάς στην εφορία, σημασία έχει ποιος είσαι για το αν
θα πληρώσεις και πότε, την εποχή των πετσοκομμένων συντάξεων και μισθών, των
επαγγελματιών ανέργων, των ιδιοκτητών που πληρώνουν νοίκι για το σπίτι τους,
των ξενιτεμένων πτυχιούχων, των απαξιωμένων πτυχίων, των απολύσεων μέσω ΑΣΕΠ,
του νομότυπου και όχι του νόμιμου, του ανήθικου που αφού το κάνουν όλοι γίνεται
αυτόματα και ηθικό. Τη εποχή που και να ήθελες να βγάλεις λεφτά στο εξωτερικό
δεν έχεις, γαμώ το κέρατό μου. Την εποχή της άδειας κατσαρόλας, των φρούδων
υποσχέσεων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Καλό
βόλι, λοιπόν, λαέ, ψήφισε όπως νομίζεις. Η ψήφος σου χρυσοπληρώθηκε τόσα χρόνια
και θα σου την κοστολογήσουν εκ νέου, μην αυταπατάσαι. Όπως και να έχει πάντως,
η Μέρκελ και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας το έκαναν το χρέος τους. Μας έσωσαν.
Χέστηκαν για τις εκλογές και τα διλήμματά μας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Υ.Γ.:
Το χρηματοδοτικό κενό είναι σαν το χαρτί υγείας που τελείωσε και το έχεις άμεση
ανάγκη. Ή τα κρατάς για όσο αντέξεις ή τα κάνεις και τα λούζεσαι
χρησιμοποιώντας ό,τι βρεις μπροστά σου. Αυτό το «ό,τι βρεις», να ξέρεις πως
είναι πάντα ο λαός.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-84108695038469007322014-12-16T08:21:00.002+02:002014-12-16T08:25:01.760+02:00Η Ναταλία Καποδίστρια για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRNx4mxyY-2HR4r48BlsPh0zjgEgYn-MgdEoS1lyMOQS6N3d1MvpdlP305b_VAjbViAIOnapAVhpOKakLDaEEVq5FJzC9oXTF3LsoKQugtGrErn-keoQoxVRWfF0mj5MbA1_Nu/s1600/NATALIA-KAPODISTRIA.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRNx4mxyY-2HR4r48BlsPh0zjgEgYn-MgdEoS1lyMOQS6N3d1MvpdlP305b_VAjbViAIOnapAVhpOKakLDaEEVq5FJzC9oXTF3LsoKQugtGrErn-keoQoxVRWfF0mj5MbA1_Nu/s1600/NATALIA-KAPODISTRIA.jpg" height="274" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: yellow; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><b><i>Ομιλία της ηθοποιού κας Ναταλίας Καποδίστρια</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: yellow; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><b><i>στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: yellow; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><b><i>στην 18η Έκθεση Βιβλίου στις Σινιές</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Καλησπέρα
κυρίες και κύριοι.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: small;">Ευχαριστώ θερμά τον <b>Νίκο Παργινό</b> για την τιμή που
μου έκανε όταν πριν - θα είναι δυο
μήνες τώρα - μου ζήτησε να συμμετέχω στην αποψινή εκδήλωση παρουσίασης του
βιβλίου του: </span><i><b>«Ο κανόνας της ορθής γωνίας»</b></i><span style="font-size: small;">.
Συμπέρανα πως θα ήθελε να διαβάσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του - κάτι
που συχνά μου ζητείται - λόγω της ιδιότητάς μου του ηθοποιού. Όταν όμως
αντιλήφθηκα πως θα ήθελε να μιλήσω για το βιβλίο, σκέφτηκα – καθώς δεν είμαι
ούτε λογοτέχνης, ούτε κριτικός ούτε ιστορικός... - σκέφτηκα να μιλήσω όπως θα
μιλούσα σ’ έναν φίλο αν με ρωτούσε πως μου φάνηκε. Πως ένοιωσα και τι αποκόμισα
από το ταξίδι μου μέσα από αυτές τις 500 περίπου σελίδες, της εξαιρετικής αυτής
έκδοσης. <b>Ήταν ωραιότατο το ταξίδι λοιπόν αυτό. Πλούσιο σε ακέρια συναισθήματα.
Δάκρυσα και αναστέναξα πολλές φορές. Είδα μπροστά στα μάτια μου τοπία, βουνά
και θάλασσες, άκουσα </b></span><b>ψιθύρους</b><span style="font-size: small;"><b> και φωνές αληθινές: σε εξοχές, πεδία μαχών και
πίσω από κλειστές πόρτες... γεγονότων που άλλα τα γνώριζα και άλλα όχι.
Αισθάνθηκα, έμαθα και σκέφτηκα. Συνδύασα παρελθόν και παρόν και
επαναπροσδιόρισα σκέψεις και
κατευθύνσεις δράσης. Νομίζω, πως όλα αυτά είναι ό,τι πολυτιμότερο και
αξιολογότερο θα είχε να σου προσφέρει το διάβασμα ενός ιστορικού
μυθιστορήματος.</b><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Καθώς ανέφερα προηγουμένως, δεν είμαι ιστορικός,
κριτικός ή λογοτέχνης. Τα τελευταία χρόνια εδώ στη πατρίδα μου την Κέρκυρα όπου
ζω, εργάζομαι ως διδασκάλισσα της υποκριτικής σε ερασιτέχνες της θεατρικής τέχνης. Ο κύριος όγκος των
μαθητών μου είναι παιδιά, εκεί κοντά στην αποφοίτησή τους από το Λύκειο και στα
πρώτα χρόνια των σπουδών τους. Το μάθημα συχνά με έχει κάνει να αναφερθώ, όταν
μελετώντας έναν Ελύτη, ένα Καβάφη ή έναν Ευριπίδη ξανά σου έρχεται αυθόρμητα να
μιλήσεις για την γλώσσα και την ιστορία του τόπου μας, αρθρώνοντας το
γνωστό: <i>«Λαός που δεν έχει μελετήσει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την
ξαναζήσει.».</i> Καθώς δε, ο γραπτός μας λόγος έχει χάσει – επιτρέψτε μου,
εντέχνως και στοχευόμενα, τα γράδα του: τις κάθετες που βυθομετρούν το γένος
μας και τις οριζόντιες που καταδεικνύουν την δυνάμει εμβέλεια μας ως είδος
ανθρώπου... γράφουμε </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">greenglish</span><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> και μιλάμε κάτι ανάλογο, κατά συνέπεια... φοβόμαστε να
επιστρέψουμε και από πού να το πιάναμε... να μάθουμε για την ιστορία μας και
τον τόπο μας.
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><b>«<i>Ο κανόνας της
ορθής γωνίας»</i> με γεμίζει ελπίδα και συγκίνηση βαθιά... πως για εκείνους
τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους που δεν πρόλαβαν ακόμα να μελετήσουν
σχετικά με τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους... υπάρχει τρόπος και
ελπίδα: αυτές οι 500 σελίδες του κανόνα
της ορθής γωνίας. «<i>Ο κανόνας της ορθής γωνίας»</i> – κατά την κρίση μου - μπορεί άνετα να
συμπεριληφθεί στην λίστα εκείνη των πονημάτων, που δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση
στον λαό μας, κρούουν τον κώδωνα και φωτίζουν τον δρόμο τον </b><i><b>ορθό. </b><o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Η ιστορία ξεδιπλώνεται για τον αναγνώστη μέσα από τα
μάτια του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Antonio</span><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Θαλή, ο όποιος ακολουθεί τον δάσκαλό και ήρωά του –
που είναι και ο ήρωας του βιβλίου- <b>Σταμάτη Βούλγαρη</b>. Μέσα από τις διηγήσεις του
ίδιου του Σταμάτη, που συχνά είναι σπαραχτικές εξομολογήσεις στον νεαρό Θαλή,
μαθαίνουμε για τη ζωή του πριν τη γνωριμία τους. Πως έφυγε, εφτάχρονο αγόρι,
από την Λευκίμμη όπου γεννήθηκε και έζησε ως τότε, για να πάει στη πόλη της
Κέρκυρας, εσώκλειστος στην σχολή των Φραγκισκανών μοναχών Αγία Ιουστίνη. Εκεί
θα γνωρίσει τον συνομήλικο του <b>Ιωάννη</b> – που είναι ο άλλος ήρωας του βιβλίου -
θα γίνουν φίλοι και μαζί θα αρχίσουν να σχεδιάζουν τα ταξίδια τους και να
ονειρεύονται τον κόσμο όπως τον οραματίζονται.
Σαράντα τρία χρόνια αργότερα – Γενάρης του 1827 - πάνω στο Αγγλικό
πολεμικό </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Warspite</span><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> που μεταφέρει τον πρώτο Κυβερνήτη στην Ελλάδα, δυο
γκριζομάλληδες άντρες, καταμεσής στο Ιόνιο, ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο με
την ίδια συγκίνηση δυο εφτάχρονων αγοριών που οραματίζονταν έναν καινούργιο
κόσμο.</span><span style="font-family: Georgia; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ανάμεσα στις δύο σκηνές που διάλεξα να σας διαβάσω,
υπάρχει μισός αιώνας ευρωπαϊκής ιστορίας. Πενήντα χρόνια από τα πλέον ταραγμένα
και καθοριστικά για το μέλλον της γηραιάς ηπείρου. Ο συγγραφέας παρακολουθεί
τους δύο ήρωές του να δίνουν ο καθένας τον δικό του αγώνα σε τελείως ανόμοια
πεδία. Επαναστάτης στρατιώτης ο Σταμάτης, αλλά και σπουδαστής καλών τεχνών και
ελεύθερος ακροατής στην αρχιτεκτονική σχολή του πολυτεχνείου στο Παρίσι.
Γιατρός ο Ιωάννης, στην υπηρεσία των
φτωχών στην Κέρκυρα κι’ ύστερα διπλωμάτης να κινείται με μοναδική επιτυχία στην
πολιτική σκακιέρα της εμπόλεμης Ευρώπης ως Υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας.
Μέσα από τα μάτια του Θαλή, κυριολεκτικά αλωνίζουμε την Ευρώπη. Βρισκόμαστε
πότε στο Παρίσι, πότε στη Βιέννη ή την Αγία Πετρούπολη, στη μάχη του Βατερλό,
σε διάφορες Ιταλικές πόλεις στην Νότιο Αμερική! Και παράλληλα ζούμε τις δίδυμες
σπαραχτικές ιστορίες αγάπης που στοιχειώνουν τις ζωές τους: Φωτεινή και Ρωξάνδρα, θα θυσιαστούν
οικειοθελώς στο βωμό του κοινού οράματος των αγαπημένων τους. Γιατί μέσα από
τις διαφορετικές διαδρομές οι δυο τους παραμένουν πιστοί στον αγώνα για την
λευτεριά της πατρίδας. Αλληλογραφούν και σπάνια υπάρχουν φορές που
συναντιούνται όταν οι υποχρεώσεις τους τυγχάνει να τους φέρουν στην ίδια πόλη. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Παρίσι 1824, ο Ιωάννης επισκέπτεται το Σταμάτη στο
σπίτι του όπου αναρρώνει από τα τραύματα του μετά την εκστρατεία στην Ισπανία,
Συζητούν για την κατάσταση στην Ευρώπη και τις πολιτικές εξελίξεις αλλά κυρίως
για το αβέβαιο μέλλον της Ελληνικής Επανάστασης. Οι ξένες δυνάμεις φαίνονται
απρόθυμες να συμπαρασταθούν και οι ανταγωνισμοί των ντόπιων οπλαρχηγών και
φατριών δίνουν ευκαιρίες στους Τούρκους να ανακτήσουν εδάφη που με τόσο κόπο
είχαν κερδιθεί τα προηγούμενα 2 χρόνια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σαν παιδιά είχαν κάνει τα ίδια όνειρα, σαν έφηβοι τους
έκαιγε η ίδια δίψα για γνώση. Είχαν την ίδια καθάρια συνείδηση και πίστη στον
Άνθρωπο, η οποία εκπορευόταν από μια βαθύτερη πίστη στο Θεό. Και ενώ αξιώθηκαν
δάφνες και τιμές, διακρίσεις και μετάλλια, παρέμειναν ταπεινοί εργάτες στην
υπηρεσία της πατρίδας, χωρίς να προσβλέπουν στο κέρδος ή τα προσωπικά οφέλη.
Σχεδιάζοντας και χτίζοντας πόλεις, χαράζοντας το μέλλον της πολύπαθης πατρίδας
τους, έζησαν, δούλεψαν, λαβώθηκαν γι’ αυτό που πίστεψαν... κι έτσι πορεύτηκαν
ως τον θάνατο. <span style="text-align: justify;">Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 στο Ναύπλιο. Ο
κύριος Παργινός στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, μας υπενθυμίζει
(πληροφορώντας και όσους δεν το γνωρίζουν):</span><span style="text-align: justify;">
</span><span style="text-align: justify;">«έχουν περάσει 183 χρόνια από την δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη
Καποδίστρια. Οι Βρετανικές αρχές συνεχίζουν να θεωρούν τον φάκελο της υπόθεσης
άκρως απόρρητο μη επιτρέποντας τη πρόσβαση σ’ αυτόν.» Καθένας μπορεί να
υποθέσει το γιατί, να οργιστεί να πικραθεί να βλαστημήσει... Οι μεγάλες
δυνάμεις </span><i style="text-align: justify;">«κοιτούν το συμφέρον τους»,</i><span style="text-align: justify;">
που λέει και ο κόσμος. Και οι μικρές , τάχα όχι;</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="text-align: justify;">Στα κατά Τερτσέτη απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη (</span><i style="text-align: justify;">σελίδα 788)</i><span style="text-align: justify;">, έχουμε
αναφορά στην πρώτη συνάντηση του Ιωάννη Καποδίστρια με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη
– και μετέπειτα δολοφόνου του -, όταν ο δεύτερος το 1828 μετέβη στην Αίγινα
προκειμένου να μεταφέρει επίσημα τα διαπιστευτήρια της οικογένιάς του, στον
Κυβερνήτη. Στο απόσπασμα, που αποτελεί διήγηση της συνάντησης από αυτήκοο
μάρτυρα, αναφέρετε: </span><i style="text-align: justify;">«… τον εδέχθη εκείνος
ως πατέρας τον υιό, αλλά του είπε.....
μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους. Μετρούμε εις τα
δάχτυλα την επικράτειά μας: τ’ Ανάπλι, την Αίγινα, Πόρον, Ύδραν, Κόρινθον,
Μέγαρα, Σαλαμίνα...». </i><span style="text-align: justify;">Κι αυτά όλα τα μέρη, όπως γνωρίζουμε αποτελούσαν</span><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;">απλά αυτόνομες περιοχές εντός της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. </span><span style="text-align: justify;">Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1831 υπογράφεται το 4</span><sup style="text-align: justify;">ο</sup><span style="text-align: justify;">
πρωτόκολλο</span><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;">του Λονδίνου. Ένας τιτάνιος
διπλωματικός αγώνας που είχε ξεκινήσει από το 1828, από μεριάς του Κυβερνήτη,
φέρνει 13 ημέρες πριν την δολοφονία του στο Ναύπλιο, τη συνοριακή γραμμή του
ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στο όριο Παγασητικού – Αμβρακικού. Επιτρέψτε μου
να εμπνέομαι έναν αναστεναγμό από τα κατάβαθα της ψυχής του Κυβερνήτη, στα
μέτρα ενός Οιδίποδα επί Κολωνό, όταν η συνοριακή αυτή γραμμή σφράγιζε παράλληλα
το μοιραίο εκείνου του φθινοπωρινού πρωινού στο Ναύπλιο... μόλις 13 ημέρες μετά.</span><span style="text-align: justify;"> </span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">«</span><i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η
σκανδαλώδης εύνοια των στασιαστών της Ύδρας και της Μάνης από τους αντιπρέσβεις
<span style="letter-spacing: -.65pt;">της Αγγλίας και της Γαλλίας, καθώς και από
τους ναυάρχους, πείθει και τον πλέον δύσπιστο για την υπονόμευση του Κυβερνήτη
που θα πλήρωνε με την ίδια του τη ζωή τον διπλωματικό του θρίαμβο. Δεκατρείς μέ</span>ρες μετά το Πρωτόκολλο
της 14ης Σεπτεμβρίου 1831 ελληνικά χέρια έκοβαν το νήμα της ζωής του. Ο θάνατός
του στέρησε το Έθνος από το μοναδικό στήριγμα ασφάλειας και προοπτικής, είχε δε
μακροπρόθεσμα <span style="letter-spacing: -.65pt;">τραγικές συνέπειες. Το πρόωρο
τέλος του Κυβερνήτη υπήρξε μια από τις πρωτογενείς αιτίες που το αίτημα εθνικής
ολοκλήρωσης και πολιτικού εκσυγχρονισμού, παρέμεινε μέχρι τις ημέρες μας
τραγικά αδικαίωτο.» </span></span></i><br />
<i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="letter-spacing: -.65pt;"><b>(απόσπασμα από την
ομιλία του Κώστα Χατζηαντωνίου «</b></span></span></i><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><i><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια για τη χάραξη
των συνόρων του νεοελληνικού Κράτους», στο Συνέδριο «</span></i></b><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><i><span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΝΤΕ
ΜΙΡΑΝΤΑ» από την «Ακαδημία Θεσμών και Πολιτισμών».)</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; letter-spacing: -.65pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Θα ήθελα να κλείσω με ένα ακόμα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του
Τερτσέτη και της συνάντησης Καποδίστρια –Μαυρομιχάλη. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoBodyText2">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">«... δια πολυετίαν ακόμη η ζώνη του προδρόμου πρέπει να
είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα.
Ως οι παλαιοί ήρωες ή οι Βασιλείς της Ελλάδας πρέπει να φυτεύομεν
δένδρα, να ανοίγομεν δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομεν
την κοινωνίαν μας με νόμους συμφώνους με το έθνος μας. Ούτε οπίσω, ούτε εμπρός
του καιρού μας. Μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη
ατελείωτον. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά Ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το
στόμα μας, όχι ως οι χειρούργοι της Ευρώπης κόφτοντας, αλλά με το στόμα μας να
βυζαίνομεν το έμπυο της πατρίδος μας, δια να τη γιάνωμεν... Ένα μόνον φοβούμαι
πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνησις τύχει να
συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων – επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το
μυστήριον της ζωής του, τον νόμον της ευτυχίας του, αν πλανεθεί ο ελληνισμός
σας και σηκωθεί σκοτάδι μεταξύ μας, ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν
μου, θολωθούν και με οι οφθαλμοί, ποιος ηξεύρει... που θα πάμε, τι θα γενούμε;
Ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλλων, αλλ’ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν
κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τες
εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως Κυβέρνησις, δεν
λαθεύομαι, τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτεμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα
των λογιοτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερον
αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική
μα, αν βασιλεύει την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος, μόνον το αίσθημα το Ελληνικό.
Ο φιλίκοος των ξένων είναι προδότης...»</span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; letter-spacing: -.65pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; letter-spacing: -.65pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ναταλία Καποδίστρια, ηθοποιός<o:p></o:p></span></i></b></div>
<b><i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: 12.0pt; letter-spacing: -.65pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">13 Δεκεμβρίου 2014</span></i></b></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-38991939452548916562014-12-15T10:43:00.001+02:002014-12-15T13:31:55.462+02:00"Ο κανόνας της ορθής γωνίας" στις Σινιές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuEqe-l-eF0VD8_9sXvfQFVNyxsILcc7h3WBzjfEbZaODbE2fQh3B1KyIZ7l3f0hZS853wY4rufE8478k-9VNbJN9C4nG2lKXkfocFcESpAQbe3uhd7noh6okXO8G5P_3Pj0_Q/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuEqe-l-eF0VD8_9sXvfQFVNyxsILcc7h3WBzjfEbZaODbE2fQh3B1KyIZ7l3f0hZS853wY4rufE8478k-9VNbJN9C4nG2lKXkfocFcESpAQbe3uhd7noh6okXO8G5P_3Pj0_Q/s1600/2.jpg" height="224" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σε μια
συγκινητική εκδήλωση στα πλαίσια της <b>18<sup>ης</sup> Έκθεσης Βιβλίου</b> που
διοργανώνει ο <b>Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Σινιών</b>, παρουσιάστηκε το <b>Σάββατο
13 Δεκεμβρίου 2014</b>, στην φιλόξενη αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου, το
ιστορικό μυθιστόρημα του <b>Νίκου Παργινού</b>: <b>«Ο Κανόνας της ορθής γωνίας»</b>.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών που
εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια και σχόλια για το βιβλίο και την προσπάθεια
του <b>Νίκου Παργινού</b>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σύντομο χαιρετισμό στην εκδήλωση έκανε ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. <b>Γιάννης
Γαρνέλης</b>, καλωσορίζοντας τους παριστάμενους, τους ομιλητές της εκδήλωσης
και τον συγγραφέα στις Σινιές, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την <b>18<sup>η</sup>
Έκθεση Βιβλίου</b> του Συλλόγου. Ο κ. <b>Γαρνέλης</b>, μεταξύ άλλων, τόνισε πως
αποτελεί τιμή για τον Σύλλογο και την περιοχή η συγκεκριμένη παρουσίαση και
εξήρε την προσπάθεια του συντοπίτη συγγραφέα.</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOC1VhyemsQco4MYOnSE6HwrkmWQ61ojxSFFfcwNPXRu937PlPJuIhoScPi29LJE1M52A2dPHjMTpqr-g1YGK7daYdjXwPfCQf1jRrzNow6CmlrlM_rwg8SSZX2wPfdqRLLSzC/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOC1VhyemsQco4MYOnSE6HwrkmWQ61ojxSFFfcwNPXRu937PlPJuIhoScPi29LJE1M52A2dPHjMTpqr-g1YGK7daYdjXwPfCQf1jRrzNow6CmlrlM_rwg8SSZX2wPfdqRLLSzC/s1600/1.jpg" height="292" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Μέσα σε φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα, η ηθοποιός κα </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ναταλία
Καποδίστρια</b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">, γνήσιος απόγονος της οικογένειας του πρώτου κυβερνήτη,
προλόγισε το βιβλίο, αναφερόμενη κυρίως στην προσπάθεια του συγγραφέα να
αποτυπώσει στο έργο του μιαν εποχή που μοιάζει τόσο μακρινή μα και τόσο
παραπλήσια με τη σημερινή. Διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο, η κα </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Καποδίστρια</b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">
ταξίδεψε το κοινό στις σελίδες του βιβλίου, μεταφέροντας με τον καλύτερο δυνατό
τρόπο συναισθήματα, δίνοντας ζωή στο κείμενο του </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Νίκου Παργινού</b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">. "</span><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;"><b>Ήταν ωραιότατο το ταξίδι</b>", δήλωσε μεταξύ άλλων η ηθοποιός. "<b>Πλούσιο σε
ακέρια συναισθήματα. Δάκρυσα και αναστέναξα πολλές φορές. Είδα μπροστά στα
μάτια μου τοπία, βουνά και θάλασσες, άκουσα ψίθυρους και φωνές αληθινές: σε
εξοχές, πεδία μαχών και πίσω από κλειστές πόρτες... γεγονότων που άλλα τα
γνώριζα και άλλα όχι. Αισθάνθηκα, έμαθα και σκέφτηκα. Συνδύασα παρελθόν και
παρόν και επαναπροσδιόρισα</b></span><span style="font-size: 12pt;"><b> </b></span><span style="font-size: 12pt;"><b>σκέψεις και
κατευθύνσεις δράσης. Νομίζω, πως όλ’ αυτά είναι ό,τι πολυτιμότερο και
αξιολογότερο θα είχε να σου προσφέρει το διάβασμα ενός ιστορικού
μυθιστορήματος</b>".</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο μηχανικός κ. <b>Σεβαστιανός Μεταλληνός</b>, αναφέρθηκε διεξοδικά
στην επιτυχημένη προσπάθεια του συγγραφέα να αναδείξει με τον καλύτερο δυνατό
τρόπο το έργο και τη συμβολή τόσο του <b>Σταμάτη Βούλγαρη</b> στην αναμόρφωση
του ελλαδικού χώρου, με την <b>πολεοδόμηση εννέα πόλεων</b> καθώς και τον
σχεδιασμό και τη δημιουργία μεγάλων τεχνικών έργων υποδομής, όσο και στην
τεράστια συμβολή του πρώτου κυβερνήτη, <b>Ιωάννη Καποδίστρια</b> για τη
δημιουργία του ελληνικού κράτους. <b>«Ο Νίκος Παργινός πετυχαίνει μέσα από το
βιβλίο του να μας μεταφέρει με ιστορική αλήθεια το κλίμα εκείνης της εποχής,
φροντίζοντας να αναδείξει τον στρατηγικό ιστορικό ρόλο της Κέρκυρας, τόσο στον
ελλαδικό όσο και στο ευρωπαϊκό χώρο. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ο
αναγνώστης διαβάζει ιστορία, όχι όπως συνηθίζεται μέσα από τα ιστορικά βιβλία,
αλλά έτσι όπως θα έπρεπε να διδάσκεται». <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: #FEFEFE; mso-bidi-font-family: Calibri;"><span style="background-color: black; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: #FEFEFE; mso-bidi-font-family: Calibri;"><span style="background-color: black; color: white; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο αρχιμανδρίτης και βυζαντινολόγος δρ. <b>Παντελεήμων
Τζορμπατζόγλου</b> εκθείασε το συγγραφικό έργο του <b>Νίκου Παργινού</b>,
δηλώνοντας πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που ήταν από τους πρώτους αναγνώστες
του βιβλίου και είχε την ευκαιρία να το διαβάσει πριν ακόμα κυκλοφορήσει στο
ευρύ κοινό μέσα σε μια νύχτα, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. <b>«Ο Νίκος
Παργινός, μετά το εξαιρετικό <i>Τάγμα της ελπίδας</i>, μας χάρισε ένα ακόμα
καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα…»</b>, επισήμανε μεταξύ άλλων, <b>«…αποδεικνύοντάς
μας με τον καλύτερο τρόπο πως αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο σύγχρονο
λογοτέχνη»</b>. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background: #FEFEFE; mso-bidi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iEjfWppFeRn0f0F0gtCUBSohP8DIxi_hyphenhyphenS8h8ILFWuIy7CCWw3JOetnFKd580MFC0WJ2s2I2FePcc8R1SWIH-Ku8ftWsOINb_GgYq0k6RDioYokip2TEUm5qyKBgA_YkCLA1/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iEjfWppFeRn0f0F0gtCUBSohP8DIxi_hyphenhyphenS8h8ILFWuIy7CCWw3JOetnFKd580MFC0WJ2s2I2FePcc8R1SWIH-Ku8ftWsOINb_GgYq0k6RDioYokip2TEUm5qyKBgA_YkCLA1/s1600/6.jpg" height="316" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο συγγραφέας <b>Νίκος Παργινός</b>, κλείνοντας τον κύκλο των ομιλιών,
ευχαρίστησε θερμά όλους τους παριστάμενους και τους συντελεστές της εκδήλωσης
για την αγάπη και το ενδιαφέρον που επέδειξαν για το νέο του βιβλίο και τα
τιμητικά τους λόγια για την προσπάθειά του, και δήλωσε χαρούμενος που επέστρεψε
και πάλι στον φιλόξενο χώρο της έκθεσης βιβλίου που διοργανώνει κάθε χρόνο ο δραστήριος
Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος της περιοχής, αλλά και συγκινημένος που
παρουσιάζει τον <b>«Κανόνα της ορθής γωνίας»</b> στα πάτρια εδάφη, όπως ανέφερε
χαρακτηριστικά. <b>«Έχουν περάσει 183 χρόνια από τη δολοφονία του κυβερνήτη
Ιωάννη Καποδίστρια», </b>δήλωσε κλείνοντας ο συγγραφέας.<b> «Οι βρετανικές
αρχές συνεχίζουν να θεωρούν ακόμα και σήμερα το φάκελο της υπόθεσης <i>άκρως
απόρρητο</i>, μη επιτρέποντας την πρόσβαση σ’ αυτόν. Είναι ακόμα πιο τραγικό
όμως, εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές και τη στάση μας, να αποκλείουμε χωρίς
λόγο και αιτία την πρόσβασή μας στα ίδια εκείνα τα μονοπάτια της ιστορίας, που
έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν. Γι’ αυτό και θεωρώ πως ο «Κανόνας της ορθής
γωνίας» είναι ένα επίκαιρο βιβλίο, όσο ποτέ. Ένα βιβλίο που έχει να μας αφήσει
πολλά για το παρελθόν, και να μας διδάξει ακόμα περισσότερα για το μέλλον».<o:p></o:p></b></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyTextIndent">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Επόμενος
σταθμός του βιβλίου μετά την <b>Κέρκυρα</b>, την <b>Λευκίμμη</b>, την <b>Αθήνα</b>,
την <b>Πάτρα</b> και την <b>Θεσσαλονίκης</b> θα είναι η πόλη των <b>Ιωαννίνων</b>.</span><o:p></o:p></div>
</div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-GxuwjjzOynw%2FVI6d5xSb0mI%2FAAAAAAAABWU%2FPiAZ3sF6F78%2Fs1600%2F6.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iEjfWppFeRn0f0F0gtCUBSohP8DIxi_hyphenhyphenS8h8ILFWuIy7CCWw3JOetnFKd580MFC0WJ2s2I2FePcc8R1SWIH-Ku8ftWsOINb_GgYq0k6RDioYokip2TEUm5qyKBgA_YkCLA1/s1600/6.jpg" -->Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-92069959161050311152014-12-05T13:25:00.000+02:002014-12-05T19:55:31.335+02:00Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFWNVm6Xi61ewcv9B6-iLX9dXM3KJOWAYfbJlXUBCunknAankzpJPbSe8khibiEn2mRRcpUZDSFqXx2kXQfNCwVz8uXr3OtudsWnVhuBUzWbuOQnbDHJ3OFu_vIEz0gv1ChDnU/s1600/koronakis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFWNVm6Xi61ewcv9B6-iLX9dXM3KJOWAYfbJlXUBCunknAankzpJPbSe8khibiEn2mRRcpUZDSFqXx2kXQfNCwVz8uXr3OtudsWnVhuBUzWbuOQnbDHJ3OFu_vIEz0gv1ChDnU/s1600/koronakis.jpg" height="400" width="266" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b><i>Ομιλία στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου στην Θεσσαλονίκη στις 28 Νοεμβρίου 2014</i></b></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, το βιβλίο αυτό άσκησε επάνω μου
μια γοητεία. Το συμπέρασμα που έβγαλα από την αρχή ακόμη, ήταν ότι με αυτό το βιβλίο,
ήθελα δεν ήθελα θα ταξίδευα! Με “άρπαξε” ας μου επιτραπεί η έκφραση στην κυριολεξία
και όσο προχωρούσα στην ανάγνωση, το βιβλίο με κρατούσε όλο και πιο γερά. Εκατό
σελίδες πριν από το τέλος, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα αντιφατικό συναίσθημα. Πρόκειται
για μια αντίδραση που βιώνω απέναντι σε βιβλία όπως αυτό του Νίκου Παργινού. Δεν
ήξερα αν θέλω να το τελειώσω! Από τη μία ανυπομονούσα να δω πως θα τελείωνε η ιστορία,
ακόμη κι αν τη γνώριζα χονδρικά, από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει αυτό ταξίδι
που τόσο με συνεπήρε. Το βιβλίο το άνοιξα με λαχτάρα και το έκλεισα με βαθιά συγκίνηση.
Έζησα τις στιγμές, τις εικόνες, τις αγωνίες του, με έκανε να δεθώ περισσότερο με
τις προσωπικότητες και την ιστορία του τόπου μου, όρισε ένα ακόμη σημείο που με
ενώνει με την Κέρκυρα και τέλος, με έκανε να βιώσω για μια ακόμη φορά την τραγική
-όπως γνωρίζουμε όλοι από την ιστορία- κατάληξη του Ιωάννη Καποδίστρια. Δεν είπα
τέλος, διότι ο Ιωάννης Καποδίστριας δε γνώρισε ποτέ τέλος. </span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μπορούμε νομίζω να αναλογιστούμε
πόσο "εμβληματική" φυσιογνωμία μπορούσε να είναι και ο άνθρωπος που συνδέθηκε
με βαθιά φιλία μαζί του. Στενός φίλος με τον Ιωάννη, ο Σταμάτης, από τα πρώιμα χρόνια
της φοίτησής τους στο σχολείο της Αγίας Ιουστίνης στη Γαρίτσα της Κέρκυρας, ονειροπολούσαν
και οραματιζόταν μια ζωή αφιερωμένη στη γνώση, στην περιπέτεια και στην καλλιέργεια
της ελευθερίας. Αλλά για να μη μακρηγορήσω άλλο, θα ήθελα να πω πως αξίζουν πολλά
μπράβο στον συγγραφέα, για την ευαισθησία του να αναδείξει αυτή την προσωπικότητα,
τη λιγότερο γνωστή για τους πολλούς, που πλαισίωσε το έργο του πρώτου κυβερνήτη
της Ελλάδας από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δοκιμαζόμενος από τα νεανικά του χρόνια ο Σταμάτης από τη Λευκίμμη,
αφού μάθει τα πρώτα του γράμματα, βγαίνει από νωρίς στη βιοπάλη. Σιδηρουργός πλέον
στο επάγγελμα, δε σφυρηλατούσε μονάχα ύλη, είχε σφυρηλατημένη ήδη μια προσωπικότητα
που έμελλε να ξεχωρίσει από νωρίς. Στα χρόνια της δεύτερης γαλλικής κυριαρχίας στο
νησί, σε κάποιο εντός μεγάλων εισαγωγικών "τυχαίο" περιστατικό, κάποιος
αξιωματικός του γαλλικού στρατού ονόματι Βαλλόν, τον επισκέπτεται στο μαγαζί όπου
εργάζεται, προκειμένου να επισκευάσει το ξίφος του. Η γνωριμία των δυο ανδρών, ήταν
καθοριστική για τη ζωή του νεαρού Κερκυραίου. Ο Γάλλος αξιωματικός ήταν ένας άνθρωπος
ευγενής, που διέκρινε και εκτίμησε την χαρισματική του φυσιογνωμία και από τότε
ο Σταμάτης, θα άλλαζε διαρκώς θέση στο χάρτη.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κατατάσσεται στον γαλλικό στρατό, διακρίνεται για το ρωμαλέο
πνεύμα του, την ευφυΐα και την ανδρεία του και εν τέλει, θα ακολουθήσει τη γαλλική
φρουρά κατά την αποχώρηση της από τα Επτάνησα, ένα πρωινό της 23ης Ιουνίου του
1814. Λίγες ημέρες νωρίτερα και έπειτα από 7 χρόνια Ναπολεόντειας κυριαρχίας, θα
υψωθεί για πρώτη φορά στα φρούρια της Κέρκυρας, η αγγλική σημαία. Η νέα πατρίδα
του, το Παρίσι, του φέρεται φιλόξενα. Θα σπουδάσει στο Κολέγιο των ‘‘Τεσσάρων Εθνών’’
και στη συνέχεια θα εκπαιδευτεί στην "Ιστορική και Γεωγραφική Υπηρεσία"
του γαλλικού στρατού. Στο κολέγιο, θα έρθει σε επαφή με το γνωστό ζωγράφο Νταβίντ
και μετά τις σπουδές του, τον δρόμο του θα ορίσει η καλλιτεχνική πτυχή της φυσιογνωμίας
του, μαθητεύοντας και δημιουργώντας στη σχολή του Γάλλου ζωγράφου.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Έπειτα από περιπετειώδη χρόνια δοκιμαζόμενος σε εκστρατείες
και πολέμους, έπειτα από τις σπουδές του και τις διαρκείς αλληλεπιδράσεις του με
ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες κύρους, ένας άλλος Σταμάτης, ο βετεράνος, ο
μηχανικός, ο ζωγράφος, επιστρέφει στη χώρα του για να μνημονεύεται και ως ο πρώτος
πολεοδόμος της ελεύθερης Ελλάδας! Υπακούει στο κάλεσμα του Κόμη Καποδίστρια, του
μέχρι πρότινος ανώτατου διπλωμάτη της τσαρικής αυλής και μετέπειτα υπουργό εξωτερικών
του Τσάρου, κλείνοντας έναν κύκλο μακρόχρονης αλληλογραφίας και φιλίας εξ αποστάσεως,
καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας υπηρετούσαν διαφορετικά στρατόπεδα. Οι συνθήκες
πλέον το επιτρέπουν και όχι απλώς ξανασμίγουν, αλλά από τον Ιανουάριο του 1828,
θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με ζήλο και αυταπάρνηση, μπροστά στο ιερό και ιστορικό
καθήκον τους να αποκτήσει σάρκα και οστά ένα νεοσύστατο κράτος, του οποίου οι πολίτες
ζούνε σε κατάσταση τραγική και χρειάζονται απελπιστικά βοήθεια.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Λιμοκτονούν, μαστίζονται από επιδημίες, πρέπει κάπου να στεγαστούν,
να εργαστούν και να ξαναζήσουν. Τα τουρκικά αντίποινα μετά την επανάσταση ήταν ανηλεή
και οδήγησαν τους Έλληνες, να ζουν την προσφυγιά στην απελευθερωμένη τους πατρίδα.
Ο πολεοδόμος Σταμάτης Βούλγαρης, μέσα σε τρία μόλις χρόνια ακάματης προσπάθειας,
ολοκληρώνει τα σχέδια 9 πόλεων. Του Ναυπλίου, του Αργούς, της Τριπόλεως, της Ιτέας,
της Κορίνθου, της Φωκίδας, του Αιγίου, της Πάτρας και της Πύλου. Προχωρούσε ακάθεκτα
ο σχεδιασμός και οι προεργασίες για πολλές ακόμη πόλεις, αλλά δυστυχώς για την πατρίδα
και για τον ίδιο, μια βαριά πνευμονική λοίμωξη τον αναγκάζει να διακόψει την τιτάνια
αυτή προσπάθεια οικοδομήσεως της Ελλάδας και να αποσυρθεί στο Παρίσι το 1830.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-right: 3.7pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ένας χρόνος περνά στο Παρίσι και έπειτα από 33 χρόνια, 7 μήνες,
7 ημέρες και συνολικά 14 εκστρατείες, φτάνει η στιγμή που θα τεθεί εν αποστρατεία
και από το γαλλικό στρατό με το βαθμό του ταγματάρχη. Στη διάρκεια της μακρόχρονης
θητείας του, ακολούθησε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα στη Λευκάδα, στην Ιταλία,
στην Ισπανία, πολέμησε στην ιστορική και ίσως πιο διάσημη μάχη στη στρατιωτική ιστορία,
αυτή του Βατερλό στις 18 Ιουνίου του 1815, όπου ευτυχώς δεν έχασε τη ζωή του και
διακρίθηκε ανάμεσα στους λιγοστούς επιζώντες σαν ήρωας. Το καθήκον του τον οδήγησε
μέχρι και στην υπερατλαντική Μαρτινίκα, οδηγώντας και οδηγούμενος από την τρίχρωμη
σημαία. Η Γαλλία τον τίμησε σαν ήρωα, με το παράσημο του "Σταυρού του Τάγματος
του Αγίου Λουδοβίκου" και τον τίτλο του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής".
Η σύνταξή που του παραχώρησε το γαλλικό κράτος, ανέρχεται στο ποσό των 1.966 φράγκων,
αθροίζοντας μια περιουσία που μεγάλο της μέρος, διέθεσε στη φιλανθρωπία. Μεταξύ
των φιλανθρωπικών του δράσεων, συγκαταλέγεται και η σημαντική οικονομική βοήθεια
που προσέφερε στις άπορες κοπέλες του χωριού του, αφήνοντας το πολύπλευρο στίγμα
του στην ιστορία και ως φιλάνθρωπος.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μετά την αποστράτευσή
του, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή 3 βιβλίων. Εκτός από στρατιωτικός, πολεοδόμος
και ζωγράφος, ο Σταμάτης Βούλγαρης εμφανίζεται μέσα από τα κείμενα και τις επιστολές
του ως ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με υψηλό ήθος, με βαθιά επίγνωση της πραγματικότητας,
ένας οραματιστής και ταυτόχρονα επιστήθιος φίλος, πιστός και αφοσιωμένος συνεργάτης
στο πλευρό του κυβερνήτη Καποδίστρια. Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο "<b>Μια
συνοπτική παρουσίαση του Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδας</b>",
μας παρέχει τις εγκυρότερες και πολύτιμες μαρτυρίες του για την περίοδο της πρώτης
διακυβέρνησης της χώρας. Στο δεύτερο βιβλίο με τίτλο "<strong>Ηθοπλαστική μελέτη</strong>",
εξετάζει τη γαλλική ζωγραφική των αρχών του 19ου αιώνα, τα σημαντικότερα εικαστικά
έργα της γκαλερί του Λουξεμβούργου του 1818 και αναλύει τα έργα του δασκάλου του
David. Το τρίτο και τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "<strong>Αναμνήσεις</strong>",
περιλαμβάνει μια σειρά από δοκίμια που γράφτηκαν σε χρονικές περιόδους από το
1821 μέχρι και το 1834 και αναφέρεται στις αναμνήσεις του από τη ζωή του στη Γαλλία,
στα ταξίδια του ανά τον κόσμο και κάποιο είναι αφιερωμένο στο θάνατο του μεγάλου
φιλέλληνα λόρδου Βύρωνα.</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0cm; margin-right: 3.7pt; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0cm; margin-right: 3.7pt; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Για το τέλος, θα δανειστώ ένα χωρίο από
το βιβλίο του Νίκου Παργινού, μέσα από ένα διάλογο που διαδραματίζεται κάπου στο
Παρίσι και που αναφέρεται ως επιτύμβια επιγραφή που χάραξαν στη μνήμη του φυσικού
φιλόσοφου Θαλή, οι Μιλήσιοι συμπολίτες του. “Ο χώρος μεν που πιάνει ο τάφος <b>ΣΟΥ</b>
μικρός, αλλά η δόξα <b>ΣΟΥ</b> εκτείνεται μέχρι τον ουρανό”. Νομίζω ότι η ίδια επιγραφή
ταιριάζει και αξίζει να την αφιερώσουμε κι εμείς στη μνήμη των ηρώων του βιβλίου
και πρωταγωνιστών της ιστορίας μας. “<b>Ο χώρος μεν που πιάνει ο τάφος ΣΑΣ, μικρός,
αλλά η δόξα ΣΑΣ εκτείνεται μέχρι τον ουρανό”.</b></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-69164952578670358482014-11-30T21:02:00.001+02:002014-11-30T21:14:09.849+02:00"Ο κανόνας της ορθής γωνίας" στην Θεσσαλονίκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyXe4374wSVUljuBPbZ8TN9g2_NghuZfcy8vdrP4ayKyoHVBy0kGSK0oxVHl-zLBnteAMTiY0ZTVdKjJoKbL3UrcYl0Wk_mgMaj7d-c6wA5d0joSju7TUUrowC9vY2QR1No-8i/s1600/47.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyXe4374wSVUljuBPbZ8TN9g2_NghuZfcy8vdrP4ayKyoHVBy0kGSK0oxVHl-zLBnteAMTiY0ZTVdKjJoKbL3UrcYl0Wk_mgMaj7d-c6wA5d0joSju7TUUrowC9vY2QR1No-8i/s1600/47.JPG" height="400" width="300" /></a></div>
<div class="MsoBodyText2">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σε μια συγκινητική και επιτυχημένη εκδήλωση που διοργάνωσαν
από κοινού ο <b>Σύλλογος των Κερκυραίων</b> <b>και Φίλων της Κέρκυρας Βορείου Ελλάδος</b> <b>«Οι Φαίακες»</b>, οι <b>εκδόσεις
«Καλλιγράφος»</b> και το <b>βιβλιοπωλείο «Σαββάλας»</b>, παρουσιάστηκε στο
αναγνωστικό κοινό της Θεσσαλονίκης, την <b>Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014</b>,
στην κατάμεστη και κατάλληλα διαμορφωμένη αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου <b>«Σαββάλας»</b>, το νέο ιστορικό μυθιστόρημα
του <b>Νίκου Παργινού</b>: <b>«Ο Κανόνας της ορθής γωνίας»</b>.<span style="text-align: justify;">Την
εκδήλωση τίμησαν και με το παραπάνω με την παρουσία τους πολλοί Κερκυραίοι της
πόλης που έλαμπαν από περηφάνια για τους συντοπίτες ήρωες του βιβλίου, </span><b style="text-align: justify;">Ιωάννη
Καποδίστρια</b><span style="text-align: justify;"> και </span><b style="text-align: justify;">Σταμάτη Βούλγαρη</b><span style="text-align: justify;">, και μετέδωσαν απλόχερα αυτήν την
αυθεντική τους αγάπη και στον συγγραφέα, αλλά και πλήθος Θεσσαλονικέων φίλων
της γραφής και της ανάγνωσης</span><span style="text-align: justify;">,</span><span style="text-align: justify;">
που εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια και σχόλια για το βιβλίο και την
προσπάθεια του </span><b style="text-align: justify;">Νίκου Παργινού</b><span style="text-align: justify;">.</span></span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBEmITORbshTd39vvjlLuP2LXMSbQ9ZEopCByKBKLaMg10tdApPdzVitb4321pfwZn3m7bUrg6Xd1MXXee_DHok5DJ3Q3x9GfQdV0CBG5pCKTascLFaO6B7Mm2m4CQWHciEjq/s1600/56.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBEmITORbshTd39vvjlLuP2LXMSbQ9ZEopCByKBKLaMg10tdApPdzVitb4321pfwZn3m7bUrg6Xd1MXXee_DHok5DJ3Q3x9GfQdV0CBG5pCKTascLFaO6B7Mm2m4CQWHciEjq/s1600/56.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBEmITORbshTd39vvjlLuP2LXMSbQ9ZEopCByKBKLaMg10tdApPdzVitb4321pfwZn3m7bUrg6Xd1MXXee_DHok5DJ3Q3x9GfQdV0CBG5pCKTascLFaO6B7Mm2m4CQWHciEjq/s1600/56.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σύντομο
χαιρετισμό στην εκδήλωση έκανε, εκ μέρος του Συλλόγου «Οι Φαίακες», η γενική
γραμματέας κα <b>Αναστασία Θύμη</b>, εξαίροντας
την προσπάθεια του συντοπίτη συγγραφέα να αποτυπώσει στο βιβλίο του το έργο και
τη δράση, τόσο του πρώτου πολεοδόμου της χώρας, <b>Σταμάτη Βούλγαρη </b>όσο και να μας παρουσιάσει αποκαλυπτικές
πτυχές της ζωής του πρώτου κυβερνήτη της χώρας <b>Ιωάννη Καποδίστρια</b>. <b>«Στην ιστορία πολλές φορές
εξετάζονται οι βίοι διασήμων ανδρών ώστε να συνταχθούν επωφελή συμπεράσματα από
τη σύγκριση των χαρακτήρων και των ενεργειών τους. Μελετώντας το <i>βιβλίο Ο κανόνας της ορθής γωνίας,</i>
χαιρόμαστε με τις εικόνες που φτιάχνουμε στο νου μας, και η κάθε λέξη μας
συνδέει με δυο εξαίρετους άνδρες, με υψηλά ιδανικά και μέγα ήθος, που
προσέφεραν υλικά και πνευματικά στην πατρίδα μας, δίχως συμβιβασμούς», </b>τόνισε
μεταξύ άλλων η εκπρόσωπος του Συλλόγου «Οι Φαίακες».</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxzFDe3JxIiQg_cSbUNRLbiHkDUr3WjSPG5kVPESITf64lGMld90Ge7ZER8XjXwZBLJkDLRgmyuMe4v7qdtLx-wdHYqkAGlP7NF2CKvs9gBmlvVUf1ot_OESJZs-n6X-ZPb5mp/s1600/16.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxzFDe3JxIiQg_cSbUNRLbiHkDUr3WjSPG5kVPESITf64lGMld90Ge7ZER8XjXwZBLJkDLRgmyuMe4v7qdtLx-wdHYqkAGlP7NF2CKvs9gBmlvVUf1ot_OESJZs-n6X-ZPb5mp/s1600/16.JPG" height="300" width="400" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Για
τον <b>Ιωάννη Καποδίστρια</b> και τον
ηγετικό του ρόλο μίλησε ο πρώτος των ομιλητών, ταξίαρχος στρατιωτικών νομικών
συμβούλων εν αποστρατεία και έφορος δημοσίων σχέσεων του Συλλόγου «Οι Φαίακες»
κ. <b>Βίκτωρας Μέριανος</b>, κάνοντας μια
εκτενή και εμπεριστατωμένη βιογραφική αναφορά στη προσωπικότητα και τη δράση του
πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στο
έργο και τη συμβολή του μηχανικού <b>Σταμάτη Βούλγαρη</b> στην αναμόρφωση του
ελλαδικού χώρου, με την <b>πολεοδόμηση εννέα πόλεων</b>, αλλά και τη δράση του ως στρατιωτικός και ζωγράφος, αναφέρθηκε ο
αρχιμουσικός του Δήμου Καλαμαριάς και αντιπρόεδρος του Συλλόγου «Οι Φαίακες» κ.
<b>Γιώργος Κορωνάκης</b>, μεταφέροντας
παράλληλα και τα συναισθήματα που βίωσε διαβάζοντας το βιβλίο του Νίκου
Παργινού, χρησιμοποιώντας ακόμα και αποσπάσματα του βιβλίου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο
αρχιμανδρίτης και βυζαντινολόγος δρ. <b>Παντελεήμων
Τζορμπατζόγλου</b> εκθείασε το συγγραφικό έργο του <b>Νίκου Παργινού,</b> δηλώνοντας πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που ήταν
από τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου και είχε την ευκαιρία να το διαβάσει πριν
ακόμα κυκλοφορήσει στο ευρύ κοινό μέσα σε μια νύχτα, όπως ανέφερε
χαρακτηριστικά. <b>«Ο Νίκος Παργινός, μετά
το εξαιρετικό <i>Τάγμα της ελπίδας</i>, μας χάρισε
ένα ακόμα καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα…»</b>,<b> </b>επισήμανε μεταξύ άλλων,<b> «…αποδεικνύοντάς
μας με τον καλύτερο τρόπο πως αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο σύγχρονο
λογοτέχνη». <o:p></o:p></b></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf5EYhGOuevH-2upTuPDRZWL48fQgpOz9mi40dxhn360GMHrTFUzVBp8hnhFOV3uCNT2L89V3CqW_Uchu986UrPwfvEA9i3uJMLvssWSWKCEtalV-S_v179jBS7ja48tkQsRUZ/s1600/26.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf5EYhGOuevH-2upTuPDRZWL48fQgpOz9mi40dxhn360GMHrTFUzVBp8hnhFOV3uCNT2L89V3CqW_Uchu986UrPwfvEA9i3uJMLvssWSWKCEtalV-S_v179jBS7ja48tkQsRUZ/s1600/26.JPG" height="480" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο
πρώην υπουργός κ. <b>Στέλιος Παπαθεμελής</b>
αναφέρθηκε με κολακευτικά σχόλια στην εξαιρετική προσπάθεια του Κερκυραίου
συγγραφέα. <b>«Ο Νίκος Παργινός σε τούτο το
μυθιστόρημα καταγράφει με απόλυτη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια και με το
ταλέντο και την υπέροχη λογοτεχνική γλώσσα του μας παρασέρνει στα άδυτα μονοπάτια
της ιδιωτικής ζωής των πρωταγωνιστών του. Το βιβλίο του δεν είναι μυθιστόρημα.
Είναι ένα ιστόρημα που αποτυπώνει την ιστορία με εξαιρετικό τρόπο, και θα
μπορούσε άνετα να αποτελέσει υπέροχο σενάριο μιας καταπληκτικής ταινίας»</b>.
Στη συνέχεια ο πρώην υπουργός προχώρησε σε μια εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη
ανάλυση της πολιτικής δράσης του <b>Ιωάννη
Καποδίστρια</b> συγκρίνοντας τη δράση του μεγάλου διπλωμάτη με τα όσα βιώνουμε τη
σημερινή εποχή. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9156FE49ZcBFvDT_PvNgIDG2tfs_eHnb2y1_Ej3TZ3GafpBo3LMnkoFV_1thsm6ai58FxnvA3cWXd9q2BeAK3CbxVcfpmL25KdwHosdLBoc8KBPT638E4oSTyEWi39bFLK235/s1600/31.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9156FE49ZcBFvDT_PvNgIDG2tfs_eHnb2y1_Ej3TZ3GafpBo3LMnkoFV_1thsm6ai58FxnvA3cWXd9q2BeAK3CbxVcfpmL25KdwHosdLBoc8KBPT638E4oSTyEWi39bFLK235/s1600/31.JPG" height="400" width="300" /></a></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ο
συγγραφέας </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Νίκος Παργινός</b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">, κλείνοντας τον κύκλο των ομιλιών, ευχαρίστησε
θερμά όλους τους παριστάμενους και τους συντελεστές της εκδήλωσης για την αγάπη
και το ενδιαφέρον που επέδειξαν για το νέο του βιβλίο και τα τιμητικά τους
λόγια για την προσπάθειά του, και δήλωσε χαρούμενος και συγκινημένος που
επέστρεψε μετά από χρόνια στην πόλη που έχει πάντα στην καρδιά του, αφού αποτελεί
τη γενέτειρα της μητέρας του. </span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Έχουν περάσει 183 χρόνια από τη δολοφονία του
κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια», </b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">δήλωσε κλείνοντας ο συγγραφέας.</span><b style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> «Οι
βρετανικές αρχές συνεχίζουν να θεωρούν ακόμα και σήμερα το φάκελο της υπόθεσης <i>άκρως
απόρρητο</i>, μη επιτρέποντας την πρόσβαση σ’ αυτόν. Είναι ακόμα πιο τραγικό
όμως, εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές και τη στάση μας, να αποκλείουμε χωρίς
λόγο και αιτία την πρόσβασή μας στα ίδια εκείνα τα μονοπάτια της ιστορίας, που
έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν. Γι’ αυτό και θεωρώ πως ο <i>Κανόνας της ορθής γωνίας</i> είναι ένα επίκαιρο βιβλίο, όσο ποτέ. Ένα
βιβλίο που έχει να μας αφήσει πολλά για το παρελθόν, και να μας διδάξει ακόμα
περισσότερα για το μέλλον».</b></div>
<div class="MsoBodyText2">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText2">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText2">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο δημοσιογράφος κ. <b>Χρήστος Μάτης</b>. Επόμενος σταθμός του
βιβλίου μετά την <b>Κέρκυρα</b>, την <b>Λευκίμμη</b>, την <b>Αθήνα </b>και την <b>Πάτρα</b>
και τη <b>Θεσσαλονίκη</b> θα είναι οι <b>Σινιές της Κέρκυρας</b> στις <b>13 του Δεκέμβρη</b> στην έκθεση βιβλίου που
διοργανώνει κάθε χρόνο ο πολιτιστικός σύλλογος της περιοχής. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyXe4374wSVUljuBPbZ8TN9g2_NghuZfcy8vdrP4ayKyoHVBy0kGSK0oxVHl-zLBnteAMTiY0ZTVdKjJoKbL3UrcYl0Wk_mgMaj7d-c6wA5d0joSju7TUUrowC9vY2QR1No-8i/s1600/47.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvi92hd1DpkHgHnE24GiLAqqzS46XojykB-H1occqJXZwkgb8LcC3_AsUvgyZ_9DPQPzkzaFQb_FmBE_Fv2ou6nwRy6WUMyz9ew0I53H-F5M7ruKG5_o208PDQEofAhsOyl4Nk/s1600/30.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"></span></a></div>
<br /></div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-WkTF6vXblJ0%2FVHtnqiJWECI%2FAAAAAAAABUk%2F4aHgiP177lM%2Fs1600%2F16.JPG&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxzFDe3JxIiQg_cSbUNRLbiHkDUr3WjSPG5kVPESITf64lGMld90Ge7ZER8XjXwZBLJkDLRgmyuMe4v7qdtLx-wdHYqkAGlP7NF2CKvs9gBmlvVUf1ot_OESJZs-n6X-ZPb5mp/s1600/16.JPG" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-1NDEYxIbsTo%2FVHtng5IsYiI%2FAAAAAAAABUc%2Fp9zNkkvJy1s%2Fs1600%2F56.JPG&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimBEmITORbshTd39vvjlLuP2LXMSbQ9ZEopCByKBKLaMg10tdApPdzVitb4321pfwZn3m7bUrg6Xd1MXXee_DHok5DJ3Q3x9GfQdV0CBG5pCKTascLFaO6B7Mm2m4CQWHciEjq/s1600/56.JPG" -->Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-9252682468969200482014-11-10T10:44:00.002+02:002014-11-10T10:46:27.107+02:00"Ο Κανόνας της ορθής γωνίας" στην Θεσσαλονίκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWoZFkAtU5r_juayxDfuHpSHT0_ngbHNEYjrc2o_SSkOFk-is6j_uT7t88Sag8XXx7MQlp4Vy8HQvrDSqj8RbrVg4aMO5Upp_mgK_nznz6VGmP5zkhIPKozgOFaaipzg8XENh0/s1600/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWoZFkAtU5r_juayxDfuHpSHT0_ngbHNEYjrc2o_SSkOFk-is6j_uT7t88Sag8XXx7MQlp4Vy8HQvrDSqj8RbrVg4aMO5Upp_mgK_nznz6VGmP5zkhIPKozgOFaaipzg8XENh0/s1600/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B71.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το ταξίδι του "Κανόνα της ορθής γωνίας" συνεχίζεται. Μετά την Κέρκυρα, την Λευκίμμη, την Αθήνα και την Πάτρα, σειρά έχει η γενέτειρα της αγαπημένης μου μητέρας, Θεσσαλονίκη, όπου στις 28 του Νοέμβρη, στο Βιβλιοπωλείο "Σαββάλας" θα παρουσιάσουμε το βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό της συμπρωτεύουσας. Την εκδήλωση αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή ο Σύλλογος Κερκυραίων & Φίλων της Κέρκυρας Βορείου Ελλάδος "Οι Φαίακες". Το πάνελ των ομιλητών θα τιμήσουν δυο εξέχοντα μέλη του Συλλόγου "Οι Φαίακες", οι κ.κ Βίκτωρ Μέριανος και Γεώργιος Κορωνάκης καθώς και ο πρώην υπουργός κ. Στέλιος Παπαθεμελής και ο αρχιμ. Παντελεήμων Τζορμπατζόγλου. Τον συντονισμό της εκδήλωσης θα αναλάβει ο δημοσιογράφος κ. Χρήστος Μάτης.</span></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-3543630080266043072014-11-05T10:38:00.000+02:002014-11-05T10:42:44.419+02:00Συνέντευξη στο pressmedoll.gr<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOKog07KA3dfKb8UWLvHhOsnfuaEMueK6-fx0OieZo_psEGARfJJjMHilib2sZP574m9OdmVRAUC6iiO_l7ekKG1DzvcBMyWYHhphtOsBZAPNPHCaOWkzaAc9-Y79Dh6CiZW3P/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOKog07KA3dfKb8UWLvHhOsnfuaEMueK6-fx0OieZo_psEGARfJJjMHilib2sZP574m9OdmVRAUC6iiO_l7ekKG1DzvcBMyWYHhphtOsBZAPNPHCaOWkzaAc9-Y79Dh6CiZW3P/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll1.jpg" height="532" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b style="text-align: left;"><span style="font-family: Cambria;"><i><br /></i></span></b></div>
<h3 style="clear: both; text-align: center;">
<b style="text-align: left;"><span style="font-family: Cambria;">Συνέντευξη στην Ελεάνα Μαγδαληνού </span></b><b style="text-align: left;"><span style="font-family: Cambria;">για το pressmedoll.gr</span></b></h3>
<h3 style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Cambria;"><b>στα πλαίσια της παρουσίασης του "Κανόνα της ορθής γωνίας" </b></span></h3>
<h3 style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Cambria;"><b>στην Πάτρα</b></span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b style="text-align: left;"><span style="font-family: Cambria;"><i><br /></i></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<b style="text-align: left;"><span style="color: yellow; font-family: Cambria;"><i>Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε ένα βιβλίο για τον Σταμάτη Βούλγαρη, τον
πρώτο πολεοδόμο της χώρας και πολεοδόμο της Πάτρας και τον πρώτο Κυβερνήτη
της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια; Τι συνδέει τις δύο αυτές προσωπικότητες;</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Όλα
ξεκίνησαν όταν έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τα κείμενα του </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Σταμάτη Βούλγαρη</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">, μια έκδοση που
επιμελήθηκε το </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Τεχνικό Επιμελητήριο - Τμήμα Κέρκυρας</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;"> με τη συμμετοχή του </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Ιονίου Πανεπιστημίου</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">. Ως μηχανικός,
είχα ακούσει για εκείνον, ποτέ όμως δεν φανταζόμουν, πως η ζωή του θα μου κέντριζε
τόσο πολύ το ενδιαφέρον. Ένα φτωχοπαίδι από την </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;"><i>Λευκίμμη της νότιας Κέρκυρας</i></b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">,
που μέσω μιας </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;"><i>ηρωικής πράξης</i></b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;"> υιοθετείται από τους Γάλλους και στέλνεται στο
Παρίσι για να μορφωθεί. </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Λαμπρός
στρατιωτικός</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">, με δράση σε δεκατέσσερις πολεμικές εκστρατείες, παρασημοφορημένος
ήρωας του Βατερλώ, </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">μεγάλος ζωγράφος</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">,
που θήτευσε στα μεγαλύτερα ζωγραφικά εργαστήρια του Παρισιού, και φυσικά </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">εξαίρετος μηχανικός και γεωμέτρης</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">, ένας
άνθρωπος που σχεδίασε εννέα πόλεις της Ελλάδας και πλήθος έργων υποδομής στο
πλευρό του πρώτου κυβερνήτη της χώρας. </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Μια
ζωή… μυθιστόρημα</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">. </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Μα πάνω από όλα,
ένας</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;"> </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">ενάρετος άνθρωπος</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;"> </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">που χάρισε απλόχερα ό,τι είχε και δεν είχε.</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">
</span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαθήκη του,
όπου</b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;"> </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;"><i>προικίζει τις πιο φτωχές κοπέλες του χωριού του, δίνει ένα σημαντικό
χρηματικό ποσό στο Γαλλικό Προξενείο της Κέρκυρας για να σπουδάσει ένας φτωχός
νέος, αλλά και δωρίζει τα έργα του στην Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Κέρκυρας.</i></b><span style="font-family: Cambria; text-align: justify;">
Η εμπλοκή του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου κυβερνήτη στο βιβλίο ήταν
αναπόφευκτη. Παιδικός φίλος και συμμαθητής με τον Σταμάτη Βούλγαρη, καλός του
φίλος, αν και σε αντίπαλα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων
πολέμων, μα </span><b style="font-family: Cambria; text-align: justify;">με κοινές αφετηρίες το νησί
της Κέρκυρας, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και προς τον ιερό σκοπό της
απελευθέρωσης της πατρίδας. </b><br />
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: Cambria;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: yellow; font-family: Cambria;"><i>Οι
αναγνώστες διαβάζοντας το βιβλίο σε ποιους τόπους «ταξιδεύουν»; Η Πάτρα τι
έκταση καταλαμβάνει στο μυθιστόρημά σας; Υπάρχουν αναφορές στην
αρχιτεκτονική και τη ρυμοτομία της Πάτρας; Και αν ναι, ποιες είναι αυτές;</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV2hgbwSLP2jkg5551tjs147AcejoZMslFvNYMCyDssQwCNrwpnjjIZi9_zp4U07SrxQM8IsY2CE5zIGmG2tv4YLLrG3MJ1S5I2CHwa9_vxXwSGDZx2KxBC2BGh4WcLYI2dZ7-/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV2hgbwSLP2jkg5551tjs147AcejoZMslFvNYMCyDssQwCNrwpnjjIZi9_zp4U07SrxQM8IsY2CE5zIGmG2tv4YLLrG3MJ1S5I2CHwa9_vxXwSGDZx2KxBC2BGh4WcLYI2dZ7-/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll2.jpg" height="482" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: Cambria;"><br /></span>
<span style="font-family: Cambria;">Ο
βίος του Σταμάτη Βούλγαρη είναι τέτοιος, που από μόνος του σε καθηλώνει. Από
τις φτωχογειτονιές της </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Λευκίμμης</i></b><span style="font-family: Cambria;"> και τις συνοικίες της </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Κέρκυρας</i></b><span style="font-family: Cambria;">,
στο πεδίο των μαχών στο πλευρό των Γάλλων δημοκρατικών (</span><b style="font-family: Cambria;"><i>Λευκάδα, Μπρίντιζι, Ανκόνα,
Τροκαντερό</i></b><span style="font-family: Cambria;">) από τις μεγάλες ζωγραφικές ακαδημίες του </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Νταβίντ</i></b><span style="font-family: Cambria;">
και του </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Γκρος </i></b><span style="font-family: Cambria;">στις φυλακές της </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Μεδίνας</i></b><span style="font-family: Cambria;"> στην </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Μάλτα</i></b><span style="font-family: Cambria;">, από την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Ήπειρο</i></b><span style="font-family: Cambria;">
και τα </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Επτάνησα</i></b><span style="font-family: Cambria;"> στον βούρκο και το καθαρτήριο του </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Βατερλώ</i></b><span style="font-family: Cambria;"> και τις μακρινές
γαλλικές κτήσεις της </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Λατινικής Αμερικής</i></b><span style="font-family: Cambria;">, μα και στα ιερά
χώματα ετούτης της χώρας, το </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Ναύπλιο</i></b><span style="font-family: Cambria;">, την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Τρίπολη</i></b><span style="font-family: Cambria;">, την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Πάτρα</i></b><span style="font-family: Cambria;">,
το </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Αίγιο</i></b><span style="font-family: Cambria;">,
την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Ιτέα</i></b><span style="font-family: Cambria;">,
την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>Ναύπακτο</i></b><span style="font-family: Cambria;">,
στο πλευρό του πρώτου κυβερνήτη της χώρας. Από την άλλη, η ζωή του Ιωάννη
Καποδίστρια μέσα από τα πανεπιστήμια της Ιταλίας, τα ευρωπαϊκά σαλόνια και τα
μεγάλα συνέδρια των κρατών, τις αυτοκρατορικές αυλές, αλλά και οι μυστικές
συναντήσεις, οι κινήσεις του παρασκηνίου στο μετερίζι της απελευθέρωσης της
πατρίδας, αλλά κυρίαρχα η μάχη για την ανοικοδόμηση του νέου ελληνικού κράτους.
</span><b style="font-family: Cambria;">Μέσα σ’ όλα ετούτα, σημαντικό ρόλο
καταλαμβάνει και η Πάτρα, όπου ο αναγνώστης μπορεί να βιώσει την ίδια την
επανάσταση μέσα στις φλόγες των μαχών της, αλλά και ο σχεδιασμός και το
μεγαλεπίβολο σχέδιο του Βούλγαρη για την ανοικοδόμησή της.</b><span style="font-family: Cambria;"> Ο Βούλγαρης,
επηρεασμένος από τα νέα καταρτιζόμενα ορθολογικά προγράμματα της εποχής του,
όπου καθορίζονταν τα πλαίσια μέσα στα οποία η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία θα
μπορούσαν να εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις λειτουργίες των
σύγχρονων πόλεων, </span><b style="font-family: Cambria;">εφάρμοσε στην Πάτρα
κανόνες όπως: ευθύγραμμους δρόμους για συντομότερες διαδρομές, διασταυρώσεις σε
ορθή γωνία</b><span style="font-family: Cambria;">, κατοικίες που κατατάσσονταν ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική
θέση των ιδιοκτητών τους, σπίτια που επικοινωνούσαν με το δρόμο μέσω
ομοιόμορφων στοών για την προστασία των πεζών από τον ήλιο και τη βροχή, </span><b style="font-family: Cambria;">οργανωμένη δόμηση</b><span style="font-family: Cambria;"> στα πρότυπα του
συστήματος του </span><b style="font-family: Cambria;"><i>ενεργού οικοδομικού τετραγώνου</i></b><span style="font-family: Cambria;">. </span><b style="font-family: Cambria;">Αλλά και τεχνικές όπως</b><span style="font-family: Cambria;"> </span><b style="font-family: Cambria;"><i>η αξονική συμμετρία</i></b><span style="font-family: Cambria;">, οι </span><b style="font-family: Cambria;"><i>ελεύθεροι
αισθητικοί άξονες</i></b><span style="font-family: Cambria;">, ώστε να απομακρύνει μέσα από αλλεπάλληλους
ελεύθερους χώρους και αισθητικές φυγές το πεδίο της όρασης του κάθε
ανυποψίαστου. Μα κυρίαρχα, σεβάστηκε
την </span><b style="font-family: Cambria;"><i>αρμονική
ζεύξη πόλης και φύσης</i></b><span style="font-family: Cambria;">.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: Cambria;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: yellow; font-family: Cambria;"><i>Είχε
κάποιο όραμα ο Σταμάτης Βούλγαρης όταν σχεδίαζε την Πάτρα;</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDVls4xT357lm0KB0CUBeiffY_-o5CO0LnGVoOWUu2lPdvnQ_KFGblRTkvDFg5KoAjw7079_9N_dT6EpPRUHFHZVHlkKHqk3WgiYRfQ2cvQXNLNujVPD1xHBskUikgf1yHjT8i/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDVls4xT357lm0KB0CUBeiffY_-o5CO0LnGVoOWUu2lPdvnQ_KFGblRTkvDFg5KoAjw7079_9N_dT6EpPRUHFHZVHlkKHqk3WgiYRfQ2cvQXNLNujVPD1xHBskUikgf1yHjT8i/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll3.jpg" height="640" width="467" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Cambria;">Ο
ίδιος ο Βούλγαρης, μέσα από τα κείμενα και τις σημειώσεις του, υποστήριζε πως <b>η πολεοδομία έμοιαζε με μια καλλιτεχνική
πράξη δημιουργίας και πρόβλεψης που σε καθιστούσε εν δυνάμει θεό.</b> Ο
πολεοδόμος επιχειρούσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες και ευνοϊκές συνθήκες για
την ορθολογική ανάπτυξη του ατόμου και της κοινωνίας. Κι αυτό, δεν ήταν εύκολο,
δεν μπορούσες να το καταφέρεις, αν δεν προσπαθούσες πρώτα από όλα να
αφομοιώσεις δεδομένα από κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, γνώσεις και
ικανότητες πέρα απ’ αυτές του φυσικού σχεδιασμού, που προέρχονταν από ένα
τεράστιο φάσμα άλλων επιστημών, κοινωνικών και τεχνικών, θεωρητικών και
εφαρμοσμένων. Ναι, ο Βούλγαρης είχε όραμα για την Πάτρα, τη δευτερεύουσα του
τότε ελληνικού κράτους. Στα ερείπιά της, διέβλεπε μια σύγχρονη πόλη, πέρα και
πάνω από τα όρια της τότε επικράτειάς της. Στα σχέδια της υπάρχουσας πόλης
πρόσθεσε και μια ακόμα, από το πρανές του <b><i>Γιαντή Αγά</i></b> μέχρι την παραλία, εκεί
όπου έμποροι είχαν αρχίσει να κτίζουν άναρχα μερικές οικοδομές. <b>Οραματιζόταν μια μεγάλη πολιτεία,
διαιρούμενη στην <i>Άνω </i>και <i>Κάτω Πόλη, </i>διαβλέποντας πως το μέλλον
της πόλης ήταν το λιμάνι της και η παραλιακή ζώνη, ένας διεθνής εμπορικός πόλος
της περιοχής</b>. Το τελικό σχέδιο χωρίστηκε σε δυο ενότητες με διαφορετική
διάταξη ορθογωνίων εφαρμόζοντας τον <b><i>ορθογωνικό τύπο</i></b> στο ρυμοτομικό
πλέγμα της πόλης. Με σεβασμό όμως, στην ιδιαιτερότητα της περιοχής. Τα δυο
σχήματα ξεχώριζαν μεταξύ τους με μια ευδιάκριτη <b>ζώνη πρασίνου</b> και τέμνονταν <b><i>υπό γωνία</i></b> <b><i>αγκαλιάζοντας το φρούριο</i></b>,
αναδεικνύοντας τη σπουδαιότητά του, κηρύσσοντάς το σε σημαντικό πολεοδομικό
στοιχείο, μετατρέποντας έτσι την <b><i>ανελαστική αναγεννησιακή πολεοδομική
ρυθμολογία</i></b> σε μια <b><i>ευάρεστη και ευρηματική σύνθεση</i></b>. Δεν
αρκέστηκε να χαράξει μόνο τις εξωτερικές οικοδομικές γραμμές κάθε τετραγώνου,
αλλά <b><i>χάραξε
και τις εσωτερικές</i></b>, καθορίζοντας τον εσωτερικό ακάλυπτο χώρο, τις
υποχρεωτικές αυλές των οικοδομών. Περιττό να σας πω, ότι το ελληνικό κράτος
χρειάστηκε πάρα πολλά χρόνια για να ακολουθήσει νομοθετικά και μόνο τον τρόπο
σκέψης του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: Cambria;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: yellow; font-family: Cambria;"><i>Η
έρευνα για αυτές τις δύο προσωπικότητες πόσο εύκολη ήταν; Υπάρχει κάποιο
στοιχείο ή στοιχεία που, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας αλλά και όταν
γράφατε το βιβλίο, σας ξάφνιασαν ευχάριστα;</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 18.0pt;">
<br /></div>
<span style="font-family: Cambria; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν σας κρύβω, πως η συγγραφή του εν λόγω
μυθιστορήματος μονοπώλησε το συγγραφικό μου ενδιαφέρον για επτά ολόκληρα
χρόνια. Κι αν για τον Ιωάννη Καποδίστρια υπάρχει μια αρκετά μεγάλη και εκτενής
βιβλιογραφία, <b>η πολυσχιδής και
χαρισματική προσωπικότητα του Σταμάτη Βούλγαρη, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα,
παραμένει ανεξερεύνητη και δεν την έχουμε ανακαλύψει σε βάθος.</b> Προσπάθησα
να κινηθώ πέρα και πάνω από τα σκόρπια ιστορικά στοιχεία που έχουμε εξακριβώσει
με σαφήνεια, στις παρυφές του μύθου, ακολουθώντας κυρίαρχα το συγγραφικό μου
ένστικτο. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της πατρικής οικίας του, στο <b><i>Ποτάμι
της Λευκίμμης</i></b>, όπου <b>φέτος μόλις,
ιστορικοί ερευνητές της περιοχής, ανακάλυψαν πως για ολόκληρες δεκαετίες είχαμε
παραπλανηθεί για την χωροθέτησή της.</b> Μα, αν θέλετε, ακόμα και η
προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια, θεωρώ πως δεν έχει εξερευνηθεί όσο
χρειάζεται από τους ιστορικούς, καθόσον πρόκειται για <b>έναν ηγέτη με σημαντική παρασκηνιακή δράση</b> <b>που δεν έχουμε ακόμα διαλευκάνει ιστορικά</b>. Αυτό, πάντως, που με
ξάφνιασε ευχάριστα, γράφοντας αυτό το βιβλίο, είναι αυτή η <b>διαρκής και αφοσιωμένη ανιδιοτέλεια</b> <b>που επέδειξαν ετούτες οι δυο προσωπικότητες σε κάθε πτυχή της ζωής
τους.</b> Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ίδια η Πάτρα. Όταν ο Βούλγαρης ολοκλήρωσε
το σχέδιό της, απέστειλε επιστολή στον Καποδίστρια ζητώντας την έγκρισή του,
ενημερώνοντάς τον παράλληλα πως <b>επιθυμούσε
το ποσό της αμοιβής του να το διαθέσει για τη δενδροφύτευση της παραλιακής
ζώνης</b>, αλλά και για τις προθέσεις των προεστών της πόλης, που από
ευγνωμοσύνη προς τον κυβερνήτη και το ενδιαφέρον του για την πόλη τους, <b>επιζητούσαν να ονομαστεί το νέο κομμάτι της<i>, Ιωαννούπολη</i>.</b> Ο Καποδίστριας,
ενέκρινε το σχέδιο, <b>αρνήθηκε πεισματικά
την προτεινόμενη ονομασία της πόλης και διπλασίασε το ποσό που δαπανήθηκε για
τη δεντροφύτευση, χρηματοδοτώντας την από κοινού με τον Βούλγαρη.</b> Αυτή η
στάση ζωής αποτέλεσε για μένα το καλύτερο μάθημα. Ελπίζω και για τους
αναγνώστες του βιβλίου μου… </span></div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-h6na_MI0dnk%2FVFnguMt7jMI%2FAAAAAAAABS8%2F5NeVYGulIx4%2Fs1600%2F%25CF%2583%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25BE%25CE%25B7%252Bpressmedoll2.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV2hgbwSLP2jkg5551tjs147AcejoZMslFvNYMCyDssQwCNrwpnjjIZi9_zp4U07SrxQM8IsY2CE5zIGmG2tv4YLLrG3MJ1S5I2CHwa9_vxXwSGDZx2KxBC2BGh4WcLYI2dZ7-/s1600/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7+pressmedoll2.jpg" -->Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-44472511043595506082014-11-02T20:58:00.001+02:002014-11-02T21:00:38.300+02:00ΣΙΓΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzVbWifvy4HoiQMH6_rQDThsa0U0GanUSxWkUln4YqH5gOdszemdEsaaqfbwWF7s8vALKE6hQjRxUS7ys3JnBA7cw-jdN-Famx9Gtf9MuZPOH4XA8hjdRnXDUFocuKb74ih2yS/s1600/siga+re+file.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzVbWifvy4HoiQMH6_rQDThsa0U0GanUSxWkUln4YqH5gOdszemdEsaaqfbwWF7s8vALKE6hQjRxUS7ys3JnBA7cw-jdN-Famx9Gtf9MuZPOH4XA8hjdRnXDUFocuKb74ih2yS/s1600/siga+re+file.jpg" height="640" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i><b>Ομιλία στην παρουσίαση του μυθιστορήματος "Σιγά, ρε φίλε" της Μάρως Λεονάρδου</b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i><b>στην Κέρκυρα, το Σάββατο 1 Νοεμβρίου στο Cafe Persona Grata.</b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φίλες & φίλοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Με
μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή βρίσκομαι απόψε εδώ, στο πλευρό μιας <b>καταξιωμένης</b>
και <b>γνωστής δημοσιογράφου</b> και συνάμα μιας <b>αναγνωρισμένης</b>, πλέον, <b>συγγραφέως</b>
για να σας παρουσιάσουμε μαζί το νέο της βιβλίο, που φέρει τον τίτλο: «<b><i>Σιγά,
ρε φίλε!</i></b>». Και νιώθω πραγματικά τυχερός που μου δίνεται και πάλι η
δυνατότητα να συναντήσω ανθρώπους που <b>αγαπούν το βιβλίο</b> και την <b>ανάγνωση
</b>και να καταθέσω και τη δική μου ταπεινή άποψη, γι’ αυτό, το νέο της
δημιούργημα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">«Τα δεσμά του γάμου είναι τόσο βαριά… που χρειάζονται δυο για να τα κουβαλήσουν, συχνά και τρεις»<span style="font-weight: normal;">, </span><span style="font-weight: normal;">υποστήριζε, μεταξύ σοβαρού
και αστείου, ο</span><span style="font-weight: normal;"> </span>Αλέξανδρος Δουμάς<span style="font-weight: normal;">. Εκείνοι δε, που δεν τα πάνε και τόσο καλά
με τη θρησκεία θεωρούν πως:</span> η Εκκλησία,
μην μπορώντας να καταργήσει τον έρωτα, θέλησε τουλάχιστον να τον… απολυμάνει, επινοώντας
το μυστήριο του γάμου<span style="font-weight: normal;">.
</span><span style="font-weight: normal;">Ο Δουμάς, πάντως, έλεγε και κάτι άλλο, πως:</span> «Ο έρωτας είναι θέμα φυσικής κι ο γάμος θέμα χημείας»<span style="font-weight: normal;">. </span><span style="font-weight: normal;">Ένας καλός μου φίλος και
συμμαθητής, Κερκυραίος, γιατρός, καλή του ώρα, βλέποντας το θέμα καθαρά
επιστημονικά το πήγε ακόμα παραπέρα, θεωρώντας, με αρκετή δόση χιούμορ, βέβαια,
πως:</span> «Η χημεία του έρωτα ξεκινά οργανική
κάθε φορά και καταλήγει πάντα ανόργανη»<span style="font-weight: normal;">. </span><span style="font-weight: normal;">Εγώ, από την άλλη, θεωρώ, πως </span><span style="font-weight: normal;">η ιδέα
του γάμου, ειδικά στις μέρες μας, είναι μια</span><span style="font-weight: normal;"> </span>πράξη ηρωισμού<span style="font-weight: normal;">, </span><span style="font-weight: normal;">μια πράξη που, για να μιλήσουμε και λίγο
λογοτεχνικά, </span>επιχειρεί να διασκευάσει
ένα πανέμορφο ποίημα, αυτό της αγάπης, σ’ ένα πεζογράφημα, αυτό του γάμου.<span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Κι όπως και να το κάνουμε,
οι </span><span style="font-weight: normal;">διασκευές</span><span style="font-weight: normal;"> έχουν και τις </span><span style="font-weight: normal;">παρενέργειές</span><span style="font-weight: normal;"> τους. Για όλα αυτά, λοιπόν, για
την </span>αγάπη<span style="font-weight: normal;"> και τον </span>κόπο του γάμου<span style="font-weight: normal;">, τη </span>φυσική
και τη χημεία του έρωτα<span style="font-weight: normal;">, την </span>οικογενειακή ζεστασιά<span style="font-weight: normal;"> και
την </span>ψυχρολουσία της αιώνιας δέσμευσης<span style="font-weight: normal;">, τη </span>λογοτεχνική
διασκευή του έρωτα και της αγάπης<span style="font-weight: normal;"> στο </span><span style="font-weight: normal;">πεζογράφημα της οικογενειακής μας καθημερινότητάς</span><span style="font-weight: normal;">, μιλά
σε τούτο το νέο βιβλίο της η </span>Μάρω Λεονάρδου<span style="font-weight: normal;">. Και
το πραγματοποιεί, όπως ξέρει καλύτερα ίσως από τον καθένα, </span>δημοσιογραφικά,<span style="font-weight: normal;">
κάνοντας στην ουσία</span><span style="font-weight: normal;"> </span>αποκαλυπτικό
ρεπορτάζ στην
ερωτική ζωή των σύγχρονων ελληνίδων<span style="font-weight: normal;">, προσφέροντάς μας </span><span style="font-weight: normal;">έναν διαφορετικό οδηγό με κανόνες επιβίωσης</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">στη ζούγκλα των ερωτικών σχέσεων του σήμερα, </span><span style="font-weight: normal;">καμουφλαρισμένο
κατάλληλα για τις ανάγκες της σύγχρονης λογοτεχνίας, σ’ ένα </span>εύπεπτο και ευανάγνωστο
μυθιστόρημα<span style="font-weight: normal;">. </span><span style="font-weight: normal;">Κι αποδεικνύεται περίτρανα πως
έχει το θάρρος και την τόλμη, να μας μιλήσει για πράγματα που οι περισσότεροι
προτιμούν να σιωπούν και να παραβλέπουν.</span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ξέρετε, η <b>πρώτη συμβουλή</b> που μας δίνουν
απλόχερα, όλοι, ανεξαιρέτως, όταν επιχειρούμε να παντρευτούμε, να ανοίξουμε σπίτι,
να φτιάξουμε οικογένεια, είναι να βρούμε <b>τον
κατάλληλο ή την κατάλληλη,</b> τον <b><i>σωστό
άνθρωπο,</i></b> όπως λένε
χαρακτηριστικά. Είναι, υποτίθεται, <b>το
μυστικό</b> που κρύβεται πίσω κάθε <b>πετυχημένο γάμο</b>. <b><i>Προσεκτική επιλογή του «εγώ» που θα ενωθεί
με το δικό μας για να γίνουμε «εμείς». Των «θέλω» που θα ενωθούν με τα δικά μας
για να γίνουν τα «θέλω μας». </i></b>Σύμφωνοι. <b>Ξεχνάμε, όμως, ίσως το πιο
βασικό. </b>Δεν ωφελεί να βρούμε τον σωστό άνθρωπο και να τον παντρευτούμε. <b>Είναι
εξίσου απαραίτητο να είμαστε κι εμείς παράλληλα ο σωστός άνθρωπος, </b> <b>αυτός που θα αξίζει να βρεθεί για να τον
παντρευτούν.</b> Κι αυτό το βιβλίο, όσο κι αν ακούγεται παράξενο αυτό που θα
σας πω, είναι έτσι γραμμένο, ώστε <b>να μας δώσει μια ιδέα</b> και <b>να μας
προετοιμάσει</b>, για όλα όσα <b>θα κληθούμε να συναντήσουμε</b> εκεί έξω περιπλανώμενοι
συναισθηματικά, επιχειρώντας να καταβάλλουμε το <b>θεριό</b> της <b>ερωτικής
μας ολοκλήρωσης</b>. Και το κάνει, χωρίς να οχυρώνεται πίσω από <b>αυθεντίες</b>
και <b>αγκυλώσεις</b> του παρελθόντος. Παίρνει ως αφορμή κομμάτια από τον <b>σύγχρονο
τρόπο ζωής μας</b>, τις <b>καθημερινές μας παραστάσεις</b> και τα <b>όσα
βιώνουμε</b>, και με όπλο την <b>αιχμηρή και χωρίς περιστροφές</b> <b>γλώσσα</b>
επιχειρεί <b>να προσεγγίσει το σήμερα</b> για να μας μεταδώσει αποκαλυπτικές <b>εμπειρίες
και βιώματα</b>. Μην με ρωτάτε, αν καταφέρνει να μας αποκαλύψει το <b>περιβόητο
μυστικό</b>. Το <b>μυστικό</b> που όλοι λαχταρούμε να μάθουμε, αυτό της <b>επιτυχημένης
σχέσης</b> ή του <b>επιτυχημένου γάμου</b>. Δεν νομίζω ότι το καταφέρνει, μα
ξέρετε γιατί; Γιατί κατά τη γνώμη μου, το μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης ή
ενός επιτυχημένου γάμου <b>παραμένει ακόμα μυστικό</b>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αρχίζοντας
να διαβάζω το βιβλίο, δεν σας κρύβω πως… απογοητεύτηκα. Από τον φαινομενικά επιθετικό, προς τον ανδρικό πληθυσμό, τίτλο,
από το καλαίσθητο εξώφυλλο με
την όμορφη γυναίκα, το ροζ τριαντάφυλλο και τα χρήματα, μέχρι το κεντρικό στόρι, που λίγο πολύ δεν ξέφευγε
από τα γνωστά στερεότυπα. Οφείλω να σας ενημερώσω, πως δεν είμαι φανατικός
οπαδός της <b>αμιγούς <i>γυναικείας</i> λογοτεχνίας</b>, παρότι αποτελεί, ίσως, το
πιο παραγωγικό κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας, αφού το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα, είναι,
ως επί το πλείστον… γυναίκες. <b>Κι η πρώτη εντύπωση, ήταν πως επρόκειτο για ένα συνηθισμένο ελαφρό βιβλίο με ηρωίδα μια ταλαίπωρη γυναίκα </b>που εξιστορεί
τις ερωτικές περιπέτειές της αποζητώντας πρώτιστα παρηγοριά σ’ άλλες τυραννισμένες
γυναίκες που δηλώνουν έτοιμες να ταυτιστούν μαζί της και διαθέσιμες να διαβάσουν τις
περιπέτειές της ως αναγνώστριες.
Ακόμα και η πρωτοπρόσωπη γραφή
της Μάρως, ή εκείνο το «<b><i>αγαπητές
μου»</i></b>, η συγγραφική αναφορά
μέσα στο κείμενο σε αναγνώστριες,
με ώθησε στο να πιστέψω το αρχικό μου ένστικτο.
<b>Το ίδιο το βιβλίο όμως, βάλθηκε, σελίδα τη σελίδα, κεφάλαιο το κεφάλαιο, να
με διαψεύσει.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κεντρική
ηρωίδα του βιβλίου, μια 45χρονη
εκπαιδευτικός, καθηγήτρια Γαλλικών, συγγραφέας παιδικών παραμυθιών και
ραδιοφωνική παραγωγός, το <span lang="EN-US">alter</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">ego</span> της συγγραφέως λέω εγώ, σύζυγος και μητέρα δυο γιων στην εφηβεία, που αποφασίζει να δώσει επιτέλους
τέλος στον <b>ανέραστο πολυετή γάμο της</b> και να ξεκινήσει μια <b>νέα
οδύσσεια</b> για να βρει <b>τον μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτά</b> <b>της</b>. Συζυγικές απιστίες, σχέσεις σε κρίση, προσωπικές ανάγκες και μεγαλεπήβολα παραμυθένια όνειρα, βάσιμες ή όχι ελπίδες στο
βωμό ερωτικών ισοζυγίων, κοινωνικά
κατάλοιπα και επικοινωνιακές
ταμπέλες, συντροφικές
περιπλανήσεις και εναλλαγές
συναισθημάτων, και μια ενδόμυχη
πεποίθηση, πως όλα ετούτα, αποτελούν κομμάτι μιας τυπικής αλυσίδας που θα κατέληγε στο
τέλος να δαιμονοποιήσει, ως
συνήθως, τους έρμους τους άνδρες,
απαξιώνοντας κάθε πράξη και ενέργειά τους, ως ένα ακόμα θηλυκό μανιφέστο στην αμιγώς
γυναικεία υπόθεση της ροζ
λογοτεχνίας. Έλα όμως, που το
ίδιο το βιβλίο βάλθηκε να με διαψεύσει και να μου βροντοφωνάξει… <i>«σιγά, ρε
φίλε!»</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Καλογραμμένο</b><b>, χωρισμένο σε μικρά και ευανάγνωστα κεφάλαια,
με ξεχωριστό ρόλο και σκοπό στην αφήγηση, κυλά σ’ αυτό το αναμενόμενο τέμπο μέχρι το δεύτερό του κομμάτι, εκεί που νιώθεις
πως… επαναστατεί κι αποδεικνύει, πως όλα τα παραπάνω που
υπολόγιζες για δαύτο, δεν ισχύουν.
</b>Η ηρωίδα μεταφέρεται πλέον στο παρασκήνιο από το προσκήνιο, και οι συμπρωταγωνιστές της αναλαμβάνουν τη σκυτάλη καταθέτοντας
την άποψη της άλλης πλευράς, τόσο
σε σχέση με την κεντρική ηρωίδα όσο
και σε σχέση με τους υπόλοιπους
καθημερινούς ήρωες του βιβλίου.<b> Κι
αυτό το εύρημα, η αποκάλυψη, το μυστικό, αν θέλετε, του
βιβλίου είναι που το κάνει,
κατά την ταπεινή μου άποψη, ξεχωριστό
και διαφορετικό. «Δεν υπάρχει σωστή
και λάθος άποψη για τη ζωή, απλώς… διαφορετική»<i>, </i></b>καταλήγει η <b>Μάρω</b><b> Λεονάρδου
</b>στο βιβλίο της, και έχει,
μεταξύ μας, απόλυτο δίκιο, πόσο
μάλλον για τον γάμο και τις ανθρώπινες σχέσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η
<b>Μάλρνεν Ντήτριχ</b>, η γνωστή Γερμανίδα ηθοποιός, υποστήριζε πως: «<b>Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν σώνει και
καλά να αλλάξουν τον άνδρα, κι όταν τον αλλάξουν, δεν τους αρέσει εκείνος πια».</b>
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Αμερικανίδα ευθυμογράφος, <b>Έλεν Ρόουλαντ</b>, που
έλεγε χαριτολογώντας πως: «<b>Ένας
σύζυγος είναι ό,τι απέμεινε από τον γκόμενο μετά την απονεύρωση».</b> Την
ίδια ώρα, είναι επιτρέψτε μου, επιστημονικά τεκμηριωμένο, πως <b><i>οι γυναίκες
προτιμούν τους άνδρες που τις παίρνουν και δεν τις καταλαβαίνουν</i></b><i>, <b>από
τους άνδρες που τις καταλαβαίνουν χωρίς να τις παίρνουν</b>.</i> Και πως <b><i>αν
οι άνδρες μετά τον γάμο φέρνονταν στις γυναίκες τους</i></b><i> <b>όπως την
περίοδο του φλερτ, θα είχαμε σίγουρα λιγότερα διαζύγια και περισσότερες
χρεοκοπίες.</b></i> Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, το πρόβλημα με το γάμο
είναι ότι <b>ερωτευόμαστε μια
προσωπικότητα</b> <b>κι
αναγκαζόμαστε να ζήσουμε μ’ έναν χαρακτήρα</b>. Μεγαλώνουμε με το <b>ιδανικό
της απόλυτης αγάπης των παραμυθιών</b>, του <b>πρίγκιπα</b> και της <b>βασιλοπούλας</b>,
και καλούμαστε <b>να ζήσουμε με κάτι πραγματικό, όπως ο γάμος</b>, κι η <b>σύγχυση ιδανικού με πραγματικό</b> <b>ποτέ δεν μένει ατιμώρητη στη ζωή</b>.
Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει τελικά πως <b>ο γάμος είναι όπως το εστιατόριο</b>, <b>μόλις σε σερβίρουν, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να κοιτάξεις
τα πιάτα τον άλλων, ακόμα και να τα δοκιμάσεις</b>. Στο τέλος, για να
επανέλθουμε στο ίδιο το βιβλίο της <b>Μάρως</b>, και την <b>πίστη της</b> σε
τούτο το <b>διαφορετικό</b>, <b>η αλήθεια μοιάζει να ισορροπεί</b> μεταξύ των
δυο αντίθετων πόλων <b>δίνοντας στους άνδρες ελαφρυντικά για όσα άτιμα κάνουν</b>,
<b>ακόμα κι αν αξίζουν αυτό το
απαξιωτικό… «<i>σιγά, ρε φίλε»</i></b>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ζούμε
σε μια εποχή <b>δύσκολη</b>, μια εποχή <b>οικονομικής κρίσης</b>. Μια εποχή που
η <b>οικογένεια</b> και τα <b>παιδιά </b>θεωρούνται <b>πολυτέλεια</b> και <b>τεκμήριο</b>
για τους φωστήρες της οικονομίας. <b>Μια εποχή κι έναν κόσμο που ξόδεψε 1.735
δις δολάρια για πολέμους το 2012, ενώ θα χρειαζόταν μόνο 135 δις δολάρια για να
εξαφανιστεί η φτώχεια την ίδια χρονιά.</b> Μια εποχή που βασιλεύουν οι εφήμερες σχέσεις, η επιστροφή στο πατρικό, οι χωρισμοί χωρίς τη βούλα, τα κορνιζαρισμένα πτυχία, οι καριέρες της μετανάστευσης, τα οικονομικά προβλήματα χωρίς τελειωμό, τα
ενυπόθηκα δάνεια κάθε είδους, οι
πιστώσεις και οι χρεώσεις, τα ισοζύγια και οι προϋπολογισμοί,
οι καλοί λογαριασμοί που κάνουν
τους καλούς φίλους, ο έρωτας στο παρασκήνιο των προσφορών, η
αγάπη στο περιθώριο της ακρίβειας,
η δέσμευση στον αστερισμό της
αμφισβήτησης, οι ολέθριες
συνέπειες του «στα έλεγα»
και του «στο είχα πει», η μοναξιά της απομόνωσης, ο φόβος της ήττας, οι εφιάλτες της αποτυχίας, τα «θέλω» που χάσαμε στην πορεία, τα «πρέπει» που φορτωθήκαμε στο δια ταύτα.<b> </b>Κι
αν έμεινε ακόμα κάτι <b>αλώβητο</b> στο πέρασμα όλων ετούτων, είναι αυτός ο
έρμος ο <b>θεσμός της ίδιας της οικογένειας,</b> που αποτελεί για τον καθένα
μας κάτι <b>ξεχωριστό</b> και <b>διαφορετικό</b>, και που <b>απειλείται </b>πλέον βιώνοντας<b> </b>τη δική του<b> υπαρξιακή κρίση ταυτότητας.</b>
Μιας <b>σύγχρονης ταυτότητας </b>κι ενός<b> εύθραυστου χαρακτήρα</b> που <b>εμμέσως
πλην σαφώς αποτυπώνεται </b>σε τούτο το βιβλίο της<b> Μάρως.</b> Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως <b>θύματα</b> ετούτης
της ιδιότυπης <b>μάχης των δυο φύλων</b> μέσα στην ίδια την <b>οικογένεια</b> είναι
πάντα<b> τα παιδιά. </b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κάποτε, ένας
εφτάχρονος αναρωτήθηκε και με το δίκιο του άλλωστε: «<b>Ήθελα να ‘ξερα ποιος
βάζει τις βιταμίνες στο σπανάκι, στο καρότο και στο ρετσινόλαδο και δεν τις
βάζει στα παγωτά, στα πατατάκια και στις καραμέλες».<i> </i></b>Εγώ, πάλι, από την μεριά μου, ήθελα να ‘ξερα ποιος είναι αυτός <b>που
ευλογεί την αγάπη </b>με<b> σταυρούς </b>και <b>θυσίες, </b>με <b>κόπο,
πειρασμούς </b>και <b>γκρίνια, φαγούρα, βάσανα, σκοτούρες, αγωνίες, καυγάδες,
μιζέρια </b>και<b> άγχος. </b> Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει, πως το παιδί
όταν μπαίνει στο σπίτι σου πρέπει να κάνει τόσο θόρυβο που δύσκολα τον
αντέχεις, ξεσπώντας στον άντρα ή τη γυναίκα σου, κι όταν φεύγει θα το αφήνει
τόσο σιωπηλό που νομίζεις πως θα τρελαθείς μόνος με τον άντρα ή τη γυναίκα σου.
Ποιος είναι αυτός, που επιτρέπει σ’ όλους μας να επιδεικνύουμε με καμάρι τα
παιδιά μας ως τα πιο έξυπνα παιδιά του κόσμου και μέχρι την ενηλικίωσή τους να
χάνεται από τα περισσότερα όλη αυτή η εξυπνάδα. Ποιος είναι αυτός, που μας
βάζει να περνάμε τους δώδεκα πρώτους μήνες των παιδιών μας μαθαίνοντάς τα να
περπατάνε και να μιλάνε, και τους επόμενους δώδεκα λέγοντάς τους να κάτσουν
κάτω και να «βγάλουν τον σκασμό». Ποιος είναι αυτός που κάνει, το να φωνάζεις όταν θέλεις τα παιδιά να σε
υπακούσουν, να μοιάζει με το κορνάρισμα όταν οδηγείς ή με τους έντονους διαλόγους
που ανταλλάσεις με τον σύντροφό σου. Ποιος είναι αυτός, που κάνει τα παιδιά να
ακούνε πολύ πιο προσεκτικά όταν δεν απευθύνεσαι σ’ αυτά κι απευθύνεσαι στη γυναίκα
ή τον άντρα σου. Ποιος είναι αυτός, που μέσα σε λίγο καιρό, μετατρέπει το παιδί
που φοβάται το σκοτάδι σ’ έφηβο που θέλει να μείνει έξω όλη τη νύχτα. Ποιος είναι αυτός που επιτρέπει να χρειάζονται
είκοσι περίπου χρόνια σε μια μάνα να κάνει τον γιο της άντρα, και είκοσι λεπτά
σε μια άλλη γυναίκα για να τον αποβλακώσει.<b> </b>Μα ας σταματήσω εδώ,
μην με αρχίσετε και με το δίκιο σας, με τα… «σιγά, ρε φίλε!». Πιστέψτε με, όμως, δεν έχω τις απαντήσεις που ψάχνετε! Ίσως, ούτε και η Μάρω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θέλει
<b>τσαγανό, </b>όμως,<b> </b>για να καταπιαστείς με <b>τέτοιο τρόπο</b> με <b>τόσα
πολλά</b> και <b>ευαίσθητα θέματα</b> όπως αυτά που καταπιάνεται στο βιβλίο της
η <b>Μάρω Λεονάρδου</b>,και να βγεις μάλιστα <b>αλώβητος</b> από <b>ευτελείς
χαρακτηρισμούς</b> και <b>εύκολες ταμπέλες</b>. Θέλει <b>τσαγανό</b> να
μετατρέπεις ένα <b>τηλεοπτικό σαρδάμ,</b> που ίσως σου κόστισε επαγγελματικά, σε
<b>συγγραφικό επιχείρημα</b> μέσα σ’ ένα τέτοιο βιβλίο. Θέλει <b>τσαγανό</b>,
αγαπητοί φίλοι και φίλες, αλλά ίσως <b>αξίζει</b>, να έχεις την <b>τόλμη</b>,
αυτό το… <b><i>«σιγά, ρε φίλε!»</i></b> να το <b>εξαπολύεις που και που και
στον καθρέπτη</b>. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αγαπητή Μάρω, να είναι
καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο. <o:p></o:p></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σας ευχαριστώ.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-8732601001124225052014-10-30T19:20:00.000+02:002014-10-30T19:20:06.224+02:00Παρουσίαση του βιβλίου: "Σιγά, ρε φίλε"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtPtHxFKmRconl0DPrbPkTAP0ExIbw7ZSjjv5GALCRNGPutmmTyUY3ygeLru7FUq-3afvcMvdH951_BuApxCZMtOAqNKaEAOzI7y3UYjN3or9pQXdrc7Hu9SKFDya2zX-AcnI5/s1600/LEONARDOU_1_1_14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtPtHxFKmRconl0DPrbPkTAP0ExIbw7ZSjjv5GALCRNGPutmmTyUY3ygeLru7FUq-3afvcMvdH951_BuApxCZMtOAqNKaEAOzI7y3UYjN3or9pQXdrc7Hu9SKFDya2zX-AcnI5/s1600/LEONARDOU_1_1_14.jpg" height="274" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή θα μιλήσω για το νέο μυθιστόρημα μιας εξαίρετης δημοσιογράφου και συγγραφέως, της Μάρως Λεονάρδου. Ένα μυθιστόρημα για τις σχέσεις των δυο φύλων, την οικογένεια, τους γάμους και τους χωρισμούς, μα πάνω από όλα, για τον έρωτα και το κυνήγι της ευτυχίας στην εποχή μας.</span></div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-30713891424728696192014-10-24T09:06:00.004+03:002014-10-24T09:07:38.943+03:00Η ομιλία της κας Κορίνας Ζουπάνου στην παρουσίαση του "Κανόνα" στην Πάτρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_dNRq0015UOQPNrarmY2HquPm2nyFco-xSk_XwHAjv1PEyv-KB6D12_vnAcdCwOJeCnz8jEkC1BwgXh5cwm5O7F0LM6e2agtTafBdEagYzEgZ6me137dTgONuLYSdlUFQZLJ/s1600/43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL_dNRq0015UOQPNrarmY2HquPm2nyFco-xSk_XwHAjv1PEyv-KB6D12_vnAcdCwOJeCnz8jEkC1BwgXh5cwm5O7F0LM6e2agtTafBdEagYzEgZ6me137dTgONuLYSdlUFQZLJ/s1600/43.jpg" height="300" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η πρόεδρος του Συλλόγου των εν Πάτραις Κερκυραίων κα Κορίνα Ζουπάνου - Σκρεμμύδα<br />
κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στην παρουσίαση του "Κανόνα της ορθής γωνίας"<br />
στην Πάτρα, στις 20 Οκτωβρίου 2014</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoBodyText">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><i>Τρομερόν και
φρικτόν άκουσμα! Μέγα και ανήκουστον δυστύχημα κατέλαβε την Ελλάδα! Άνδρες
αιμάτων κατέβαψαν τας ανόσιους χείρας των εις το αίμα του πατρός της Πατρίδος.</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο <b>Ιωάννης
Καποδίστριας</b>, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, ήταν η κορυφαία από τις
διαπρεπέστερες πολιτικές και διπλωματικές μορφές της Ευρώπης, που κυριάρχησε
στις αρχές του ΙΘ' αιώνα. Υπήρξε ο κύριος συντελεστής της προσπάθειας για
εθνική χειραφέτηση, της υπό αναγέννηση πατρίδας στις δυο πρώτες δεκαετίες του
δεκάτου ενάτου αιώνα. Γεννήθηκε στην <b>Κέρκυρα</b>, στις <b>10 Φεβρουαρίου
1776</b>, και ήταν το έκτο παιδί του Αντωνίου και της Διαμαντίνας Καποδίστρια.
Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια καταγεγραμμένη στο <i>Libro d' oro</i>
της Κέρκυρας. Ο πατέρας του, Αντώνιος, ήταν από τους πιο αξιόλογους δικηγόρους
της Κέρκυρας, με ενεργό ανάμιξη στα πολιτικά δρώμενα που διαμόρφωσαν την τοπική
ιστορία. Μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών έλαβε τα πρώτα του γράμματα στα
σχολεία της Κέρκυρας. Το 1794 αναχώρησε για την Βενετία με στόχο να σπουδάσει
στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας. Οι βασικές του σπουδές ήταν στον τομέα της
Ιατρικής. Έτσι το 1797 σε ηλικία 21 ετών ο <b>Ιωάννης Καποδίστριας</b>
επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου άρχισε να ασκεί το ιατρικό έργο, αποσκοπώντας στο
να διακονήσει την επιστήμη του και να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο. <b>Θεράπευε
δωρεάν τους πένητες και μάλιστα τους έδιδε τα απαραίτητα δηλαδή, τα φάρμακα που
χρειάζονταν καθώς και τα χρήματα που είχαν ανάγκη</b>. Εκτός από την
άσκηση της ιατρικής, ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέπτυξε σημαντική επιστημονική και
φιλολογική δραστηριότητα. Με δικές του πρωτοβουλίες ιδρύθηκαν στην Κέρκυρα η «<b>Εταιρεία
των Φίλων</b>» καθώς και ο «<b>Εθνικός Ιατρικός Σύλλογος</b>» με σημαντικό έργο
στους αντίστοιχους τομείς δραστηριοτήτων τους. Τον Αύγουστο του 1800 ξεσπάει
εξέγερση στην Κεφαλληνία κατά των «ευγενών». Ο ηγεμόνας της Κέρκυρας Σπυρίδων
Θεοτόκης αποστέλλει στην ταραγμένη Κεφαλονιά τον Ιωάννη Καποδίστρια μαζί με τον
Νικόλαο Γραδενίγο Σιγούρο. Εκεί, με εύστοχες πρωτοβουλίες ο Ιωάννης
Καποδίστριας ομαλοποίησε την κατάσταση και με την πάροδο του χρόνου αποκαταστάθηκε
πλήρως η τάξη. Η εκλεγμένη νέα Γερουσία την 1η Απριλίου του 1803, διόρισε σαν
γραμματέα του νεοπαγούς κράτους τον Ιωάννη Καποδίστρια. Δηλαδή, ανέλαβε τα
καθήκοντά του ως γραμματεύς Επικρατείας της Επτανησιακής Πολιτείας. Στις 24
Νοεμβρίου 1803 πεθαίνει ο πρόεδρος της Ιονίου Γερουσίας Σπυρίδων Θεοτόκης και
την διακυβέρνηση του Κράτους ανέλαβε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Τον Μάιο του 1808
ο επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας κόμης Ρομαντζώφ, με μια θερμή
επιστολή, η οποία περιείχε το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος της Αγίας Άννας,
καλούσε τον Ιωάννη Καποδίστρια να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο <b>διπλωματικό
σώμα της Ρωσίας</b>. Στις 3 Αυγούστου του 1808 ο Ιωάννης Καποδίστριας ξεκίνησε
για την Πετρούπολη της Ρωσίας. Στις 20 Απριλίου 1809 ο Ιωάννης Καποδίστριας
διορίστηκε <b>Σύμβουλος της Επικρατείας</b>. Στις αρχές του 1814 ο Τσάρος
ανέθεσε στον Ιωάννη Καποδίστρια μια νέα δύσκολη αποστολή: την επίτευξη της
ουδετερότητας και τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Ελβετίας, ώστε να μείνει
αλώβητη από το γαλλικό δεσποτισμό. Έτσι κατόρθωσε να συνδέσει την Ελβετική
ομοσπονδία με τον Συνασπισμό των Μεγάλων Δυνάμεων. Ουσιαστικά ο Ιωάννης
Καποδίστριας ίδρυσε και οργάνωσε την σύγχρονη Ελβετία. Το διοικητικό σύστημα
που εισήγαγε τότε, εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί τη βάση του Ελβετικού
πολιτεύματος. Η άνοιξη του 1827 σηματοδότησε καταιγιστικές εξελίξεις για το
νεοσύστατο ελληνικό κράτος. <b>Η Γ΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων που συνήλθε
στην Τροιζήνα, έκανε αποδεκτή και ψήφισε ομόφωνα την πρόταση να ανατεθεί στον Ιωάννη
Καποδίστρια η εξουσία της Ελληνικής Πολιτείας, για μια θητεία διαρκείας επτά
ετών</b>. Τελικά, τον Ιανουάριο του
1828 o Καποδίστριας αναχώρησε με τη συνοδεία του, για την Ελλάδα με προορισμό
το λιμάνι του Ναυπλίου. <b>Το πρωϊ της Κυριακής της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ενώ
ο Καποδίστριας μετέβαινε στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος για να παρακολουθήσει τον
Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία, συνάντησε τον θάνατο. Έτσι τερματίστηκε η
ζωή και το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια.</b> <b>Οι συνέπειες από τον βίαιο
τερματισμό της ζωής αυτής της εξέχουσας φυσιογνωμίας, βαρύνουν ακόμη και σήμερα
δυσμενώς την χώρα μας, αφού έκτοτε δεν έχει αναδειχθεί άλλη πολιτική
προσωπικότητα που να συγκεντρώνει τέτοιες αρετές : Τιτάνιο έργο, απαράμιλλη
αυταπάρνηση, πολιτική οξύνοια, διπλωματική διορατικότητα, ψυχική ευγένεια,
εσωτερική καλλιέργεια, υψηλό παιδαγωγικό ιδεώδες και αταλάντευτη πρόσδεση στην
ορθόδοξη πίστη.<o:p></o:p></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 42.55pt;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο <b>Σταμάτης Βούλγαρης</b>, πρώτος πολεοδόμος της Ελλάδας, γεννήθηκε
στην <b>Κέρκυρα</b>, στο Ποτάμι Λευκίμμης το έτος <b>1774</b>. Ήταν γιος
του Αλέξανδρου Βούλγαρη του Αλοϊζίου και της Λουκίας Πανδή. Σε ηλικία επτά ετών
γράφεται στο σχολείο της Αγίας Ιουστίνης στην Γαρίτσα, όπου μαθαίνει τα πρώτα
γράμματα. Νεαρός ακόμη διακρίθηκε για την γενναιότητα του. Στη διάρκεια της
Ρωσοτουρκικής πολιορκίας (1799), ένα βλήμα από κανόνι που δεν είχε εκραγεί
έπεσε στο θέατρο <i>San Giacomo</i> της Κέρκυρας. Ο Σταμάτης Βούλγαρης κατάφερε
να εξουδετερώσει το βλήμα τραβώντας το φυτίλι. ‘Εσωσε έτσι το θέατρο αλλά και
ένα Γαλλικό στρατιωτικό απόσπασμα, που εκείνη τη στιγμή περνούσε παραδίπλα
μεταφέροντας βαρύ οπλισμό και πυρομαχικά. Οι Γάλλοι τιμώντας τον ηρωισμό του
Βούλγαρη, τον κατέταξαν στη φρουρά και όταν έφυγαν για τη Γαλλία ο νεαρός πήγε
μαζί τους. Έτσι ο Βούλγαρης πήγε στη Γαλλία, έγινε <b>αξιωματικός του Γαλλικού
Στρατού</b> και σπούδασε <b>πολεοδόμος</b>. Σπούδασε στο <b>Κολέγιο των
‘‘Τεσσάρων Εθνών’’</b> και στην <b>ιστορική και γεωγραφική υπηρεσία του
γαλλικού στρατού</b>, ενώ πήρε αρκετά μαθήματα ζωγραφικής. Ο Καποδίστριας, πριν
από την κάθοδο του στην Ελλάδα, θεωρούσε απαραίτητη την παρουσία στρατιωτών,
που θα συνέβαλαν στην απελευθέρωση των υποδούλων ακόμη εδαφών και, ταυτόχρονα,
θα ήταν φορείς πολιτιστικής ανάπτυξης. Παρά τις προσπάθειές του, δεν κατόρθωσε
να στρατολογήσει το κατάλληλο σώμα. Όταν βρέθηκε στο Παρίσι, τον Οκτώβριο του
1827, περιορίστηκε να ζητήσει 3-4 Γάλλους αξιωματικούς από τη γαλλική κυβέρνηση
(Υπουργείο Πολέμου), για να τους χρησιμοποιήσει ως συμβούλους για την οργάνωση
του στρατού στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών που έφτασαν ήταν και ο επτανησιακής
καταγωγής Σταμάτης Βούλγαρης, ο οποίος έγινε <b>ο πρώτος πολεοδόμος της
απελευθερωμένης Ελλάδος</b>. <b>Ολοκλήρωσε τα πολεοδομικά σχέδια για εννέα
ελληνικές πόλεις. Στις 5 Δεκεμβρίου 1826, ανέλαβε να ετοιμάσει το σχέδιο της
νέας πόλης των Πατρών και στις 26 του Γενάρη 1829 το υπέβαλε στον Καποδίστρια,
ο οποίος και το ενέκρινε.</b> Τον Αύγουστο του 1830 ο Βούλγαρης, άρρωστος,
επέστρεψε στην Γαλλία και το 1831 προάχθηκε σε Ταγματάρχη. Ο Σταμάτης Βούλγαρης
εκτός από πολεοδόμος διακρίθηκε και ως ζωγράφος. Το 1902 ξεκίνησε μια μεγάλη
φιλία μεταξύ του Σταμάτη Βούλγαρη και του μεγάλου ζωγράφου Ντα Βιντ. Στο πολεμικό Μουσείο Αθηνών σώζεται πίνακάς
του με θέμα την Έξοδο του Μεσολογγίου. Επίσης, μετά την αποστράτευσή του από το
Γαλλικό Στρατό έγραψε τρία βιβλία. Το πρώτο βιβλίο με τίτλο "<b><i>Notice
sur le Comte Capodistrias de la Grece</i></b><i>"</i>, περιλαμβάνει
συνοπτική παρουσίαση του Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια, Κυβερνήτη της Ελλάδας. Το
βιβλίο αποτελεί μια από τις εγκυρότερες μαρτυρίες για την περίοδο της
διακυβέρνησης της χώρας από τον Ιωάννη Καποδίστρια με πολλές και σημαντικές
πληροφορίες, τόσο στο κείμενο, όσο και στις υποσημειώσεις. Το δεύτερο με τίτλο <i>"<b>Ηθοπλαστική
μελέτη</b>"</i> των σημαντικότερων εικαστικών έργων της γκαλερί του
Λουξεμβούργου (1818) και εξέταση της γαλλικής ζωγραφικής των αρχών του 19ου
αιώνα. Το τρίτο βιβλίο του με τίτλο <i>"<b>Αναμνήσεις</b>"</i>,
περιλαμβάνει μια σειρά από δοκίμια που γράφτηκαν σε διάφορες χρονικές περιόδους
από το 1821 μέχρι το 1834. Μερικά από αυτά αναφέρονται στις αναμνήσεις από τη
ζωή του στη Γαλλία και τα ταξίδια του, ένα είναι αφιερωμένο στο θάνατο του
λόρδου Βύρωνα και ένα στην επίσκεψη του Θεμιστοκλή στο Βουλευτήριο της
Κέρκυρας. Το βιβλίο συνοδεύεται από μια σειρά σχεδίων, μεταξύ των οποίων τα
σχέδια των Πατρών και της Ναυπάκτου με αναφορά στην τελευταία πολιορκία της
πόλης. Το 1838 επέστρεψε στην Κέρκυρα και έμεινε στο προάστιο Ποταμός, όπου <b>πέθανε
το 1842</b>. Η διαθήκη και οι επιστολές του, μας προσανατολίζουν για το υψηλό
ήθος και τη μεγάλη του προσωπικότητα.</span></span></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-30154524.post-67043974663968273832014-10-23T12:43:00.002+03:002014-10-23T12:43:11.860+03:00Η Εύα Κροκίδη για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjpgc4NS3zVMBQhyphenhypheneOv2rs_EMaeQfJehpOxopqUong2UNg_GcmF6TxRpF0Tl7-HtANZsYcv5xinP3bsmVyDozeJqMN6VMCiYBFsSjot12hWqNOJTVCprGVfkYZiPTZrphJJuub/s1600/48.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjpgc4NS3zVMBQhyphenhypheneOv2rs_EMaeQfJehpOxopqUong2UNg_GcmF6TxRpF0Tl7-HtANZsYcv5xinP3bsmVyDozeJqMN6VMCiYBFsSjot12hWqNOJTVCprGVfkYZiPTZrphJJuub/s1600/48.jpg" height="300" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />Η σχολική σύμβουλος κα Εύα Κροκίδη κατά τη διάρκεια της ομιλίας της<br />στην παρουσίαση του "Κανόνα της ορθής γωνίας" στην Πάτρα στις 20 Οκτωβρίου 2014</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Όταν η πρόεδρος του Συλλόγου
Κερκυραίων της Πάτρας μου ζήτησε να μιλήσω γι αυτό το βιβλίο, για τον «<b>Κανόνα της ορθής γωνίας»</b>, το μόνο που
ήξερα ήταν ότι ο συγγραφέας <b>Νίκος Παργινός</b> είναι Κερκυραίος. Έτσι
δέχτηκα, ούσα μέλος των Κερκυραίων της Πάτρας. Το μόνο που μου είπε, ήταν ότι
τα δύο κυρίαρχα πρόσωπα του βιβλίου είναι ο <b>Καποδίστριας</b> και ο <b>Βούλγαρης</b>,
που ήταν ήδη και αυτά αρκετά για να θέλω να διαβάσω αρχικά αυτό το βιβλίο, που
από τον τίτλο του τίποτε δεν με οδηγούσε, ούτε στην Κέρκυρα, ούτε σε εκείνους
τους μεγάλους πατριώτες. Και βρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου το βιβλίο με τον
περίεργο, θα έλεγα τίτλο.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Άρχισα να διαβάζω, και
αμέσως ένιωσα ότι έμπαινα σε ένα καράβι και αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι... ένα
ταξίδι από την Κέρκυρα στην Ευρώπη, και πάλι πίσω, στο χρόνο και στην ιστορία,
στα πρόσωπα και στα συναισθήματα τους.... στο νησί μας, στη ζωή εκεί για δυο
αιώνες.... στη γεύση και στα αρώματα, στα στοιχεία που τελικά μας διαμόρφωσαν
ως Κερκυραίους, στη δικαίωση για τους αγώνες των Κερκυραίων προγόνων μας που
πολλές φορές αφανείς ήρωες δεν έχουν πάρει την αξία που τους έπρεπε... ίσως
γιατί δεν κρατούσαν τα ελληνικά καριοφίλια της επανάστασης του 21.</b> Όχι με
την μορφή που όλοι γνωρίζουμε... σίγουρα όχι με την αποδεκτή μορφή της όποιας
ματωμένης επανάστασης... του αγώνα που έχει μόνο σωματικά βασανιστήρια. </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 150%;">Δύο πρόσωπα, δύο
διαφορετικές κοινωνικές τάξεις στην Κέρκυρα του 19ου αιώνα.... μεγαλώνουν σε
δυο διαφορετικά σημεία του νησιού της Κέρκυρας, όμως τελικά ενώνουν τις ζωές
τους και αυτές τρέχουν μαζί με την ιστορία, την ευρωπαϊκή, την κερκυραϊκή την
ελληνική.</span></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> <b>Οι
ψυχές τους είναι ελληνικές και κερκυραϊκές, δυνατές από συναισθήματα, έρχονται
κοντά σε μοναδικές στιγμές και ύστερα χωρίζουν, και ξανασμίγουν σε φωτιές, στο
νησί τους που και οι δυο αγαπούν τόσο πολύ.</b> Και η Κέρκυρα, μέσα από τις
γραμμές της ζωής τους, από τα γεωμετρικά σχήματα που κατακλύζουν το χάρτη της
ζωής τους, ενώνεται κάθε λεπτό με την ιστορία της Ευρώπης, με τις μάχες για την
κυριαρχία των κρατών της και των ηγετών, γίνεται και εκείνη βορά στις διαθέσεις
τους. Οι κάτοικοι της αγωνίζονται να επιβιώσουν σε κάθε περίπτωση, όταν
υποδέχονται τους ειρηνικούς, όπως δείχνουν στην αρχή, κυβερνήτες -κατακτητές.
Οι αγρότες της υπαίθρου αγωνίζονται απλά να επιβιώσουν, οι άρχοντες και οι
ευγενείς παλεύουν για την καλύτερη
παρουσία της Κέρκυρας ως αυτόνομος χώρος, υπερασπιζόμενοι τη θρησκεία
της πατρίδας, τη γλώσσα, την καταγωγή, όλα εκείνα τα στοιχεία που τους κάνουν
και εκείνους ως κατοίκους της Κέρκυρας να είναι Έλληνες, σαν τους άλλους που
είναι πιο εμφανώς υποδουλωμένοι στους Τούρκους. Γιατί οι Ευρωπαίοι κατακτητές
έχουν τις ταμπέλες της ειρήνης, τις μάσκες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως
αυτός εξελίχτηκε μέσα στους αιώνες. Αλλά αποδεικνύονται περισσότερο ύπουλοι και
από τους σκληρούς γενίτσαρους.</span></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Ο
<b>Σταμάτης Βούλγαρης</b> και ο <b>Ιωάννης Καποδίστριας</b>, ο καθένας από την
πλευρά του, αγωνίζεται μέσα στις συνθήκες που κάθε φορά προκύπτουν. Ο ένας για
να σβήσει την ανέχεια και την φτώχεια από το μυαλό και τη ζωή του, για να κάνει
τα ταξίδια των ονείρων του πραγματικότητα, ο άλλος για να συνεχίσει την
οικογενειακή παράδοση, να κάνει τους γονείς του περήφανους αλλά πάνω απ’ όλα να
ελευθερώσει την πατρίδα του. Σ’ αυτό το ταξίδι της ζωής τους υπηρετούν άλλους,
άλλες πατρίδες, μακρινές, γίνονται υπηρέτες, στρατιώτες, κατακτητές, αλλά ποτέ
δεν ξεχνούν, ποτέ δεν σταματούν να ονειρεύονται και να χρησιμοποιούν τις θέσεις
τους για τον βαθύτερο σκοπό της ζωής τους.</span></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Και μέσα
σε όλα αυτά, οι περιγραφές του Νίκου Παργινού σε στέλνουν πραγματικά να νιώσεις
την ατμόσφαιρα της Ευρώπης εκείνου του καιρού... της Κέρκυρας, που υποδέχεται
τους Γάλλους σωτήρες του Ναπολέοντα, ακούς τις καμπάνες να σημαίνουν χαρμόσυνα
στην υποδοχή των Γάλλων στρατιωτών, βλέπεις το πλήθος να παραληρεί από
υπέρμετρη χαρά και αγαλλίαση..... και ύστερα νιώθεις και συ την χαρά και τη
συγκίνηση του Αντώνη- Μαρία Καποδίστρια και του Νικόλαου Σιγούρου Δεσύλλα,
αντιπροσώπων της Ιονικής Γερουσίας, όταν φέρνουν την προσωρινή ανεξαρτησία στην
Επτάνησο Πολιτεία, κουβαλώντας ευλαβικά τη σημαία του νέου κράτους με το
κίτρινο φτερωτό λιοντάρι περικυκλωμένο με το κλειστό ευαγγέλιο και τις εφτά
λόγχες. </b> Νιώθεις τόσο έντονα τα
συναισθήματα των προγόνων μας και είσαι κάθε στιγμή δίπλα τους, στους αγώνες
τους, που είναι τόσο έντονα συνδεδεμένοι με τα γεγονότα της Ευρώπης. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Το ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο της Κέρκυρας
συνεχίζεται. Τα βασικά πρόσωπα του
ταξιδιού παραμένουν ο <b>Σταμάτης Βούλγαρης</b> και ο <b>Ιωάννης Καποδίστριας</b>.
Ο πρώτος από ένας απλός σιδηρουργός καταφέρνει να γίνει στρατιωτικός και
γεωγράφος του γαλλικού στρατού, και σπουδάζει και είναι ένας μεγάλος επίσης
καλλιτέχνης. Το φτωχό του εργαστήριο στην Εβραϊκή συνοικία της Κέρκυρας είναι
απλά η αρχή, για έναν άνθρωπο που είχε θέληση και άφησε τη ζωή και τις
ευκαιρίες να τον οδηγήσουν, να γίνει κάτι καλύτερο να γίνει χρήσιμος, αλλά και
ήρωας με την πρώτη ευκαιρία. Και να φτάσει μακριά στην Ευρώπη κάνοντας τις
ευθείες της ζωής του τρίγωνα και ορθές γωνίες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Ο
άλλος, ο <b>Ιωάννης Καποδίστριας</b>, είχε περισσότερες δυνατότητες. Έτσι
σύντομα ο διπλωματικός δρόμος άνοιξε τις πόρτες του γι’ αυτόν και οι σημαντικές
θέσεις, όπως εκείνη του υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας, του έδωσαν την ευκαιρία
να εργάζεται κρυφά για το μεγάλο εθνικό σκοπό. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.45pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οι δύο τους
κάνουν διαφορετικές πορείες μέσα στον γεωμετρικό χάρτη της ζωής τους. <b>Απλώνουν
την κερκυραϊκή τους θωριά σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης, δένονται
άρρηκτα με τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα της, με πολέμους και
επαναστάσεις, με μάχες και κέντρα απόφασης. Αλλά το κοινό τους νήμα, τους δένει
με την αγάπη τους για το νησί τους, για την αγάπη τους για μια γυναίκα που
σημαδεύει και τους δύο δυνατά. </b>Ο πρώτος το κατάλαβε γρήγορα, για τον
δεύτερο, χρειάστηκε απλά η απόφαση της θυσίας, για να συνειδητοποιήσει ότι ο
έρωτας είναι ένα συναίσθημα που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, κανείς δεν μπορεί
να παραβλέψει όσο και αν οι βασικοί σκοποί της ζωής του είναι διαφορετικοί. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> <b>Τα τρίγωνα και οι γωνίες της μεγάλης περιπέτειας τους
δεν μπορούν παρά να τους οδηγήσουν και πάλι πίσω στην πατρίδα τους.</b>
Συναντιούνται ξανά οι παιδικοί φίλοι, και αυτή τη φορά έχουν τον απώτερο σκοπό,
αυτόν που θα ολοκληρωθεί στα χώματα της πατρίδας που ξεκινάει να αποκτάει την
δική της υπόσταση. Δίνουν τις δυνάμεις τους, όσες δυνάμεις και γνώσεις
απέκτησαν, ανακατεμένες και εμπλουτισμένες με την απεριόριστη αγάπη τους για το
έθνος και την ελπίδα και ευχή για την ελεύθερη πατρίδα, και άρχισαν να
νοσηλεύουν, να γιατρεύουν, να επισκευάζουν και σχεδιάζουν να χτίζουν, και να δημιουργούν,
ελεύθερους ανθρώπους και ελεύθερες πόλεις, και την πατρίδα που κάνει τα πρώτα
της δειλά βήματα ως ελεύθερη αυτόνομη πολιτεία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Οι δύο τους, ο ένας δίπλα στον άλλο βάζουν τα πρώτα
θεμέλια σε αυτό που εμείς έχουμε σήμερα, στους δρόμους που εμείς ελεύθεροι (;)
περπατάμε, σε ό,τι απολαμβάνουμε στην πόλη - πόλεις που ζούμε. Και όλα αυτά,
όχι στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, την αγαπημένη Κέρκυρα, αλλά στο χώρο της
ευρύτερης Ελλάδας, σε αυτό που ενώνει τη δική τους καθαρή ελληνική ψυχή με τις
υπόλοιπες στην ενδοχώρα, που είχε και την ανάγκη τους εκείνη τη στιγμή. <b>Γιατί
αυτοί οι δυο μεγάλοι μας πρόγονοι ήταν πάνω απ' όλα Έλληνες στην ψυχή τους και
έδωσαν τα πάντα για να υπερασπίσουν αυτό τον τίτλο. </b></span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 150%;">Έτσι, φτιάχτηκε η πόλη που
ζούμε, η Πάτρα, που προς τιμή του Ιωάννη Καποδίστρια, προτάθηκε το όνομα
Ιωαννούπολη.... και πάλι ο μεγάλος ηγέτης αρνήθηκε... και η πόλη παρέμεινε με
το όνομα Πάτρα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Το μεγάλο ταξίδι του κανόνα της ορθής γωνίας φτάνει στην
τελεία του κάποια στιγμή, όταν όλα έγιναν κύκλος στη ζωή τους και στη δική μας,
που κάνουμε ίσως τους ίδιους κύκλους. Ίσως ακολουθούμε και εμείς τις δικές τους
γραμμές, τις γωνίες που όλοι μπορεί να έχουμε στις ζωές μας, και ολοκληρώνονται
στους δικούς μας σκοπούς, όπως ο καθένας από εμάς μπορεί να τους κρίνει. <b>Έχουμε
όμως ένα κοινό σημείο. Και αυτό είναι το πρώτο σημείο αφετηρίας, η πρώτη
κουκίδα του ξεκινήματος μας, το νησί μας, η Κέρκυρα μας.</b> Πριν κάνουμε τους
δικούς μας προσωπικούς κύκλους που πιθανά να μας φέρουν πάλι πίσω εκεί μετά την
ολοκλήρωση της πορείας μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText3" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"> Η
Κέρκυρα συνεχίζει το ταξίδι της στη ιστορία, ίσως μέσα από τέτοια βιβλία, ίσως
μέσα από τα συναισθήματα μας, ίσως μέσα από κάτι άλλο που μόνο μελλοντικά
μπορεί να καταγραφεί. Έτσι, παραφράζοντας λίγο τον ποιητικό λόγο του <b>Νίκου
Παργινού</b> σε κάποιο σημείο του κανόνα της ορθής γωνίας:</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent2" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b>Μαγική δύναμη ωθεί τα
τρεμάμενα χέρια μας στο χάρτη μας. Κανόνας και διαβήτης τα εργαλεία που νικούν
το θάνατο και σχεδιάζουν το αποτύπωμα της μοίρας στο διάβα μας. Κάθετη γραμμή
στην φωτεινή ευθεία της Κέρκυρας και της Πάτρας...Ορθή γωνία στην πατρίδα της
νιότης μας... </b><b>Η πελώρια ερωτική ευθεία
μας έγινε ορθή γωνία....<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%;">
<i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Νίκο, σ’ ευχαριστούμε
για το εκπληκτικό ταξίδι.</span><o:p></o:p></i></div>
</div>
Νίκος Παργινόςhttp://www.blogger.com/profile/00197034560683071638noreply@blogger.com0